Conceptplaten horen een gruwel te zijn voor elke rechtgeaarde muziekfan met enig gezond verstand, want maar al te vaak leiden ze tot pompeuze en pseudo-intellectuele draken. Wat dan te denken van Subtle en in het bijzonder van frontman Doseone die niet minder dan drie cd’s en zelfs een hele website wijdt aan één verhaal?
Hour Hero Yes is de fictieve held waarrond het hele Subtle-universum van bij het debuut A New White draait. Het is verleidelijk om in de protagonist, een zoekende rapper annex stadsdichter uit de middenklasse, een alter ego voor Doseone te zien, maar de tekstexegese die dankzij de aparte site (http://www.exitingarm.com) mogelijk is, leidt ongetwijfeld tot een pak andere en even valabele inzichten en verklaringen. Allen zijn even triviaal in het licht van de nieuwe plaat.
Want hoezeer de zelf gecreëerde wereld de rode draad doorheen de verschillende albums blijft, op muzikaal vlak is het verschil tussen de platen niet gering te noemen. Waar Subtle op A New White nog bij avanthop aanleunde, maakte For Hero : For Fool al duidelijk dat de groep langzaam maar zeker andere horizonten wou opzoeken. Met Exiting Arm zijn zelfs die horizonten niet meer dan een stipje dat Subtle achter zich gelaten heeft. De band heeft zichzelf niet minder dan opnieuw uitgevonden.
Ditmaal dompelt Subtle zich onder in wat de groep zelf onder popmuziek verstaat: de hoekige ritmes krijgen een soepelere tred, de vreemde geluidjes vloeien iets vlotter allerlei gehooringangen binnen en het nasale rappen schuifelt zachtjes naar het achterplan ten voordele van een voorzichtige aanzet tot zingen. Het zou even wennen moeten zijn maar de plaat klinkt zo vitaal en opgetogen dat bedenkingen en vragen gewoon de kans niet krijgen om zich te manifesteren.
De late jaren tachtig zijn prominent aanwezig in verschillende songs, maar niet op een parodiërende of ironische manier. Veeleer wordt een bepaalde attitude van songschrijven geëerd door pop en alternatieve electro/hiphop met elkaar te verzoenen. In de titelsong komt dit ongetwijfeld het sterkst tot uiting, maar ook de andere nummers weten er blijf mee. In het bijzonder wanneer de verschillende leden samen zingen (“The Crow”, “Hollow Hollored”) of met (elementen uit de) gouwe ouwe hiphop aan de slag gaan (“Wanted Found”, “Unlikely Rock Shock”).
Zelfs wanneer er gemakshalve nog over avanthop gesproken mag worden (“Sick Soft Collection”, “Day Dangerous”), kan niet ontkend worden dat de groep zichzelf niet langer in een specifiek keurslijf wil persen en doelbewust zoveel mogelijk invloeden opslorpt. Het gros van de nummers is dan ook niet voor één gat te vangen en laat moeiteloos alle mogelijk denkbare stijlen en ideeën in elkaar overgaan. Songs huppelen van het ene idee naar de andere inval, zonder hun interne logica ook maar een seconde uit het oog te verliezen (“Take To Take”, Gonebones”).
Zoals verwacht en gehoopt mocht worden is Exiting Arm een reuzenstap verwijderd van de avanthop die het debuut nog (ont)sierde. Net als zijn oude maatje Why? (uit cLOUDDEAD) tast Doseone samen met zijn kompanen steeds meer de mogelijkheden van het popgenre af zonder de eigen ingegroeide weerhaakjes uit het oog te verliezen. Hoe hard Subtle zichzelf ook mag verliezen in het achterliggende verhaal rond Hour Hero Yes, de muziek klinkt scherper bij elke release.
