Wat is dat met Black Francis tegenwoordig? Bracht hij vorig jaar nog het best leuke Bluefinger uit, dan lijkt het de man dit jaar allemaal geen barst te interesseren. Een zeer wisselvallig concert enkele weken geleden en nu een dito e.p. Waarom, Francis, waarom?
In een korte brief probeert de man antwoord te geven op die vraag door te stellen dat hij met svn fngrs opnieuw aansluiting zoekt bij ouder werk als Teenager Of The Year. Sorry Francis, maar dat is larie. svn fngrs heeft net zoveel van doen met Teenager Of The Year als Helmut Lotti met Elvis Presley. En dan laten we, om erger te voorkomen, Doolittle nog buiten beschouwing. Er zijn al genoeg zaken om treurig over te zijn.
Had de vorige plaat Herman Brood als thema, dan is het nu de beurt aan “nasty sex en nastier death”, aldus Francis. Een grapje, hoogstwaarschijnlijk, gezien “Half Man” en “The Seus” zo vervelend klinken dat beide songs eerder geassocieerd kunnen worden met impotentie en een langzame dood door totale verveling dan door de door Francis vernoemde onderwerpen. Een andere song, “I Sent Away”, handelt dan weer over, hou je vast, ‘strange birth’. Wat dààr juist mee bedoeld wordt, is zelfs na een dozijn beluisteringen niet helemaal duidelijk, maar het nummer is tenminste een poging om het albumette overeind te houden. “I Sent Away” suggereert als enige song op deze worp — of beter: afscheiding — een zekere mate van spanning en opwinding. Al staat suggestie uiteraard nog niet gelijk met een daadwerkelijke aanwezigheid.
Ook in afsluiter “When They Come To Murder Me” valt met een beetje goede wil een aanstekelijke rocksong te ontdekken. Onlangs was het nummer zelfs een van de lichtpuntjes tijdens ’s mans laatste passage in een landelijke concertzaal. Daar kan dan weer de conclusie uit getrokken worden dat de versie die op plaat beland is, bijlange na niet alles uit de song haalt wat er in zit. In ieder geval zal niet lang naar een reden gezocht moeten worden, mocht de titel van dit nummer ooit werkelijkheid worden.
svn fngrs is verder namelijk een hopeloos geval dat bij momenten zowaar een kwelling is om naar te luisteren. Wat Francis vocaal bijvoorbeeld uitricht in opener “The Seus” is te zot voor woorden. Het lijkt op een poging tot rappen, maar zelfs de schoffies om de hoek doen beter. Muzikaal drijft Francis bovendien helemaal tot moordlust met “The Tale Of Lonesome Fetter”. Van wie een intrigerende intro laat horen, verwachten wij een beklijvende song die het bloed sneller doet stromen. En niet — niet! — een samenraapsel hele en halve ideeën die willekeurig aan elkaar geregen worden en waar zelfs met de beste wil van de wereld amper een nummer in te ontdekken valt.
Het is een dooddoener, maar wie klassiekers gemaakt heeft, zal daar altijd op afgerekend worden. Zulks valt te betreuren, maar het is nu eenmaal de realiteit. Had een beginnend groepje alhier svn fngrs afgegeven als debuutplaat, we zouden per kerende aangeraden hebben uit te kijken naar een kostwinning met meer toekomstperspectief. Dat het Black Francis is die zo’n gedrocht oplevert, stemt niet bepaald vrolijker.
