Een doorschijnend cd-doosje bedrukt in spiegelschrift, een knalgeel
schijfje met een zwarte leeszijde, en een duister portet van de
artieste in geslaagd clair-obscur op het omhullende kartonnetje. Er
is duidelijk rond de tafel gezeten om de debuutplaat van Anja
Plaschg, alias Soap&Skin, met de nodige luister te lanceren.
Zowel door middel van haar muziek, haar live-performance als de
vormgeving van album en website, wordt Soap&Skin naar voor
geschoven als de nieuwe indieprinses met een gothic randje.
Mysterieus, duister en licht dreigend; een beetje de batman onder
de indielady’s.
Een dergelijke aanpak heeft alleen maar succes als het product er
ook mag zijn. En dat mag het. De intussen 19-jarige, Oostenrijkse
Anja Plaschg nam het gros van de 13 songs op in haar eigen, Weense
huis. Die schreef ze tussen haar 14e en haar
18e, en in tegenstelling tot wat kon worden gevreesd
leidde dit niet tot post-puberaal gezwam. Nee, de songs klinken
opvallend volwassenen, doordrenkt met de nodige dosis
Weltschmerz.
Drie muzikale elementen staan centraal in de muziek van
Soap&Skin: een pianolijn zorgt voor de (melodieuze) houvast, de
karaktervolle zanglijn van Plaschg verzorgt de melodie en
elektronica maakt het geheel wat voller. Twee nummers moeten het
zonder zang stellen: ‘DDMMYYYY’ is de meest atypische song op
‘Lovetune for Vacuum’, omdat het integraal elektronisch is. Het is
best leuk, maar dan eerder als afwisseling dan als aanvulling.
‘Turbine Womb’ laat dan weer vooral Anja’s mooie pianospel horen,
aangevuld met sprookjesachtige, ijle elektronica, die je zo in de
CocoRosie-wereld
brengt.
Voor het betere werk, moet je (onder meer) helemaal vooraan het
album zijn. Opener ‘Sleep’ geeft ons al een mooie indicatie van de
dreiging die Soap&Skin in haar pianospel kan stoppen en de
onrustige spanning die ze, onder andere door plotse vocale
uithalen, kan opbouwen. Onze favoriete song heet ‘Cry Wolf’. Het
tempo ligt al wat hoger, net als haar stem, die van
Nico-toonhoogten nu naar Kate Bush-bereik zweeft. Ook hier halen we
de CocoRosie-referentie boven, voornamelijk door de combinatie van
een hoog stemgebruik en de kinderlijke sfeer, vervat in de melodie,
elektronica en pianotoetsen. Weg lieflijkheid in het zware
‘Thanatos’, de pianotoetsen zijn laag en dreunend, de lyrics al
even zwaarmoedig: “ages of delirium / curse of my
oblivion“. Moet het eerste nummer ooit zijn dat begint over
een glaucoom op het oog.
Ook in de onderste cd-helft vinden we songs die tot aanbeveling
strekken. In ‘Spiracle’ bijvoorbeeld – wat zoveel is als de soort
ademhalingsmechanisme die is terug te vinden bij dieren als de
maanvlinder – neemt Soap&Skin ons mee op een mooie, zij het wat
vreemde reis naar haar kinderjaren. Hoe ze met mest gooide, peren
tegen haar kop kreeg, slakken molde. De sfeer is half vrolijk
vertellend, aangevuld met scherpe Anja-kreten. Opvallend is dat
enkele mogelijk shockerende elementen de uiteindelijke songversie
niet hebben gehaald, maar wel nog in de lyrics op haar website
staan. Soit, ‘Marche Funèbre’, zagen we live al
eens ontaarden in een alles verstommende helletocht en creëert die
lugubere sfeer ook – in iets mindere mate – in je woonkamer. Het is
geen Scott Walker, maar de Oostenrijkse etaleert haar talent.
Daarvoor kreeg ze nog een duwtje van niemand minder dan landgenoot
Christian Fennesz, die ‘The Sun’ mee hielp mixen. Met
resultaat!
‘Lovetune for Vacuum’ is een erg opvallend debuut, niet alleen door
de mooie songs maar vooral door al het donkere in de nummers en de
vormgeving. Toch hoort het niet thuis in de gothicgenres, maar
horen we een jonge, Oostenrijkse dame die met haar bijzondere stem,
piano en laptop een aantrekkelijke manier heeft gevonden om haar
wereld in muziek om te zetten. Niet direct op te zetten tijdens het
communiefeest van uw zoon, deze Soap&Skin.
www.soapandskin.com
www.myspace.com/soapandskin
Soap&Skin speelt deze zomer op Pukkelpop.
