Na de dood van haar sidekick Chris Playboy ging Miss Alex White een paar jaar geleden een bondgenootschap aan met The Red Orchestra. Dat het klikte, is nu wel duidelijk. Het combo is met Space & Time al aan zijn tweede plaat toe.
Twee jaar geleden zette Miss Alex White And The Red Orchestra met zijn gelijknamige plaat een niet te onderschatten prestatie neer: de combinatie van het no nonsense rockgeluid van The Red Orchestra werkte perfect in combinatie met Whites warme stem. Meer was er niet nodig om hun gezamenlijke carrière een blitzstart te geven. Van Whites zelfverklaarde liefhebberij voor The Who was weliswaar niet zoveel te merken, maar het plaatje rockte wel en had genoeg potentieel in huis om indruk te maken.
Met Space & Time gaat de groep een paar nieuwe uitdagingen aan. Bijvoorbeeld om poppier te klinken zonder te veel afbreuk te doen aan zijn eigen geluid. Opener "In The Snow" is meteen een gooi in die richting: met het nummer stelt White haar muzikanten voor, terwijl het liedje toch niet onder komische spielerei te lijden heeft, zoals je dat wel eens bij andere groepen merkt. Integendeel: het is een volwaardig nummer waarin The Red Orchestra even vuil klinkt als in de oude dagen met Eddie Vulgar, terwijl White ook tot het uiterste mag gaan met haar stem.
Wat wij in het toegankelijke "Future Talk" te horen krijgen, is goed voor een brede lach op ons gezicht: met de herkenbare, beukende riffs van het refrein eert The Red Orchestra The Who op zo’n schaamteloze manier dat het bijna plagiaat is. De groep weet met Whites vocalen echter genoeg eigen karakter in het nummer te steken, waardoor het plaatje niet uit de bocht dreigt te gaan.
Met "Submarine" spreidt White vervolgens de veelzijdigheid van haar unieke stem tentoon: een heel traag nummer, waarin The Red Orchestra het voor een keer braaf houdt, terwijl White de souldiva in zichzelf helemaal naar boven haalt en geen herinneringen aan haar overleden minnaar Chris Playboy schuwt. Dat zo’n aanpak helpt om van Space & Time een veelzijdige plaat te maken, spreekt voor zich.
Dat bij het nummer weliswaar een soort van hongergevoel naar meer van dat lekkers blijft hangen, onthult de minst sierlijke kant van Space & Time: het is in principe een gewone popplaat en hoewel er met nummers als "Space & Time" en "She Wanna" nog wel een paar instant hits passeren, blijft de luisteraar een beetje met het gevoel achter dat een meer conceptgerichte samenwerking tussen White en haar muzikanten tot nog betere resultaten had kunnen leiden. Tot een gevoelige soulplaat bijvoorbeeld, want het talent voor zo’n uitstapje is duidelijk voldoende aanwezig. Space & Time blijft evenwel grotendeels beperkt tot pop en punk.
En ok, punk is nu eenmaal het genre van de jeugd, en aangezien Miss Alex White nog maar eenentwintig is, moeten wij onze verwachtingen misschien maar wat temperen. Ondertussen nemen we best genoegen met een pittige popplaat, waarop geen sprankeltje ongeloofwaardigheid te bespeuren valt.
