Ha, wie we hier hebben: weer een synthpopmeisje. Weer beginnend met een ’L’ (na Little Boots en Lady Gaga). Weer een opvallend kapsel. Wéér die jaren tachtig (dit decennium is al meer jaren tachtig dan de jaren tachtig zelf). Maar vooral: wéér een goede plaat. U moet zo niet kijken, wij kunnen er ook niets aan doen.
Toch straf hoe popmeisjes altijd in golven komen. Vorig jaar waren er onder andere Adele, Duffy en de in een sanseveria haar zielsgenoot vindende Amy Macdonald. Nu zijn er La Roux, Little Boots en de ook hier te vaak met pek en veren bekogelde Lady Gaga. En geloof het van uw (pn): het beste moet nog komen met VV Brown en (vooral) Florence And The Machine. Geen synthpop voor hen trouwens (oef), maar daarover binnenkort veel, veel meer op goddeau (of wat had u gedacht!). Deze La Roux is echter niet de rosse vonk Elly Jackson alleen. Ben Langmaid helpt stevig mee in de studio, maar prefereert de schaduw van de spots.
Toeval bestaat niet, en dus zeker niet wanneer Jackson Eurythmics als grootste voorbeeld en inspiratie aanhaalt (zoals Little Boots dat doet met The Human League). La Roux heeft een even karakteristiek stemgeluid als Lennox, maar bij Jackson is die stem veel meer love it or hate it. Bovendien — even spitsroeden lopen qua woordkeuze — legt ze een relatief hoge emotionaliteit in de songs waar u echter een aantal luisterbeurten voor nodig zal hebben om ze te ontwaren. La Roux maakt immers geen take away-pop. Het is even zwoegen om de dubbele bodem te vinden in de blikken doos die La Roux’ sound op het eerste gehoor is. En dan pas begrijpt u waarom de eerste singletjes ("Quicksand", "Bulletproof" en vooral "In For The Kill") zo moeilijk uit uw hoofd te bonken zijn.
La Roux maakt best wel kille muziek, met vaak schelle synths en een stuiterende drumcomputer wiens beats paukenslagen op uw trommelvlies kunnen zijn, zoals in het uitmuntende "Tigerlily". Dat contrasteert voor bijna driekwart van de plaat fantastisch met de vaak weemoedige, soms echt knap melodieuze zanglijnen. Aan die zanglijnen moeten ook de teksten zich opwarmen, want Jackson bezingt (jawel, óók) hartenpijn, bindings- en verlatingsangst. Met een stem die heel afwisselend gebruikt wordt: nu eens spuwend ("Tigerlily" nog eens), dan weer alsof ze in een koeltoren opgenomen is ("Quicksand") en soms gewoon heel naturel ("Bulletproof").
Zo krijgt eentonigheid geen kans. Ook niet door het songmateriaal zelf: de tot een elegant en stijlvol feestje uitnodigende singles en kandidaat-singles (nog één keer: "Tigerlily", met aan het einde een fijne knipoog naar de spooky parlando van Vincent Price in Michael Jacksons "Thriller") openen de plaat, maar "Cover My Eyes" is een welgekomen, meer ingetogen rustpunt dat de eentonigheid die een mes in de plaat wil ploffen tijdig wurgt met fluwelen handschoentjes. Mooi koortje trouwens, waar Jackson aan het einde al even mooi mee in dialoog gaat. Die rust krijgt een vervolg in "As If By Magic", met een koele moordgriet van een refrein. "Fascination" knoopt dan weer aan met de bitse uitgelatenheid van het beginkwartier, maar weemoediger dan dat klinkt Jackson niet op deze plaat. Knap.
Na een fiks aantal luisterbeurten openbaart La Roux zich dus als een intelligente popplaat en dito speeltuin waarin ook u niet snel uitgespeeld zal raken. Mogen zich echter een knieschijfbreuk vallen van de schuifaf: het platte "I’m Not Your Toy" dat helaas de volgende single dreigt te worden maar vooral laat horen hoe deze plaat in de poten van minder muzikaal begaafden had geklonken, en "Reflections Are Protection": laat simpele popliedjes maar over aan Little Boots, die doet daar veel fijnere en aanstekelijkere dingen mee. Maar ach, dat zijn moedervlekjes en geen gordelroos op La Roux.
Zo, wie van de drie, of althans (helaas) slechts de platen ervan, steekt u nu het best en het liefst in uw koffer de komende weken? Wel, de onderbuik kiest Lady Gaga, het hart Little Boots, het hoofd La Roux. Lady Gaga is sowieso slechts een one night stand dit jaar. Maar dat hebben we dan toch ook weeral mooi gehad. Hoofd én hart hopen echter dat Little Boots en misschien toch vooral La Roux meer blijken te zijn dan dat.
