107 min. / GB /2007
Wie dacht dat The Rolling Stones de oudste rockers op de planeet
waren, moet maar eens met openslaande mond van verbazing kijken
naar ‘Young at Heart’, een muziekdocumentaire over een groepje
zingende senioren die zich gespecialiseerd hebben in het brengen
van rock- pop- blues- en punkklassiekers. Oorspronkelijk gedraaid
voor de kleine buis, maar al snel naar het grote scherm verhuisd op
menig publieksfestival, is ‘Young at Heart’ een geestige ode aan
het leven die bewijst dat je nooit te oud bent om je jong te
gedragen. Het lijkt allemaal een beetje op een extra lange ‘Man
bijt hond’-special, maar wanneer de geriatrierijpe oudjes hun
versie brengen van Sonic Youths ‘Schizofrenia’, Coldplays ‘Fix You’
en oerklassieker ‘I Feel Good’, kan je alleen maar met een brede
grijns genieten van wat die krasse tachtigers nog allemaal
verwezenlijken op hun meer dan gezegende leeftijd.
Het uit Massachusetts afkomstige seniorenkoor ‘Young at Heart’
(gemiddelde leeftijd is 80) is hot. Ze bestaan al meer dan
twintig jaar, spelen nog steeds voor uitverkochte zalen en hebben
er succesvolle tournees doorheen Europa, Australië en Canada
opzitten. De Britse documentairemaker Stephen Walker raakte tijdens
een optreden in Londen zodanig in de ban van de groep dat hij
groupiegewijs in hun schuifelende spoor trok om er een docu over te
maken. Hij volgt de muziekgroep tijdens de repetities naar
aanleiding van hun nieuwe optreden. Op twee maanden tijd moeten ze
een paar nieuwe liedjes instuderen, blijven oefenen op de reeds
gekende nummers en ondertussen hopen dat ze niet uitglijden en hun
plastieken heup breken. Dirigent en coach Bob Cilman krijgt de niet
evidente taak om ervoor te zorgen dat de bompa’s en moedertjes hun
tekst niet vergeten en dat ze niet in slaap vallen tijdens het
volgen van het ritme. Wat volgt is een gezapige mix van concertfilm
en portret van een kliek enthousiaste jongelingen die toevallig
rondlopen in een gerimpelde verpakking.
Ondanks zijn afgeborstelde afterschool
special-voiceoverstem heeft Stephen Walker een tricky
onderwerp omgezet in een oprechte en respectvolle
humaninterestreportage die zonder cynisme en met een wolkje ironie
de voorspelbare grenzen van zijn reality content
overstijgt. Eigenlijk had ‘Young At Heart’ makkelijk kunnen
uitdraaien op een soort Christopher Guest-achtige freak show – en
dat zou ook best grappig geweest zijn – maar de manier waarop de
oudjes met hun spontaniteit en gevatte opmerkingen (‘we went
from continent to continent… till I became incontinent’)
laten zien dat ze meer zijn dan oude knarren die vegeteren in een
bejaardentehuis is bijzonder ontwapenend. Het maakt van ‘Young at
Heart’ een opbeurende documentaire die zijn rolstoel nooit
vastrijdt in de gevaarlijke zone van ‘uitlachtelevisie’ en er net
voor zorgt dat bepaalde vooroordelen en stereotiepen omtrent de
zeventigplussers met veel gevoel voor humor omver worden
gekegeld.
Wat ‘Young at Heart’ uiteindelijk zo aandoenlijk en levensecht
maakt is niet zozeer de muziek – ik sta nu niet meteen te springen
om een volledige cd van de bende te beluisteren – maar de mensen
achter de muziek. Met hun levenservaringen en wijsheden blijft de
kunstgebitbrigade met beide voetjes op de relativerende grond en
ondanks het besef dat de dood om het hoekje loert, blijven ze hun
optimistische en levenslustige ding doen. Voor lead singer
Bob, die al zes chemokuren heeft overleefd, is elke dag een dag
extra om van te genieten, terwijl Eileen zich absoluut niet laat
hinderen door haar tweeënnegentig lentes om zich te gedragen als
een negentwintigjarige flirt. Een schat van een grootmoe waar je
onmiddellijk mee aan tafel wil schuiven om wilde verhalen te
ontfutselen bij een pateeke en een zetje koffie. En zo zijn er nog
wel een paar ‘mag ik ze na de film mee naar huis nemen?’-oudjes die
in een nanoseconde het hart veroveren. Mijn favoriet moet wel de
charismatische Fred zijn, een oudgediende van het koor die
ondertussen rondloopt met een beademingstoestel omdat zijn longen
gevuld zijn met vocht. Hij keert nog eens terug als special guest
en krijgt ‘Fix You’ van Coldplay in de volle schoot geworpen. De
man reutelt oneliners uit zijn lijf als een rasechte
stand-upcomedian en slaagt er bovendien in om met zijn diepe
countrystem een unieke versie van het melige, maar mooie nummer te
maken. Dankzij de energieke vibes van het publiek (ze
treden zelfs op in gevangenissen) krijgen hun concerten bovendien
een verrassend kippenvelgevoel dat niemand aanvankelijk
verwacht.
De muziekkeuze blijft natuurlijk voor een geinige draad doorheen
de documentaire zorgen. De opener ‘Should I Stay or Should I Go’
van The Clash zet onmiddellijk de toon en ook de rest van de
nummers zijn clever gekozen titels die een geheel eigen en vaak
grappige betekenis krijgen wanneer het door de krakende mangel van
het gemeenschapskoor wordt gehaald. De repetitiescènes laten de
moeilijke, maar altijd met de glimlach genomen lijdensweg zien (je
moet ze eens van hun stoel zien kletsen wanneer dirigent Bob Sonic
Youth oplegt) om de muziek onder de knie te krijgen, maar dankzij
hun vastberadenheid en doorzettingsvermogen slagen ze er toch in.
Om zijn dik anderhalf uur vol te krijgen moffelt Walker ook een
paar kige lowbudget videoclips in de docu, waar vooral ‘Golden
Years’ van Bowie en ‘Staying Alive’ van de Bee Gees baden in een
gniffelbaar sfeertje van zelfspot en knipogen.
‘Young at Heart’ had gerust tot een documentaire van één uur
gemonteerd mogen worden, maar je moet al in een bijzonder zure
appel huizen om hier de neus voor op te halen. Op een paar
nadrukkelijk melige momenten na (er durft er wel eens eentje dood
te vallen) is dit een charmante feelgooddocumentaire met een
versleten, maar nog altijd enthousiast swingend hart vol soul en
rock- ‘n’ roll. Oma’s en opa’s aan de top, hell yeah!
