Entourage! Kent u ze nog? Vince Chase, Turtle, de onuitstaanbare maar immer hilarische Ari Gold en, natuurlijk, Johnny Drama. Vier nogal tamme kerels en hun stereotiepe agent die van 2004 tot 2011 de belichaming waren van de existentiële leegte van Hollywood. Het is vandaag, door de barslechte kritieken die de Entourage-film te verteren krijgt, nauwelijks te geloven, maar de satirisiche serie kende tijdens haar eerste paar seizoenen behoorlijk wat bijval. Snedig geschreven, interessant in beeld gebracht en bevolkt door filmsterren die niet vies waren van wat zelfspot – het leverde bij momenten heerlijke televisie op. Maar ho! Laten we niet teveel meegesleept worden door nostalgie en oude webrecensies. Zoals Bob Dylan al wist: de tijden veranderen. En Entourage in filmformaat kan, dat is ondertussen pijnlijk duidelijk, niet echt meer op veel goodwill rekenen.
Nu ja, helemaal verwonderlijk is dat niet. De laatste seizoenen was de serie nog maar een schaduw van zichzelf. Kan ook moeilijk anders: we spreken hier in feite over een sitcom die acht seizoenen lang teerde op dezelfde grappen. Zelfs de inbreng van een ex-pornoster (shock value!) kon daar op het einde weinig meer aan veranderen. De film lijkt weinig meer dan een poging om een al lang dood paard nog wat nieuw leven in te blazen. We vragen ons dan ook af op welk publiek deze film zich richt. Hij is niet gemaakt voor het hippe volkje dat destijds helemaal ‘mee’ was met de serie – die, dat weet elke marketeer wel, zijn ondertussen al lang op zoek gegaan naar nieuw bloed. Het is meer waarschijnlijk dat de makers zich richten op het modale comedy-publiek, het soort dat nog steeds lacht als een jongen door een meisje in elkaar geslagen wordt. Ja, het is zò erg. Dat levert een bijzonder makke komedie op die nog maar weinig te maken heeft met het echte Entourage.
De film speelt zich kort na het einde van de serie af. Ari Gold (Jeremy Piven) biedt Vince (Adrian Grenier) een rol aan in zijn eerste productie als hoofd van een filmstudio. Vince wil enkel meedoen als hij ook mag regisseren, een eis waar Ari met frisse tegenzin mee instemt. Acht maanden later zit de film in postproductie. Vince heeft zijn budget ruimschoots overschreden en moet, met zijn makkers E (Kevin Connolly), Turtle (Jerry Ferrara) en Johnny (Kevin Dillon), bij Ari gaan bedelen voor de extra miljoenen die ze nodig hebben om de film toch nog af te maken. Cue co-financier Larsen McCredie (Billy Bob Thornton), die de film eerst wil zien voor hij er meer geld in pompt. Thornton is een eenzaam lichtpuntje in de banaliteit van de Entourage-film, maar het is nog maar de vraag of dat door hemzelf komt of omdat we hem niet meer kunnen zien zonder aan zijn personage uit Fargo te denken. McCredies zoon wordt trouwens gespeeld door Haley Joel Osment (u weet wel, die kleine uit The Sixth Sense) – het soort ironische knipoog waar we nu ondertussen echt wel genoeg van beginnen te krijgen.
Van daaruit kabbelt de film zo’n beetje voort in het gezapige tempo dat je van een Entourage-aflevering verwacht. Er gebeuren alledaagse en pijnlijk ongrappige dingen, het testosteron vliegt in het rond en er is zo nu en dan een blote tiet te zien. Sommige mopjes zijn grappig, andere niet. Of er af en toe wat te lachen valt of niet maakt eigenlijk niet uit. Na een half uur ben je waarschijnlijk geconcentreerder bezig met je boodschappenlijstje dan met de film. Entourage is namelijk zeldzaam saai. We hebben nog niet veel films gezien die ons zo ijs- en ijskoud lieten. Misschien is het de leegte van het Hollywood-leventje van Vince en co., misschien is het de saaie regie, misschien is het de fletse poging-tot-satire – feit is in elk geval dat de film op geen enkel moment de minste interesse kan opwekken.
Nu hadden we op voorhand al wat moeite met redenen bedenken om te gaan kijken; vier jaar na de laatste aflevering van een matig succesvolle reeks nog een film uitbrengen is immers totaal onzinnig. Niemand zit te wachten op een vervolg aan het Entourage-verhaal, en de modale comedy-fan kan waarschijnlijk ook maar weinig met een verhaal waarin het schijnbaar de bedoeling is om de personages onsympathiek en de plot oninteressant te maken. Nà de film was het zo mogelijk nog moeilijker om redenen te vinden, simpelweg omdat de film in ons geheugen het soort gasvormige toestand had aangenomen van een paar uur in de file: absolute leegte.
Er is één manier om Entourage te begrijpen die de film nog enigszins de moeite waard maakt. Namelijk: hem bekijken als een uit de hand gelopen meta-mopje, als wanhoopsdaad van een paar moedige kamikazes. Entourage als cinematografisch equivalent van de zelfmoordterrorist: zichzelf opblazen om Hollywood, land van sequels en overbodige adaptaties, nog één laatste keer op de hak te nemen. Hopelijk helpt dat de oud-groupies van Johnny Drama om vanavond in slaap te vallen. Voor de anderen: Entourage is dood, en deze kleurloze grafrede was absoluut overbodig. Niet slecht, niet irritant, niet choquerend – over de Entourage-film is weinig meer te zeggen dan dat hij bestaat.
