Zes jaar heeft het geduurd voor The Notwist een opvolger van zijn vorige Neon Golden klaar had. Het duurt even voor de magie van The Devil, You + Me zich openbaart, maar het is een tweede meesterwerk dat het wachten meer dan waard was.
In 2002 was Neon Golden moeilijk uit onze cd-speler weg te slaan. De prachtige, meticuleus gearrangeerde elektronische pop zorgde dankzij haar details en meeslepende melodieën voor het hoogtepunt van de intussen wat vergeten indietronicsscene die Duitsers even uiterst hip maakte. Markus Achers zalvende, melancholische zang kleurde bovendien perfect bij de overgang van laatste studentenmaanden naar eerste werkmaanden.
Dat het album sindsdien nog steeds regelmatig als warme deken dienst doet voor een wandeling doorheen de nacht, deed ons eigenlijk niet zo hard uitkijken naar een vervolg. Na een dergelijke plaat kan je alleen maar licht argwanend en voorbereid op een huizenhoge teleurstelling de verdere output van de band afwachten. Sinds 2002 hielden de groepsleden zich bovendien bezig met inferieure zijpaden, waarbij we enkel enigszins enthousiast werden van Achers tweede band Lali Puna.
De muziek van The Notwist klinkt op het eerste gehoor bovendien niet echt wereldschokkend goed: degelijke songs met hier en daar een verrassend accent met een niet bepaald virtuoze zanger. Dat alles maakt dat de eerste beluisteringen van The Devil, You + Me nauwelijks overweldigen. Het lijkt een typische opvolger van een meesterwerk te zijn: uit beleefdheid en respect luistert de fan er wel eens naar, maar eigenlijk zat niemand er echt op te wachten en is het album overbodig in het licht van wat vooraf ging (denk voor recente voorbeelden aan Arcade Fire, Franz Ferdinand en Sigur Rós).
Maar The Devil, You + Me heeft dus tijd en minstens vijf beluisteringen nodig om zijn verslavende werk te doen en zich in al zijn pracht te openbaren. Het eerste wat opvalt, is dat het duidelijker een liedjes- en folkplaat is dan zijn voorganger. De muziek klinkt een stuk organischer. De vele akoestische instrumenten zijn minder weggewerkt in eindeloos studiogefröbel. Wat zes jaar geleden in volle indietronicshype als knisperende laptoppop werd afgedaan, blijkt nu gewoon het resultaat van een meticuleuze zoektocht naar de juiste klanken en het perfecte geluid voor de song. Bij elke beluistering van The Devil, You + Me springen er dan ook nieuwe details in het oor, waardoor de ongelooflijke rijkheid van het album pas na enkele luisterbeurten opvalt.
"On Planet Off" en "Hands On Us" sluiten nog het meest aan bij het geluid van Neon Golden, maar verder klinkt The Notwist gevarieerder dan ooit. Op het prachtige "Where in this World" krijgt de elektronica het gezelschap van een dreigend orkest, wat een song oplevert waarvoor Efterklang wellicht een moord zou begaan. Openingsnummer "Good Lies" doet dan weer denken aan Sonic Youth op zijn poppiest, en "Gloomy Planets" en de titelsong zijn heerlijk vrolijk-naïeve folk. Andere hoogtepunten zijn de stuiterende noise van "Alphabet" en het met elke minuut weidser klinkende "Sleep".
The Notwist weet net als Portishead op Third een magisch evenwicht te vinden tussen dreiging en verleiding. Het levert ook hier een verslavend album op dat ongetwijfeld een van de meest memorabele van het jaar zal blijken. We hebben er zes jaar op moeten wachten en verwachtten absoluut niet dat een nieuw Notwistalbum nog essentieel zou blijken. De groep bewijst met The Devil, You + Me te behoren tot de selecte groep bands die na jaren afwezigheid relevant blijven door keer op keer hun eigen geluid te kunnen herwerken en door een extreem perfectionisme elk idee tot het uiterste te drijven. The Notwist zet zich hiermee bij in onze galerij van groten, waar Radiohead, Portishead, Tool en Damon Albarn uitermate goed gezelschap zitten te wezen. U moest al aan het luisteren zijn.
