‘Sara’ is een oervlaamse telenovelle, gebaseerd op de succesvolle Amerikaanse comedyreeks ‘Ugly Betty,’ dat haar roots dan weer kent in een Colombiaanse – jawel – telenovelle. Televisieproducers moeten toch altijd moeilijk doen. ‘Sara’ hebben wij wijselijk aan ons voorbij laten gaan (jep, ik ben een van die twintig mensen die zelfs de fameuze finale niet gezien heeft) en het origineel uit Colombia, tja, we zullen voor het gemak maar aannemen dat dat goede televisie was. Die indruk geeft althans ‘Ugly Betty’, de kleurrijke, ironieloze, sprookjesachtige, innemende en geweldig geestige persiflage op alles wat oppervlakkig en inhoudsloos is. Mensen die de reeks maar kennen van tijdens het zappen, zullen nu misschien hun wenkbrauwenspieren in het zweet beginnen te werken, maar ‘Ugly Betty’ is – hand op het hart – veel meer dan een soap voor denkende mensen: het is een uitzonderlijk fris, origineel en hartveroverend stukje escapisme voor het hele gezin zoals men dat véél te weinig maakt.
Het verhaaltje dat – de naam zegt het zelf – draait rond de avonturen van een lelijk eendje, speelt zich af in een ‘The Devil Wears Prada’-achtige setting: in de hyperstijlvolle designgangen van het hoofdkantoor van een modemagazine, dat men voor het gemak maar gewoon ‘MODE’ heeft gedoopt. Na de dood van editor-in-chief Fey Sommers, stelt het opperhoofd van Meade Publications en eigenaar van MODE, Bradford Meade, zijn eigen zoon aan als opvolger. Helaas heeft zijn favoriete jongen net het leven gelaten in een skiongeluk, en is het nu tijd voor de jongere Daniel, notoir fuifbeest en rokkenjager, om zijn sporen te verdienen. Dat is echter buiten Wilhelmina Slater gerekend, de ijskoude modekoningin die al jaren aast op de titel van editor-in-chief. Samen met een mysterieuze, in zwachtels gehulde vrouw schijnt zij meer te weten over de dood van Fey en de rol die Bradford daarin speelde. Naast typetjes als de harde zakenman, de verloren zoon en de zakelijke feeks, krijgen we ook meteen een parade aan heerlijk over the top geacteerde homo’s en tuttebellen.
Temidden van deze chaos verschijnt Betty Suarez ten tonele, een naïef, doodeerlijk en eeuwig goedgemutst meisje dat door Bradford wordt binnengehaald als Daniel’s assistente. Het is een harde plek voor mensen die, laat ons zeggen, weleens iets eten, maar Betty vindt al snel haar plaats, ontwikkelt een hechte vriendschapsband met haar baas en worstelt met veel, heel erg veel liefdesproblemen. En dat is nog maar het absolute basisconcept, want er verschijnen en verdwijnen in ‘Ugly Betty’ schijnbaar voortdúrend personages. Wat het echter allemaal zo heerlijk genietbaar maakt, is de houding die de makers hebben gekozen ten opzichte van het onderwerp. De toon is nergens, maar dan ook nergens, ook maar een klein petieterig beetje cynisch. Zelfs niet satirisch. Er wordt nergens met het vingertje gewezen en wat voor gemene streken bepaalde personages ook uithalen, ze blijven te allen tijde even beminnelijk. We kijken als het ware naar de wereld door Betty’s roze bril: uit iedereen wordt steeds het beste gehaald en de mood is er een van optimisme en levensvreugde – een ware verademing temidden van alle duistere onderwerpen die je bij kwaliteitsreeksen meestal op je bord krijgt.
De mooiste rollen zijn weggelegd voor de meer kwaadaardige en tegelijk kleurrijke personages, zoals daar zijn Wilhelmina – het bastaardkind van Cruella DeVil en Napoleon dat iets geweldig intimiderends doet met haar wenkbrauw en door een bloedserieuze Vanessa Williams op een hilarische manier wordt neergezet – Marc, haar assistent en tevens het meest geweldige homopersonage sinds Julian uit ‘The Shield’, en Amanda, de receptioniste/skank met eetstoornissen en enkele van de beste oneliners uit de reeks (“I’m still prettier“). Vooral die laatste twee zorgen voor enkele onbedaarlijke gibbermomentjes. Maar echt top of the bill is natuurlijk America Ferrera zélf, die als Betty een onvergetelijke prachtprestatie neerzet. Zij moet het minder hebben van haar excentriciteit, zoals sommige andere personages, en dient zo goed als altijd als symbool van puurheid en moraal, maar ze speelt het zo naturel en zo overtuigend dat je al na twee minuten helemaal zit mee te leven. Heel indrukwekkend wat ze hier allemaal doet.
Dan zijn er nog de soundtrack, die perfect aansluit bij de gekke, quirky sfeer van de reeks, de geniale bijrollen en de dialogen, die ondanks al hun luchtigheid van een enorm hoog niveau zijn. U merkt het, wij zijn in de wolken over ‘Ugly Betty’. Het is enkel spijtig dat de reeks in de tweede helft, zeker tegen het einde, wat verzwakt, met plotdraden die blijven hangen en personages die plots wel heel vreemde beslissingen beginnen te maken of last hebben van nogal verdachte mood swings. Het einde in mineur is dan ook zowat de enige foute noot die dit eerste seizoen aanslaat, maar laat dat u vooral niet tegenhouden. ‘Ugly Betty’ heeft de beste personages in een komische reeks sinds ‘Extras’ en zal ook u moeiteloos kunnen betoveren. Laat het verband met ‘Sara’ u niet misleiden, ‘Ugly Betty’ is stiekem rasecht topentertainment met een feelgood-waarde die wij véél te weinig tegenkomen. Drieënhalve bol, met een grote glimlach gegeven.
