Na jaren ploeteren wil een mens ook wel eens de vruchten van zijn arbeid plukken. Het leergeld is immers betaald, dus zou het succes niet mogen uitblijven. Jammer genoeg is dat niet altijd het geval en gooien sommigen dan maar drastisch het roer om.
Wie My Morning Jackets Evil Urges beluistert, hoedt zich het best voor dergelijke zure oprispingen. Het is verleidelijk om bij de eerste luisterbeurt, en in het bijzonder de eerste nummers, het album walgend weg te gooien onder het uitroepen van "sell out". De controverse rond het vorige album Z in gedachten houdend, is het raadzaam om een definitief besluit in beraad te houden.
Een song die hoe dan ook met pek en veren overladen de stad uitgejaagd mag worden is "Highly Suspicious", een nummer dat als pastiche op Prince niet misstaan zou hebben op een van de zogenaamde Goed fout-cd’s van het olijke radioduo D&O. Ook "Touch Me I’m Going To Scream Part 1" lijkt de voorbije twintig jaar verloren gelegen te hebben op een schap vol winkeldochters. Dan liever "Touch Me I’m Going To Scream Part 2" dat net zo goed thuis hoort in de jaren tachtig maar zijn kitschgehalte beter weet te doseren.
Bij tal van andere nummers wordt de kritiek al iets diffuser, tenslotte is "I’m Amazed" een geniaal geschreven countryrocknummer wiens natuurlijke biotoop het stadion is. De vraag is alleen wie er op wachtte. Ook het titelnummer roept dat dubbele gevoel op, white man’s funk gespeeld door een bende cowboys, alsof Prince zich zou ontpoppen tot een redneck met een voorliefde voor Curtis Mayfield en The Moments ("Girls").
Ook "Thank You Too" haalt de vaseline boven, ditmaal voor de witte negers die bij een Mayfield of Al Green toch nog te veel aan dierlijke daden denken. Een andere trage sleper is het niet onaardige "Sec Walkin’", dat een fraaie slidegitaar heeft en toont dat Jim James ook zonder lagen reverb weet hoe hij zijn stem moet gebruiken. "Two Halves" is een dubbeltje op zijn kant. Denk hier een Nederlandse (Vlaamse) stem bij en visioenen van volkscafés met beschonken dames op leeftijd komen opeens angstig dichtbij.
Het wondermooie "Librarian" is één van de weinige nummers op de plaat die ook de oude fans nog zal kunnen bekoren. De gladde eighties soulaanpak verdwijnt naar het achterplan en gunt het nummer zijn countryinslag. Het rockende "Remnants" is een tweede (welkome) afwisseling op de plaat. De groep trekt alle registers open en gooit er de nodige solo’s tussen. Dat dit eigenlijk doorsnee FM-rock is, is binnen het kader van de plaat niet eens een bezwaar.
"Aluminium Park" klinkt als het betere rockwerk circa jaren vijftig, countryrock zonder franjes maar met genoeg attitude om een kudde op hol geslagen greenhorns en city slickers duidelijk te maken dat dit niet de grote stad is. Het lijkt wel alsof de groep alle goede nummers gegroepeerd heeft want ook "Smokin From Shootin" slaagt in de test. Het is nog steeds in de stijl van medio jaren tachtig, maar zelfs dat decennium heeft nog een handvol aardige mainstream songs voort weten te brengen. En dit had er een van kunnen zijn.
Is Evil Urges een slechte plaat? Hoegenaamd niet, want daarvoor weet My Morning Jacket te goed hoe een song dient te klinken. Of het dan een overbodige plaat is, valt al moeilijker te beantwoorden, want hier is een publiek voor. Alleen heeft de groep zo hard geprobeerd om dat nieuwe publiek voor zich te winnen dat het de oude fans misnoegd zal afstoten. Het is een koerswijziging die de groep niet verweten hoeft te worden, het blijven uitstekende nummers, maar evenmin op applaus onthaald kan worden. Evil Urges is een goede plaat, alleen niet voor My Morning Jacket-fans.
