Voor de derde keer op rij viert goddeau.com zijn verjaardag met een avond vol optredens in het Leuvense STUK. Na 65DaysOfStatic en Califone, is het volgende week aan het Ierse God Is An Astronaut om voor het eerst voet op Belgische bodem te zetten. Verwacht apocalyptische melodieën, ijzingwekkend mooie visuals en vice versa.
enola: Eigenlijk zijn jullie begonnen met bigbeatmuziek in de stijl van Chemical Brothers en Fat Boy Slim. Waarom horen we daar niet meer van terug in jullie muziek?
Kinsella: "We hebben inderdaad zo’n muziek gemaakt in de late jaren negentig, maar achteraf beschouwd was veel daarvan zielloos. De nummers waren ook geen lang leven beschoren: experimenteerzucht blijft meestal maar even duren. Nu hechten we veel meer belang aan het eigenlijke schrijven en componeren. We hebben wel elektronische elementen in de sound van God Is An Astronaut gebruikt om melodie en emotie te versterken."
"The End Of The Beginning, onze eerste plaat, bestond bijna volledig uit elektronica, maar we hebben ons geluid stukje bij beetje verruimd om meer live te kunnen spelen. Het enige echt belangrijke in dat proces is wat de song nodig heeft. We maken geen muziek om iemands nood voor stijl boven inhoud te bevredigen. De mix tussen elektronica en live-instrumenten kan dus variëren. Het is live ook niet zo fijn als meer dan negentig procent van het geluid uit een laptop komt, dus proberen we de balans tegenwoordig in het voordeel van de echte instrumenten te laten overhellen. Far From Refuge is veel meer dan onze vorige platen gemaakt met optredens in het achterhoofd."
enola: Het laatste groepslid dat er bij kwam, was drummer Lloyd Hanney. Heeft zijn jazzy stijl jullie muziek beïnvloed?
Kinsella: Lloyds drumwerk heeft ons enorm geholpen. Het feit dat hij niet hamert zoals veel andere postrockdrummers, maar een eerder lichte toets heeft, is een belangrijk onderdeel van ons geluid worden. Hij heeft les gekregen van de Ierse jazzlegende Johnny Wadham. Die jazzy benadering heeft onze muziek live en op plaat een extra randje gegeven."
enola: Jullie worden niet graag een postrockband genoemd hé?
Kinsella: "We verwerpen het etiket niet, maar we vinden het wel belangrijk dat mensen weten dat we geen band zijn begonnen om postrock te maken. We kénden die term niet eens tot voor een paar jaar. We zijn veel meer verwant aan rockmuziek en aan elektronische acts uit de jaren negentig. Die ene term nu plots omarmen zou vals zijn. Hij wordt sowieso te vaak gebruikt door luie journalisten die willen veralgemenen."
enola: Wat opvalt aan het zwarte artwork voor Far From Refuge is dat dat het tegenbeeld vormt van het witte All Is Violent, All Is Bright. Is de één het negatief van de ander?
Kinsella: "Het artwork moet zo goed mogelijk bij de muziek passen. We proberen het ook altijd zo eenvoudig mogelijk te houden. Voor All Is Violent zochten we een beeld dat isolement en de stilte voor de storm kon uitdrukken: het is een foto van een rustig moment aan het Russische front tijdens de Tweede Wereldoorlog. We hadden het gevoel dat de songs op ons nieuwste album een stuk duisterder waren, dus zochten we ook een iets donkerdere cover: de ingang van een woud bij valavond."
"De live-visuals en de video zijn een ander belangrijk visueel element. De muziek kan op zich bestaan, maar video’s of projecties zijn een mooie manier om de emotie en de beweging van een song te versterken. Bij "Fragile" werkt dat heel sterk zo. Live proberen we een omgeving te creëren die mensen uitdaagt, of hen een uitweg biedt. Onze titels en muziek zijn beïnvloed door de hele Apocalypscultuur, het einde-van-de-wereldgevoel. Muziek is voor ons escapisme, het uitdrijven van onze emoties, en een reactie tegen de wereld rondom. Er zit een gevoel van reizen in het donker in onze muziek. Vroeger waren de liveshow visueel nogal thematisch ingevuld, maar nu proberen we er meer een totaalervaring van te maken. We zullen onze projecties ook in Leuven bij hebben trouwens."
enola: Tussen de traditionele Ierse folk en de nieuwste productie van Michael Flatley zijn jullie maar vreemde eenden in de bijt. Welke platen hebben jullie in de richting van postrock geduwd?
Torsten Kinsella (zang/gitaar/keyboards): "Hola! Niet alles wat uit Ierland komt, is slecht. Denk maar aan Thin Lizzy, U2, Therapy?, Whipping Boy en Rollerskate Skinny. En dan vergeet ik er nog een paar. Maar eigenlijk zijn wij opgegroeid met slechte trash metal uit de late jaren tachtig. Er is geen specifieke plaat die ons in gang heeft gezet. In de jaren negentig zijn we naar alle soorten muziek beginnen luisteren, van rock tot elektronica. Experimenteren met mengvormen tussen de twee was een constante in de bands waar we bij speelden."
"Met folk of singer-songwriterij hebben we nooit iets gehad. Het lijkt me trouwens maar deprimerend om de inspiratie in onze navel te vinden of om uit traditionele muziek te putten. Dat deed niemand toen: het waren geen al te prettige tijden, dus iedereen zocht naar iets ver buiten de landsgrenzen."
"We horen vaak dat er veel van The Cure in onze muziek zit: zo denken veel fans dat Disintegration een grote invloed op ons heeft gehad. Vreemd, want niemand van ons heeft een Cureplaat in zijn collectie, meer dan de hits kennen we niet."
enola: "We zijn ooit op zoek gegaan naar hulp, de stilte was oorverdovend. Alles wat we hebben, hebben we zelf opgebouwd samen met vrienden en fans", zei je ooit in een interview. Is het zo erg gesteld dan in Ierland?
Kinsella: "We beschouwen onszelf in elk geval niet als deel van één of andere plaatselijke scene. De muziekjournalisten en platenfirmabobo’s doen liever alsof we niet bestaan. Sowieso gaat het de pers niet om het muzikaal kunnen bij ons, maar om de nogal pathetische vraag wie potentieel heeft om het volgende snoepje van de week te zijn. Dat de muziek dan een ondermaatse variant is van wat succesvolle Britse bands maken, is maar een detail."
"De muziekindustrie in Ierland heeft het niet voor echte onafhankelijke artiesten die succes hebben. Ze zien het als een bedreiging voor de roofzuchtige manieren waarmee ze muzikanten tot de laatste cent uitzuigen."
enola: Nog zo’n uitspraak van jullie: "Ierland verlaten om in Europa te gaan spelen voelt een beetje als ontsnappen uit Alcatraz."
Kinsella: "Het kost ons veel geld om de tour door Europa te doen, en we kunnen enkel hopen dat we er geld genoeg mee verdienen om dat terug te krijgen. Het heeft trouwens lang geduurd voor we shows buiten Ierland vastkregen. We doen alles zelf en dan kruipt er heel wat tijd in. Geïnteresseerde boekingskantoren vinden in Europa is erg moeilijk."
enola: Dus voeren jullie een bewuste aanwezigheidspolitiek op sites als last.fm. Geloof je dat dat de middelen van de toekomst zijn om je publiek te bereiken?
Kinsella: "Internet is heel de muziekindustrie aan het veranderen. We zijn een internetband. Een site als last.fm geeft ons de kans muziekliefhebbers gratis naar onze platen te laten luisteren. Dat is een interessante manier om ze warm te maken voor onze concerten."
"Traditionele media hebben ons nooit gesteund; dankzij het internet kunnen muziekliefhebbers nu zelf oordelen wat ze willen horen en zien. Het enige probleem is het illegaal downloaden. Internet maakt ons beroemd maar houdt ons ook arm."
God Is An Astronaut speelt samen met I Love Sarah op 23 oktober op Zes Jaar Goddeau in het STUK in Leuven.
