Met de stemmen van: John Travolta, Miley Cyrus, Susie Essman, Mark
Walton e.a.
Na de desastreuze creatieve periode van de laatste tien jaar – nog
iemand een ‘Home on the Range’ of een ‘Chicken Little’? – vindt de
animatieafdeling van Disney dan toch nog eens de polsslag met
‘Bolt’, een charmante actiekomedie die vooral de jongere kijkers
zal bekoren. Dat de iets oudere kijklustigen voor de verandering
eens geen anderhalf uur met de ogen moet rollen is ook leuk
meegenomen. Voor het eerst in veel te lange tijd laten de jongens
van het huis van de muis de geforceerde pogingen tot ‘ongelooflijk
hip wezen’ achterwege en waait er een welkome charme over het
eenvoudige, maar aandoenlijke ‘Bolt’. De prent over de superhond
die er eigenlijk geen is raakt nog niet aan het torenhoge
Pixarniveau, maar deze keer zijn de beestjes tenminste écht grappig
en cool. Dat is meer dan we konden zeggen van die fucking
koei met de stem van Roseanne.
Bolt (John Travolta) is de viervoetige ster van een populaire
televisieserie waarin een superhond samen met zijn baasje Penny
(Miley Cyrus) allerlei avonturen beleeft. Bolt is echter een beetje
een domme kloot van een beest en gelooft effectief in zijn
explosieve tv-wereldje waarin hij het als superheld opneemt tegen
een slechterik met een groen oog. Wanneer hij per ongeluk van de
set wegloopt en in de echte wereld terechtkomt – New York dan nog –
is de kleine kuitenbijter er steevast van overtuigd dat Penny in
gevaar is. Samen met de verzuurde straatkat Mittens (de geweldige
Susie Essman uit het al even geweldige ‘Curb Your Enthusiasm’) en
de enthousiaste hamster Rhino begint Bolt aan een road trip naar de
andere kant van het land om Penny terug te vinden.
Dankzij buddy Pixar, de zéér lucratieve avonturen van een zekere
kapitein Sparrow en de tandpastasmile van Zac Efron is de merknaam
Disney nooit echt in waarde gedaald, maar de tijden dat de
animatiestudio van ome Walt voor sprankelende magie zorgde ligt
toch al een dikke vijftien jaar achter ons. De laatste gouden jaren
die zich uitten in pareltjes als ‘Beauty and the Beast’, ‘The
Little Mermaid’ en ‘Aladdin’ verwaterden in een onzekere tijd
waarin de populariteit van computeranimatie als excuus werd
gebruikt voor een tanende creativiteit. Een bewering die handig
teniet werd gedaan door het evenwaardige suckgehalte van hun toen
aangekondigde laatste ‘getekende animatiefilm’ ‘Home on the Range’
en hun eerste digitiale animatieprent ‘Chicken Little’. The
studio that started it all stond diep in de schaduw van
animatieconcurrenten Pixar en Dreamworks en de kloof kon blijkbaar
alleen maar groter worden. Tot ze daar bij Mickey en co. het
lumineuze idee kregen om de oppertovenaar van Pixar, John Lasseter,
een leidinggevende functie in eigen huis te geven. En toeval of
niet, maar ‘Bolt’ is de eerste Disneyfilm onder toezicht van de
maker van ‘Toy Story’ en meteen ook hun eerste geslaagde prent
sinds de wonderjaren van Ariel, Belle en Jasmine (wet teen
dream ahoy!).
Geholpen door een geinige premisse (eigenlijk is het ‘The Truman
Show’ op vier poten), een cartoony animatie (weg is die poging tot
pseudo-realisme van ‘The Wild’) en een aaneenschakeling van
grappige momenten, knalt ‘Bolt’ met een onhoudbare energie uit de
startblokken. Een spectaculaire, clevere openingssequentie (check
die mild parodiërende slowmo-momentjes) doet vermoeden dat de
makers eindelijk nog eens de goesting terugvonden die al
zo lang afwezig was bij Disney-producten (ja, ‘Brother Bear’, ik
kijk naar u). En zo wordt ‘Bolt’ vanaf de eerste minuut een
aanstekelijk spektakel dat flitsend van het scherm spat zonder
hysterisch op de zenuwen te werken. De animatie is oogstrelend, de
postmoderne knipogen worden ingeruild voor ouderwetse charme en het
sentimentele verhaaltje wordt voldoende geïnjecteerd met geestige
interventies.
En daar kan ‘Bolt’ een schitterende troef bovenhalen. Want het
is niet Bolt, niet Mittens (nochtans verantwoordelijk voor een
heerlijk sardonisch toontje), maar een olijke hamster in een bal
die met de film gaat – komt ie – rollen. Rhino de hamster is een
zodanig geslaagd nevenpersonage dat ze ongetwijfeld nu al naarstig
aan het werk zijn om hem een spin-off-animatieserie te geven. Hij
is onweerstaanbaar schattig, gezegend met een geweldig gevoel voor
drama en steelt zowat elke scène waarin hij zijn enthousiaste kopje
mag steken. Je kan daar cynisch over doen – grappige nevenpersonage
in animatiefilms is nu niet bepaald nieuw – maar het is lang
geleden dat het zo lekker werkte. Visueel is het een schitterende
gag (een hamster in een bal is geweldig idioot en hilarisch
tegelijk), de oneliners vliegen hard (‘i guess i have to roll
with the punches’) en elke keer als de film iets te veel
suiker op de lepel neemt, komt Rhino met zijn speld de
sacharineballon doorprikken. Met voorsprong het beste personage in
de film, gevolgd door de spastisch voortbewegende
wiseguy-duiven.
De beestjes zitten goed, de humor blijft hangen, maar omdat
‘Bolt’ nog altijd een familievriendelijke Disneyfilm is, moet er
ook een met levenslesjes verpakt verhaaltje aan vasthangen. En ja,
dat had er allemaal niet zo dik en repititief bovenop moeten
liggen. Vooral de montagescène waarin Bolt zich leert gedragen als
een doodnormale – zeg maar banale – hond zorgt voor noga zure
oprispingen omdat ze daar per se een kakliedje van Miley Cyrus
moeten opzetten om de soundtrack te pluggen. Het hoort er
nu eenmaal bij, maar op zo’n momenten hoor je doorheen het
vrijblijvende amusement wel de cynische marketingmachine draaien.
En het haalt het tempo veel te veel naar beneden. Dat ook,
natuurlijk.
Maar onthoud vooral dat ‘Bolt’ dikke fun is voor de kinderen,
waar ook de volwassen kijkers zonder al te veel problemen door
zullen geraken. Het blijft allemaal veilig tussen de voorspelbare
lijntjes (een ontsnapping uit een dierenasiel, dat hadden we nog
niet gezien), maar het bolt – booya! – aardig vooruit en
om de vijf minuten krijg je wel een geweldig hamstermomentje dat
moeiteloos de grijns of het hart weet te veroveren. Vasthouden die
momentjes, Disney…
