Terwijl in de jaren tachtig (en de heel vroege jaren negentig) electrogroepjes nog als radioactief bestraalde paddenstoelen uit de Belgische grond sproten, was het vanaf midden jaren negentig huilen met de pet op. Op goedkope eurotrash na, heden ten dage weer lekker pomo-ironisch goed bevonden, vielen er in de volgende jaren vooral rockklonen te rapen.
Ook nu de jaren tachtig steeds duidelijker van onder het stof gehaald worden, althans op muziekvlak (en laat het daar in godsnaam bij blijven, wie wacht er op schouderepauletten?), blijft het rockidioom van de postpunk en aanverwanten de hoogste toppen scheren, al is dat getuige de laatste worp van The Prodigy misschien niet zo een ramp. Hierdoor blijft Ansatz Der Maschine evenwel een van de weinige artiesten in Vlaanderen die aansluiting zoekt bij het electroverleden.
Net als op het debuut is het evenwel niet zozeer de Belgische erfenis van EBM (of godbetert New Beat) die een rol speelt op Painting Bad Weather On Her Body als wel de door Aphex Twin mee vormgegeven verstoorde ambient. Toch is er een opvallend verschil te horen, zo weet Mathijs Bertel in verschillende songs zijn horizon te verruimen door onder meer rockelementen te incorporeren en bij twee nummers ("Connect The Dots" en "Hush…Koala") zelf met zang aan de slag te gaan.
Het zijn evenwel niet de enige twee nummers die een duidelijke progressie en maturiteit laten horen. "Kohn Denny" bijvoorbeeld start als een pastorale, dromerige ode met enige Pan American-toetsen maar laat nog voor de tweede minuut de gitaren zo hard grommen dat het landschap zelf plotsklaps in een grauwe cyberpunkachterbuurt verandert alvorens over te gaan in een pulserende aanzet naar nieuwe grauwheid en onderdrukte agressie. Samen met de openingstrack ("Frog Season") laat dit laatste nummer een verfrissend ander geluid horen.
In "Frog Season" valt er echter geen agressie, ook niet onderhuids, te ontwaren. Het nummer volgt een duidelijk afgebakend parcours waarbij vooral de knappe en rechtlijnige structuur smeekt om bijpassende beelden opdat de tragiek die het nummer uitademt tot zijn recht zou komen. Die tragische ondertoon sluipt ook "Going North (Taking Her Horse With Me)" binnen, alleen kiest Ansatz Der Maschine voor een gebroken opbouw conform het debuut waardoor de verschillende laagjes het algemene gevoel zowel ondersteunen als ondergraven.
Ook in de andere nummers kiest de groep voor een lappendeken van ideeën waarmee daarna een coherente song gecreëerd wordt. "The Flirt With A Place Called Somewhere" is hiervan het beste voorbeeld door enerzijds langoureuze geluiden te hanteren maar anderzijds net zo goed voor een stotterende percussie te opteren en daarna het roer resoluut om te gooien met strijkers en blazers zonder dat het gevoel van eenheid ook maar een seconde verloren gaat.
De enige keer dat het echt mis lijkt te lopen, is net bij de titeltrack "Painting Bad Weather On Her Body". De song start als een wat banale en gedateerde ambienttrack in demofase en weet ook daarna, ondanks de Oosterse elementen, nooit echt boven zichzelf uit te stijgen. Hoewel het nummer nooit minder dan verdienstelijk wordt, moet het wel de duimen leggen tegen het veel ingenieuzer opgebouwde "Mud", het broeierige semi-bedreigende "Connect The Dots" en het jazzy sluimerende "Hush…Koala".
De concurrentie in Vlaanderen mag dan wel minnetjes zijn (op Briskey na), ook binnen een internationaal kader weet Ansatz Der Maschine zich te onderscheiden met een knap electro-album. De electrovariant van Bertel weet ook zonder marktgevoelig (geen dubstep of Warp-toestanden) of elitair-kunstzinnig (geen abstracte soundscapes) te zijn, de juiste snaren te beroeren. Painting Bad Weather On Her Body bevestigt wat met The Postman Is A Girl al werd vermoed.
Ansatz Der Maschine speelt op vrijdag 13 maart 2009 in De Vooruit.
