Elke lente heeft haar soundtrack nodig: een plaat die alle frisheid en zonnigheid van jong groen in zich verenigt en de winter met minstens één welgemikte single richting vergeetput katapulteert. Zoek niet langer naar die van dit jaar. Fantasies van Metric ligt in de winkel en is de beste lenteplaat van de afgelopen jaren.
Eigenlijk hadden we het moeten zien aankomen. Met platen als Live It Out of Old World Underground Where Are You Know had Metric de voeten dan nog wel stevig geworteld in de Canadese indiecultuur rond Broken Social Scene, het oor voor een goeie melodie was ook toen al onmiskenbaar. Met de hulp van producer Gavin Brown en een laagje polijstwerk, komt het er deze keer ook volledig uit. Net als Rilo Kiley met Under The Black Light deed, levert de groep met Fantasies een heerlijke popparel af.
Al zijn er genoeg verschillen. Waar het groepje rond Jenny Lewis ging proeven van vleugjes soul en R&B, moet Metric het nog altijd hebben van de combinatie stiekem scheurende gitaartjes en newwavekeyboards. Grondig schrap- en opblinkwerk hebben echter geleid tot de beste melodieën en de meest aanstekelijke refreinen die de groep ooit heeft bedacht. De wat glossy productie van Brown zet die sterke punten op Fantasies goed in de verf.
Single "Help, I'm Alive" kunt u ondertussen ongetwijfeld van voor naar achter en weer terug fluiten, het is maar het begin van een plaat die meer van dat lekkers in huis heeft. "Sick Muse" bijvoorbeeld, een jachtig rockertje dat kortaangebonden door de bochten scheurt en in de refreinen helemaal van de grond loskomt. Even leuk: de onstuitbare bas van "Satellite Mind" of het stevige "Gold Guns Girls" dat straks ongetwijfeld een hoogtepunt wordt op Les Nuits Botanique.
Het moest "groots en dromerig" klinken, en dat doet het ook. Neem nu de manier waarop "Stadium Love" zijn naam alle eer aan doet. Dit is Metric dat voor de grap eens met de spierballen rolt en de meest bizarre songtekst van het album: een opsomming van dieren die elkaar in een onwaarschijnlijke confrontatie ("owl vs bat") naar de keel vliegen. Maar dromerig is het zeker ook: check het heerlijk openbloeiende "Gimme Sympathy", dat dankzij een suizende gitaar netjes aan de juiste grens van popfluff blijft en wat ons betreft een serieuze kanshebber voor de titel "zomerhit 2009" is.
Het is er helaas niet altijd zo op. "Twilight Galaxy" is het overbodige rustpunt, dat daarnaast nog eens wordt ontsierd door verschrikkelijke "oeh-oeh"-backing vocals. Ook "Frontrow" is wat goedkoop en mist een je-ne-sais-quoi dat het echt memorabel maakt. Maar met een eerste plaathelft die zo verschrikkelijk aanstekelijk is, maakt dat allemaal niet zo gek veel uit. Metric is niet bedoeld voor de eeuwigheid; zolang het maar deze zomer meegaat is het allemaal al goed. Wij worden hier verschrikkelijk blij van. En u?
Metric geeft van jetje op 8 mei op Les Nuits Botanique.
