Louis Paul Boon schreef ooit de wijze woorden neer dat wie naar iemand verlangt, naderhand vaak beseft dat de goddelijkheid net in het alleenzijn lag. Tot voor kort gold dit net zo goed voor M.G.R. (Mustard Gas and Roses), het soloproject van Isis-gitarist Mike Gallagher. Nergens haalde zijn samenwerking met SirDDS het niveau van zijn twee soloplaten.
Met Nova Lux (2006) en Wavering On The Cresting Heft (2007) wist Gallagher de postmetal van zijn hoofdgroep te vertalen naar uitgerekte gitaarpartijen waarbij sfeer belangrijker werd dan structuur, en geluid boven melodie stond. Het verschil tussen beide platen was klein maar merkbaar: Gallagher trachtte naar eigen zeggen op de tweede plaat ondanks alles toch een zeker kader te verschaffen waardoor de songs minder in het ijle zouden zweven en duidelijker gedefinieerd worden.
Op Amigos De La Guitarra, een samenwerking met Mike Mare van Destructo Swarmbots/Dälek, laat hij die aanname schijnbaar opnieuw vallen door resoluut voor één lange track van tweeënveertig minuten te kiezen. Toch is het overduidelijk dat "Amor En El Aire" uit verschillende deelsegmenten opgebouwd is, waardoor het nummer net zo goed in verschillende aparte songs opgedeeld had kunnen worden, iets wat de plaat bovendien ten goede zou gekomen zijn. Het is immers geen sinecure om het album telkenmale opnieuw uit te zitten puur doordat het ene nummer vanwege zijn lengte constant de aandacht op lijkt te eisen.
Hoewel de plaat op het eerste gehoor volledig door Gallagher geschreven lijkt, is de invloed van Mare vooral hoorbaar op de achtergrond. De donkere drone-ambient die hij bij Destructo Swarmbots creëert wordt hier handig tussen en onder de gitaarlijnen van Gallagher geweven waardoor het als één geheel gepresenteerd wordt en het nauwelijks te duiden valt wie welke geluiden en ideeën heeft toegevoegd aan het geheel. Zo is het voor de hand liggend om de ijle gitaarpartijen van het eerste segment als pure M.G.R. te beschouwen, maar kan er niet langs de subtiele ondertonen, typisch voor Destructo Swarmbots, gekeken worden.
Veel meer dan op Impromptu met SirDDS mag hier van een geslaagde en volwaardige samenwerking gesproken worden. Want eens de spanning van het eerste stuk na de elfde minuut langzaam maar zeker wegdeemstert, krijgt het tweede deel de kans om zich te ontplooien. Ditmaal kiest het duo voor een minder postmetalige klankkleur en wordt de sfeer van dreiging slechts met mondjesmaat kenbaar gemaakt. Pas na de twintigste minuut zwelt het gerommel aan, al verzuipt het rond de dertigste minuut definitief in de ruis die het laatste segment van het nummer en de trilogie inluidt.
Dit laatste luik zweert bij een intrigerend patroon dat mantrisch herhaald wordt tot de luisteraar definitief mee opgaat in de bezwerende trip. Vanuit dat oogpunt zou het logischerwijze als het startpunt van het album gefungeerd moeten hebben. Toch is het uitstekend geplaatst als afscheid binnen een plaat waarbij woorden als sfeer en opbouw nog niet hol klinken.
De samenwerking tussen M.G.R. en Destructo Swarmbots is van een weinig gehoorde subtiliteit waarbij beide groepen volledig in elkaar opgaan. Uiteraard vertoeven ook hun soloreleases in gelijkaardige werelden maar dat doet geen afbreuk aan wat ze hier afleveren. Het enige punt van kritiek dat kan en mag gegeven worden, is dat Gallagher en Mare er verstandiger aan gedaan hadden de lange track ook effectief in drie in elkaar vloeiende nummers op te delen, al was het maar om de luisteraar over die psychologische drempel van de lange songduur te helpen.
