Af en toe moet een mens brutaal de poten onder zijn stoel laten uitslaan. Bijvoorbeeld met een album van een groep die men niet kent, waar men op het eerste gehoor ook schrik van heeft. Doe dat nu gewoon met Wind’s Poem van Mount Eerie. Het hoeven niet altijd The Beatles te zijn.
Mount Eerie is een eenmansproject van Phil Elvrum. Elvrum maakte vroeger (even solo) plaatjes als The Microphones, tot hij als The Microphones het album Mount Eerie opnam en besloot onder die naam verder muziek te maken. Op nauwelijks tien jaar tijd bracht hij in eigen beheer meer dan 20 albums en EP’s uit. Wind’s Poem zou wel eens zijn meesterwerk kunnen zijn.
We halen het ook maar even van Wikipedia, want tot Wind’s Poem toevallig ons pad kruiste in de cd-winkel, waren Elvrum, The Microphones en Mount Eerie onbekende namen. Dat zou een reden kunnen zijn om Mount Eerie vooral niet te bespreken en deze recensie over te laten aan een echte muziekkenner die heel Elvrum’s output op vinyl of cassette heeft en uit het hoofd kent.
Maar dat zou — frankly — totale bullshit zijn. Ook zonder die voorkennis is Wind’s Poem een meesterwerk. Het is ook een conceptalbum over wind en het briest, buldert en ritselt dan ook 70 minuten lang. Mocht het album niet zo indrukwekkend zijn, we lagen nu een kwartier in een deuk over die laatste zin. Maar dit album laat de luisteraar niet in een deuk liggen. Het gaat compromisloos diep en slingert de luisteraar emotioneel en muzikaal alle kanten uit.
Openingstrack “Wind’s Dark Poem” valt weinig subtiel als onversneden black metal met de deur in huis. Het album eindigt (als we de bonustracks even vergeten) even brutaal met “Wind Lyrics”. Tussenin wisselen gitaarwolken à la My Bloody Valentine (“Through The Trees”), noise (“Something”), fluisterliedjes (“Wind Speaks”) en ambientpassages elkaar af. Elvrum passeert zowat alle genres waar de ware muziekfreak gaarne mee koketteert, maar doet dat nooit gratuit. Hoe taai sommige tracks ook zijn, de zoete, betoverende zang houdt alles doorheen het gebulder en kippenvelgekraak bij elkaar.
Af en toe krijgt de luisteraar wat houvast. Op “Between Two Mysteries” wordt bijvoorbeeld ongegeneerd geciteerd uit de Twin Peaks-soundtrack. Een TV-serie die even unheimlich verleidt, slaat en zalft als dit album. Het is misschien wel de meest toegankelijke track op Wind’s Poem, maar veel ademruimte is er niet. Met “Something” wordt een blik snoeihard noise opengetrokken, dat pas halfweg het machtige “Lost Wisdom Pt.2” weer dicht gaat om plaats te maken voor een dreigend en hypnotiserend klanktapijt, waar uw huisdier ongetwijfeld de tuin voor invlucht (als het daar al niet zat).
Spijtig overigens dat deze cd-release twee bonustracks heeft meegekregen. Niet dat ze slecht zijn, maar na het brutale “Winds Lyrics” past beter stilte dan een akoestische versie van “Summons” en deel 1 van “Lost Wisdom”. Het zou het album even bruusk doen eindigen als het begint, wat de impact enkel zou vergroten.
Winds’s Poem is een indrukwekkend, soms taai en angstaanjagend maar vooral meesterlijk album. Phil Elvrum is een virtuoos muzikant die de luisteraar uitdaagt, maar met verleidelijke zanglijnen ook durft te behagen. Beluister het bij een vriend, op MySpace of in de cd-winkel, maar laat u vooral niet afschrikken. Het is mogelijk het vreemdste album dat u dit jaar koopt, maar ook het meest verslavende. Durf erin te verdwalen.
