Stuart Murdoch maakt een plaat, omringd door zangeressen en nostalgisch snuivend aan het 60’s-gevoel, en glijdt het geheel in een hoes waarop een melancholisch kijkend meisje in sepia prijkt. Belle And Sebastian vs. God Help The Girl: zoek de tien verschillen.
God Help The Girl is natuurlijk — en we kauwen nog eens extra op deze term — Een Project. De legende wil dat bij Belle And Sebastianfrontman Stuart Murdoch tijdens een eindje joggen in een Schots park plots een dozijn liedjes in het hoofd tevoorschijn kwamen piepen als opstijgende luchtbellen. Wat aan te vangen met materiaal voor een hele plaat die niet per se onder het label van de reguliere groep hoeft te verschijnen? Een project! Voor een — we slikken moeizaam — musical! Over emotioneel onstabiele meisjes in conflict met de onbereikbare man!
Het klinkt wat vergezocht en misschien zelfs wat belegen, maar gelukkig wordt alles wat Murdoch aanraakt met evenveel klasse afgewerkt als die prachtige hoezen waarmee hij traditioneel het Belle And Sebastianmateriaal verpakt. God Help The Girl past namelijk met alle gemak in het repertoire van Murdochs hoofdgroep. Meer nog, twee Belle And Sebastian-nummers uit het album The Life Pursuit (2006) worden hier gerecycleerd tot een arrangement met strijkers en vrouwenstemmen in de hoofdrol, een concept dat Murdoch doortrekt doorheen het album. “Act Of The Apostle II” wordt ontdaan van de kitscherige toetsen, met de helft ingekort, ingevet door blazers en strijkers en integraal ingezongen door de Ierse Catherine Ireton, die er een romige Dusty Springfield van maakt. Ireton neemt het gros van de nummers voor haar rekening en is het meisje van de hoes. Eerder stond ze ook al op de hoes van de single “The White Collar Boy”.
Murdoch leerde Ireton via-via kennen, net als de zes andere zangeressen. Behalve de piepjonge Asya (van het zussengroepje Smoosh) recruteerde hij ze allemaal via audities. Daarbij maakt vooral de potige maar smekende stem van Brittany Stallings een goede beurt in een 60’s meidenpopversie van radiohitje “Funny Little Frog”. De rest mag alleen tijdens het slotnummer “A Down And Dusky Blonde” aantreden. Alsof ze de overgang wensen te maken met de hoofdbezigheid van Murdoch: de melodieën, de dialogen tussen de personages, de gezapige drum en de immer presente akoestische gitaar dragen zonder uitzondering de Belle And Sebastianstempel. “I read a book a day, like an apple / But I did not eat / And so the doctor came to me / He said a woman does not live / By the printed word”. Murdochs muurbloempjes en dagboekkriebels lijken maar niet op te groeien.
“There is no way I’m looking for a boyfriend” klinkt het vrolijk swingend in het titelnummer om een strofe en een refrein later zichzelf tegen te spreken: “I sit for hours waiting for his phone call /… / I’ll play his messages / Analyze his intonation”. Iedereen kent dat meisje. Iedereen is dat meisje zelf ooit geweest — wij zíjn het zelfs nog een beetje… De zeventienjarige Asya zingt in “I Just Want Your Jeans” als de kleine Nikka Costa over die eeuwige onzekerheid: “Could I be any worth / To some special person? / … / So I yell out the window / Answer the mail” en als ze op het einde “I don’t want commitment / I don’t want the drama / I just want your jeans” zingt, zeggen wij hardop: “Jaja, dat zal wel”.
Tot driemaal toe komen mannen — waaronder Murdoch zelf — al die meisjesellende becommentariëren: “Pretty Eve In The Tub” is een clichématig musicalnummer neigend naar het pathos van Rufus Wainwright, gevolgd door een instrumentaal intermezzo. “Boys are queuing / Trouble’s brewing / But you take it all in / Ride the wave / Of their affection”. “Life Neath My Umbrella” dialogeert dan weer tussen Murdoch en Ireton op een pianogebaseerde melodie, lichtjes ingekleurd door de obligate strijkers. Maar de mooiste verlichting komt van Neil — Divine Comedy — Hannon die als een kokette David Bowie zinnen als “she aspired perfection as a hipster” zingt.
De beelden zouden pas in 2010 gedraaid worden. Vraag is of er tegen dan nog een haan naar zal kraaien. De troeven van God Help The Girl zijn de herkenbaarheid van de 60’s girlpop-arrangementen en het vertrouwde, melancholische Belle And Sebastiangeluid dat de luisteraar moeiteloos meesleurt in puberale dromen zonder dat hij er erg in heeft. Maar ook: zonder dat hij echt in het hart geraakt wordt. Dat is bij Murdochs werk ooit wel anders geweest.
