Sinds eind vorige eeuw maken de broers Herman Düne een mooie vorm van muziek. Een beetje singersongwriter, een beetje folk, maar vooral heel veel schoonheid. Plaat na plaat lijkt het duo nieuwe invalshoeken te vinden die de muziek keer op keer even verrassend als vertrouwd maakt. Ook nu, met het nieuwe en lichtjes fabelachtige Next Year In Zion klinkt Herman Dune, als vanouds, op een nieuwe manier betoverend.
Diep in de Provence, in een studio waar ze hulp kregen van Richard Formby -voormalig lid van Spacemen 3 en in zijn functie als studio-engineer een fetisjist van de analoge aanpak-, een vrouwenduo en een blazersectie die eerder reeds samenwerkte met Beirut en Arcade Fire, produceerden Néman en David-Ivar Herman Düne een opvolger voor het met de nodige lof overladen Giant in elkaar.
Net als die plaat werd ook Next Year In Zion live in de studio ingespeeld, wat een puike prestatie is gezien de rijkheid die de songs tentoon spreiden. Hoewel sober nog steeds een gepaste term is om het geluid van Herman Dune te omschrijven, zorgt de juiste klemtoon op het juiste ogenblik voor een gevoel van overvloed. Dat is niet in het minst te danken aan The Baby Skins. Crystal Madrilejos en Angela Carlucci zijn twee New Yorkse jongedames die sinds 2001 samen akoestische liefdesliedjes maken. Beiden werden gestrikt om mee te werken aan Next Year In Zion. Een geniale zet van de broers Herman Düne zo bleek, want The Baby Skins voorzien dit nieuwe album van een heerlijke, lieflijke ondertoon.
Ze zijn dan ook in bijna elk nummer aanwezig. Soms heel erg op de voorgrond, soms zo subtiel op de achtergrond dat je moeite moet doen om de engelenstemmen te onderscheiden. Maar altijd vormen The Baby Skins een meerwaarde en bezorgen ze de songs een warme, behaaglijke gloed. In het naar Jeffrey Lewis neigende "When We Were Still Friends" vervullen ze de klassieke rol van backgroundzangeresjes: met hun engelengezang worden de refreins opgefleurd, terwijl in de strofes er zedig het zwijgen wordt toegedaan.
Anders gaat het er aan toe in "When The Sun Rose This Morning", dat zich in de intro al laat gelden als het meest sfeervolle nummer van Next Year In Zion. Met behulp van The Baby Skins, een aan Leonard Cohen verwant ritme en The John Natchez Bourbon Horn Players wordt een song gebracht die binnen het oeuvre van Herman Dune een plaats aan de top claimt. Hoe dit live aangepakt gaat worden, is een raadsel, maar het zou zonde zijn mochten alle gastmuzikanten toch niet minstens éénmaal met Herman Dune op het podium staan, al was het enkel en alleen om dit nummer in al zijn rijkheid te laten horen.
Next Year In Zion heet de nieuwe Herman Dune en die smeekt om in huis gehaald te worden. Twaalf nummers die barsten van liefdesverdriet en tragedies, maar tegelijk ook blinken van levensvreugde, daar valt geen neen tegen te zeggen. Hoewel Herman Dune geen country maakt, bezit de muziek van de Parijse broers een authentiek landelijk karakter, waardoor Next Year In Zion boven de waan van alle dag uitsteekt en zich aandient als een plaat die niet maalt om jaartallen. De twaalf parels en de levens waarover ze handelen, dàt is wat van belang is op Next Year In Zion.
