Het moest er eens van komen: na jaren van bizar geginnegap in de marge, maakt Animal Collective dan eindelijk de popplaat die het altijd in zich had. Het bij momenten briljante Merriweather Post Pavilion zet een standaard voor wat popmuziek in de eenentwintigste eeuw zou moeten zijn.
Er waren waarschuwingsschoten geweest. Meer bepaald op Feels uit 2005 schampte de groep al eens rakelings langs het begrip popsong. Songs als "Did You See The Words?" en "Grass" pakten plots uit met refreinen, tot dan onbekend terrein voor Animal Collective, en iets als "Banshee Beat" had zelfs bijna een verstaanbare tekst. Maar daarnaast verloren Avey Tare, Panda Bear, Deakin en Geologist zich opnieuw in nodeloos gefröbel, eindeloos gemelk en richtingloos geëmmer. Opvolger Strawberry Jam schoof de zang dan wel definitief naar voor, maar op enkele uitzonderingen na was het songmateriaal ondermaats.
Enter: Merriweather Post Pavilion. De promotie is in elk geval bewonderenswaardig goed gevoerd: de blogjes kijken er al likkebaardend naar uit van ergens in de vroege herfst, de grote magazines hebben in hun vroege recensies al ronkende volzinnen bovengehaald als "één van de essentiële Amerikaanse albums van deze eeuw", en om de aandacht zéker gaande te houden werd er wat stennis gemaakt over het lekken van een nummer. We kunnen bijna niet anders dan geloven dat de verlosser zelf eindelijk is weergekeerd, maar het blijkt gewoon om een wel erg straffe popplaat te gaan.
En dat is meer dan genoeg om ons in één klap het muzikaal wel erg suffe 2008 te doen vergeten. Animal Collective verzet op zijn negende album de bakens door eindelijk eens een zekere graad van consistentie aan te houden. Nog steeds zijn er de zeurderige dips — "No More Runnin" maakt het wachten op afsluiter "Brothersport" wel erg lang en ook "Taste" is misschien een nummer te veel — maar de uitschieters zijn zulke wereldnummers dat dat ruimschoots gecompenseerd wordt.
Waar te beginnen? Misschien met de manier waarop "In The Flowers" begint als een rustige branding, om dan halverwege toch kortstondig los te barsten in een stuiterende melodie die rakelings langs euforie schampt, en dan meteen "My Girls": de soloplaten van Panda Bear meets dance meets iets dat nog moet worden uitgevonden. Merriweather Post Pavilion is een album dat de sjamaan in elkeen bovenhaalt; het is rave voor een generatie van biojunkies die bij de letter E eerder aan Mark Oliver Everett van Eels denkt dan aan Extacy. Het is duidelijk dat Panda Bear met zijn elektronica de laatste jaren meer het voortouw heeft genomen in het collectief.
Aan de juiste kant van de grens tussen trippen of zeveren vinden we "Also Frightened" dat genoeg heeft aan een prominente baslijn en veel aanzwellende geluidsgolven om intrigerend te blijven. En dan is het weer feest: "Summertime Clothes" zet de indianen rond het kampvuur, tomahawk in de hand, maar de bedoelingen zijn enkel vredevol: "I want to walk around with you", en dan liefst op een hete zomernacht, dat spreekt. Kortom, gewéldige popsong.
"Bluish" is opnieuw een dromer van een song waarin gedachten aan de Beach Boys nooit ver weg zijn, met "Guys Eyes" ligt de nadruk opnieuw op de bastonen, die op deze plaat een prominente rol krijgen. In de tegenritmes en melodie horen we een verre echo van Vampire Weekend, maar dan zonder de gestudeerde slimmigheidjes. Animal Collective blijft zweren bij eenvoudig kinderlijk enthousiasme en daarvan mogen we nog eens genieten in "Lion In A Coma", dat elektronische didgeridoogeluiden van Panda Bear en schitterende samenzang met gitarist Avey Tare combineert. Het refrein kon een chant zijn uit de Afrikaanse hooglanden, waar de leeuw dringend uit zijn droomloze slaap wordt gehaald. "Brothersport" mag Merriweather Post Pavilion op een hoogtepunt uitwuiven. In zes minuten gaat de groep van geflipte folk naar pure rave met een omwegje langs laptopsamba op zijn El Guincho’s.
Op Merriweather Post Pavilion wilde Animal Collective muziek maken die geschikt zou zijn voor de concertlocatie in de openlucht in het ouderlijke Maryland, vandaar de naam van de plaat. Het gevolg zijn songs die uitermate geschikt zijn voor een zwoele zomeravond, maar ze bieden meer dan enkel dat. Merriweather Post Pavilion is een kermis van verbeelding, een uitbarsting van speelvreugde: een feest.
Animal Collective speelt ten dans — en alléén ten dans — op 17 januari in STUK in Leuven.
