Zo af en toe is het weer eens tijd voor een oestrogeenbom in de
cinema. Vorige zomer was dat ‘Sex and the City: The Movie’,
tussendoor kregen we ‘Bride Wars’ en nu hebben ze met veel tralala
‘He’s Just Not That Into You’ in de zalen gefloept, dat met zijn
titel alleen al het testosteronpercentage in een gemiddelde
cinemazaal met 75% naar beneden krijgt. Het mansvolk dat tóch nog
gaat kijken, doet dat wellicht met grote tegenzin, omdat het moet
van madam en omdat zij de week daarvoor toch ook is mee
geweest naar ‘Fast & Furious’. Maar passons, wat we op
ons bord krijgen, is een taaie ensemblefilm met een appetijtelijke
cast (Johansson! Connelly! Aniston! Barrymore! Affleck!), enkele
leuke vondsten en heel veel omslachtige analyses over relaties,
geflirt, verkeerde signalen, langverwachte telefoontjes en de
moeilijkheden van de MySpace-generatie.
De film gaat ‘Short Cuts’-gewijs over een heleboel mensen die
allemaal samen een dwarsdoorsnede moeten geven van het ingewikkelde
fenomeen dat men relaties noemt, maar focust vooral op de dwaze,
naïef-obsessieve twentysomethinger Gigi. Gigi (Goodwin) is
niet al te goed in het begrijpen van afwijzende signalen en heeft
de neiging om mannen te achtervolgen tot ze haar toch iets laten
weten. Daar komt op een dag verandering in als ze Alex (Long) leert
kennen, een sympathieke player die haar wil helpen. De
regel is immers dat mannen die niet terugbellen, simpelweg niet
geïnteresseerd zijn. Gigi moet leren accepteren dat zij geen
uitzondering op deze regel is. Of toch? En waarom spendeert Alex
zoveel tijd met haar? Is er meer aan de hand? Zoveel signalen,
zoveel mogelijke interpretaties.
De andere grote verhaallijn draait rond de driehoeksverhouding
Janine-Ben-Anna. Ben (Cooper) is gelukkig getrouwd met Janine
(Connelly), maar komt na een toevallige ontmoeting met Anna
(Johansson) in de verleiding om een scheve schaats te rijden
(waarom komen wij Scarlett Johansson nooit tegen in de
kruidenier?). Hij houdt zich dapper koest, maar de scheuren in zijn
relatie met Janine komen langzamerhand meer naar boven en aangezien
Anna toenadering blijft zoeken én gezegend is met de derrière en
het frontispies van la Johansson, krijgt zijn libidos het
ook steeds moeilijker. Zal Ben trouw kunnen blijven? Is hij wel
altijd eerlijk tegen Janine? En is het misschien ook niet Janine’s
eigen schuld dat Ben in de verleiding komt? Flirtgedrag wordt nu
eenmaal nóg moeilijker wanneer er al relaties in het spel
zijn.
Om het allemaal wat ingewikkelder te maken, zijn er nog enkele
kleinere verhaallijntjes. Conor, (Connolly, u misschien bekend van
‘Entourage’), de roommate van Alex, zit na een hevige
nacht nog steeds met Anna in z’n hoofd, maar kruist ook de paden
van Gigi en Mary (Barrymore), een vriendin van Anna die dan weer in
de knoop zit met alle nieuwe datingtechnieken (van haar Blackberry,
tot MySpace en een datingsite). Ben’s goeie vriend Neil (Affleck),
tot slot, heeft een perfecte relatie met Beth (Aniston), maar is
principieel tegen trouwen. Dat ziet Beth dan weer niet zitten, tot
ze ziet hoe de zaken ervoor staan bij haar getrouwde zussen… Het
moge duidelijk zijn, het toneel van de liefde is een slachtveld en
het is niet altijd duidelijk wie er heelhuids doorheen zal komen,
en – belangrijker nog – met wié.
Het concept is nogal bombastisch en ambitieus – een analyse van
flirtgedrag, relaties, verliefdheid en liefde in een ensemblefilm
met de epische speelduur van 129 minuten, ’t had evengoed een
project van pakweg Kieslowski kunnen zijn – maar de uitwerking is
dat gelukkig veel minder. Het is wel een ontzettend Amerikaanse
visie op relaties, waar daten veel prominenter voorkomt dan in onze
cultuur en ook het concept ’trouwen’ nog steeds op een torenhoog
voetstuk wordt geplaatst. Zo komt ter sprake dat een van de
personages haar echtgenoot ooit voor een ultimatum heeft gesteld:
óf trouwen, óf gedaan. ‘Jezus Christ, mens, doe normaal,’
denk je dan. Die ongezonde vrouwelijke fascinatie met het huwelijk
en alle schone schijn die daarbij komt kijken, zal voor sommige
mensen misschien herkenbaar zijn, wij krijgen er
ondertussen het vliegend schijt van – ‘Bride Wars’ hebben we nog
steeds niet helemaal verteerd.
De leuke dialogen en enkele prima vertolkingen (Johansson doet haar
rol uit ‘Match Point’ nog eens over en is hier minstens zo sexy)
maken ‘He’s Just Not That Into You’ nog best bekijkbaar voor zowel
vrouwelijke als mannelijke kijkers, maar de conservatieve moraal en
de stereotype karakteriseringen zorgen voor problemen. Aniston
lijkt de belichaming van de Amerikaanse vrouwelijke
checklist te zijn geworden, met na het ondraaglijke onding
‘Marley & Me’ (Razzies! Veel! Snel!) wéér een vertolking van
iemand wiens enige levensdoel het zo snel mogelijk bereiken van het
‘huisje-tuintje-boompje’-ideaal lijkt te zijn. Verder zijn alle
mannen behalve Ben Affleck rasechte smeerlappen die er haast
plezier in lijken te scheppen om op zoveel mogelijk vrouwenharten
te trappen. Net zoals in het echte leven dus. Verder werd het
personage Ben al eens veel beter neergezet door Patrick Wilson in
‘Little Children’, een film die veel beter (en, toegegeven,
zwartgalliger) met de thematiek omgaat.
Opmerkelijk is ook dat er zoiets bestaat als universele signalen.
‘Good to see you‘ aan het eind van een date, bijvoorbeeld,
is codetaal voor no-go. Net als in ‘Friends’ en ontelbare
andere romcoms, lijken deze ongeschreven wetten overal te gelden en
is het meestal het hoofdpersonage dat de ‘uitzondering op de regel’
van dat soort wetten blijkt te zijn. Dat soort onzin hoort echter
bij het genre, daar moet je nu eenmaal in meegaan. De
oerconventionele zedenlesjes, daarentegen, zijn wij naderhand zo
beu als ware het koude pap. ‘He’s Just Not That Into You’ wil erg
veel zijn, is bij momenten leuk en onderhoudend, maar werkt met al
zijn clichés vooral op de zenuwen. Ons telefoonnummer houden wij
voorlopig nog wel even voor onszelf. Nice meeting you. Bye
bye.