Onlangs gaf de zon eindelijk weer genoeg warmte om een deftig terrasje te kunnen doen. Ik dus even bellen naar enkele goede vrienden om af te spreken en – het moet gezegd – we hebben een fijn gesprek gehad. Over kunst, enzo. “Echte kunst houdt niet alleen rekening met vorm, maar ook met wat daarachter ligt,” zei Mahatma zo bijvoorbeeld – hij was al een beetje tipsy. Toffe pee hoor, daar niet van, maar met iemand die onder ‘hoogste kunst’ “een leven van opoffering” verstaat, moet je toch altijd een klein beetje oppassen als het over dit onderwerp gaat, en dus vroegen we het ook even aan Pablo. “Kunst wast het stof van het alledaagse bestaan weg van de ziel,” zei die. Geen idee waar dat nu net op slaat, maar Pablo is niet iemand die je zomaar gaat tegenspreken – hij wordt sowieso al wat kregelig na een porto of vijf. Gelukkig zat Andy Warhol, een mens die je tenminste verstaat, ook aan tafel: “Geld verdienen is kunst, en werken is kunst, en goede zaken, dat is de opperste vorm van kunst,” wist-ie te melden. De laatste in ons kleurrijke gezelschap was Vincent Chase, een reizende ster aan het Hollywoodfirmament en tevens fictief personage in de HBO-reeks ‘Entourage’. Die onderbrak het gekibbel even met nogal abrupt terzijde, dat ons duidelijk maakte dat het onderwerp hem niet zo interesseerde: “Fuck you, assholes. Ik woon in een kast van een huis, heb nog nooit een relatie van langer dan een week gehad en ben op dit eigenste moment apestoned. Fuck this shit. Ik ga een paar grieten neuken.” Meer moest ik niet weten: ik ben hem meteen achterna gegaan en veel over de filosofische eigenschappen van kunst ben ik die middag niet te weten gekomen, maar damn, het was al lang geleden dat ik mij nog eens zó goed heb geamuseerd.
Die anekdote – min of meer gebaseerd op waargebeurde feiten – geeft meteen goed weer waar ‘Entourage’ zelf voor staat: puur escapistisch entertainment dat weinig uitstaans heeft met de complexe en episch gedetailleerde fictie waar de zender anders symbool voor staat, maar tegelijkertijd wel geweldig fun weet te zijn. Moraal of satire moet je niet gaan zoeken in het Hollywood van deze reeks, maar wat zou het ook. Polygamie is de norm en relaties zijn uit den boze in het universum van Vincent Chase en zijn entourage. En wat blijkt? Jongeren + geld + parties + Hollywood = a whole lotta fun.
Met ‘Head On’ heeft Vince net een grote film te pakken gekregen. Hij zit in een chique villa – betaald door de studio – en zijn beste makkers uit Queens, waar hij opgroeide, zijn met hem meegereisd om met z’n allen te kunnen profiteren van het succes van onze posterboy. Zijn beste vriend Eric, oftwel E – Mark Oliver Everett snuift afkeurend – vervult de officieuze taak van manager en kiest de potentieel interessante projecten eruit. Daarnaast leven in het huis ook nog Johnny Drama, de grote broer van Chase die met gezond gevoel voor ironie vertolkt wordt door Kevin ‘broer van‘ Dillon, en Turtle, de ‘blanke-opdondertjes-versie’ van 50 Cent. Gedurende de acht afleveringen van het eerste seizoen krijgen we vooral te zien hoe het leven van een beginnende filmster met een rooskleurige toekomst eruit ziet, met uitzondering van alle donkere kantjes van het sterrenbestaan en met een surplus aan mooie vrouwen. Met andere woorden: fine by me.
Het feit dat dit opvallend bondige eerste seizoen – met zijn acht afleveringen niet bepaald een monsterproductie – niet echt een wereldschokkend diepgaande inhoud heeft, maakt het aanvankelijk ook moeilijk om sympathie te voelen voor de personages. Vince doet als hoofdpersonage bijvoorbeeld niet veel. Hij mag alle grieten versieren en zorgt voor de cash flow, maar voor het overige is hij nogal stil en laat hij zich vooral leiden door E. Die zorgt – in tegenstelling tot Drama en Turtle, die voor wat extra comic relief zorgen – voor een meer emotionele laag, waar je je als kijker makkelijker mee kan identificeren. Hij is de enige die zich af en toe vragen stelt bij hun luxeleventje en meer in meisjes lijkt te zien dan neukbare en vooral vervangbare voorwerpen. Maar afgezien daarvan ligt veel van de charme die de reeks ontegensprekelijk tentoon stelt net in die gladde oppervlakkigheid.
Dat klinkt misschien nogal tegenstrijdig, maar de integriteit – Vince en E kiezen bewust voor goéie projecten en zijn duidelijk not in it for the money – en eerlijkheid van het viertal – ze schamen zich niet voor wat ze doen en maken gewoon plezier – werkt al snel verrassend ontwapenend. Daarnaast heeft de reeks nog een ronduit fantastische troef in huis, namelijk de aanwezigheid van Jeremy Piven als de gevaarlijk schuimbekkende, als een machinegeweer briljante vetzakkerijen in het rond spuwende rottweiler van een agent, Ari Gold. Wedden dat zijn “Let’s hug it out, bitch,” nu al gebruikt wordt in alledaagse conversaties in de States? Iets meer aandacht op de gefabriceerde en meer donkere kantjes van Hollywood was misschien een logische keuze geweest – als één locatie zich leent tot scherpe kritiek, dan wel Hollywood – maar hier lijken zwaardere onderwerpen hoegenaamd niet in het plaatje te passen. Ook de gaststerren – grote namen als Jessica Alba, Val Kilmer, Mark Wahlberg en Scarlett Johansson komen een kijkje nemen – spelen eerder op safe, in vergelijking met de celebs die meededen aan ‘Extras’ (behalve Kilmer, die een hilarische sherpa/weeddealer neerzet), maar hun aanwezigheid geeft de reeks wel een extra cachet.
Er wordt eigenlijk een eigen wereld gefabriceerd (in een op zich al volledig fake setting) die zuiver gericht is op entertainment, zonder ook maar ergens zwaarwichtig te worden. Hoewel dat ervoor zorgt dat de reeks steeds veilig aan de oppervlakte blijft, werkt die aanpak ook enigszins bevrijdend – gelukkig maar dat de makers er geen pathetische, emotionele conflicten hebben tussengeflanst! Tegen de tijd dat wij begonnen aan de laatste afleveringen, hadden wij verdorie zin om zelf mee te gaan feesten: screw de dagelijkse sleur, weg met de stress en hier met die eeuwige roem! ‘Entourage’ werkt het best als een showcase voor puur en pretentieloos amusement, zonder zich verder bezig te houden met dingen als ethiek of de anders o zo obligate dramatische wendingen. Het verhaal ontpopt zich logisch, relaxt en zonder complexen, maar met genoeg pittige dialogen en geinige uitstapjes om je aandacht er te allen tijde bij te houden. Geen echte kunst, dus, maar wel een bijzonder fijne aanrader.
