Bij ons is hij nog een nobele onbekende, maar aan de overkant van de oceaan speelde Patrick Watson (géén folkie met gitaar rond de hals, maar een heuse band) al een aardige reputatie bijeen. Met het tweede album, Close To Paradise zou de groep hier ook wel eens kunnen doorbreken. Denk aan Sufjan Stevens die het doet met Radiohead ten tijde van Ok Computer, met daarboven Watsons aan Nick Drake refererende stem.
enola: Het duurde drie jaar om deze plaat te maken, na Just Another Ordinary day uit 2003. Waarom duurde het zolang?
Watson: "Voornamelijk omdat we geen platenmaatschappij vonden om deze plaat bij op te nemen. De mensen die we aanspraken hadden het moeilijk om onze muziek in één bepaald vakje te stoppen, dus hebben we Close To Paradise sporadisch opgenomen, op erg uiteenlopende locaties, zoals een verlaten kerk of een klein huisje ergens op het platteland. We wilden wel een studio boeken, maar helaas hadden we daar niet het nodige budget voor. We werkten er ook geen drie jaar aan een stuk aan, maar traden intussen ook heel vaak op. Slechts op het allerlaatste moment konden we toch de studio induiken, en daar de laatste wijzigingen aan de plaat aanbrengen."
enola: Wat was de inspiratie voor deze plaat? En wat drukt de titel, Close To Paradise , uit?
Watson:"Het album is vooral geïnspireerd door de vele avonturen die we met de band hebben meegemaakt de afgelopen jaren. De titel van deze plaat is afgeleid van een schilderwerk, gemaakt door mijn vriend Rodney Dickson die in Vietnam woont. Ik ben hem daar gaan opzoeken, en die trip gaf mij ook de nodige inspiratie bij het maken van het album. De term "Close To Paradise" is afkomstig van een Vietnamese uitdrukking, die refereert aan het gevoel dat je schijnt te hebben wanneer je dicht bij de dood bent, wanneer je beseft dat je het niet gaat halen, en je volledig uitgeput bent."
enola: Je vorige album, Just Another Ordinary Day, was experimenteler. Close To Paradise bevat meer afgewerkte, melodische songs. Een bewuste keuze, veronderstel ik?
Watson:"Dat klopt. Bij het maken van deze plaat wou ik me vooral focussen op het schrijven van songs. Iedereen in de groep heeft een verschillende achtergrond, en we wilden eens zien of we in staat zijn om afgewerkte popsongs te maken. Bovendien luisterden we in de periode dat we de plaat opnamen veel naar "Mr. Sandman" en oude R&B, en wilden we ook een beetje van die glitter in onze plaat steken. De nieuwe plaat is dus inderdaad minder ambient dan de vorige, meer uptempo en lyrischer, maar desalniettemin hebben we erover gewaakt het filmische en zweverige karakter te behouden. De volgende plaat wordt allicht een mix van beide stijlen."
enola: Bij het beluisteren van de plaat kwamen de namen Sufjan Stevens, Anthony & The Johnsons en Nick Drake spontaan bij ons op. Zijn dat ook de artiesten die jou het meeste hebben beïnvloed?
Watson:"Wel, van al die namen is Nick Drake de enige waar ik vroeger zelf veel heb naar geluisterd. Qua stijl zijn we dan weer het meest verwant met Sufjan Stevens, wiens orkestrale, zweverige muziek nauw aansluit bij wat wij doen."
"Veel mensen vergelijken ons met Jeff Buckley. Ik begrijp die vergelijking wel, onze stemmen lijken nu eenmaal erg op elkaar, maar zelf heb ik nooit echt veel naar Buckley geluisterd. Pas nadien, toen allerlei mensen mij erover aanspraken, ben ik naar zijn muziek beginnen luisteren. Maar onze stijl van muziek maken is erg verschillend. De groep die ons naast Sufjan Stevens het meest heeft beïnvloed bij het maken van deze plaat is Beirut."
enola: Het is frappant dat zowat elke song een eigen identiteit heeft. "Man Under The Sea" bijvoorbeeld is een simpele popsong, terwijl pakweg "Luscious Life" veel bombastischer en intenser klinkt.
Watson:"Ja, het was de bedoeling om elk aspect van ons kunnen te ontdekken. We hadden geen zin in een eenzijdige plaat waar elk nummer qua stijl onderling inwisselbaar is. Door zowel intieme pianoballads als meer uitbundige songs op te nemen, wilden we onszelf verbeteren in het schrijven van liedjes. We houden allemaal evenveel van experimentele muziek als van simpele popsongs. Enige tijd terug mochten we enkele avonden in het voorprogramma van wijlen James Brown spelen, en dan kan je je natuurlijk volledig laten gaan op het podium. In het repetitiehok maken we gewoon graag eens veel lawaai, maar even graag schrijven we breekbare, dromerige luisterliedjes. Hoe meer je die beide uitersten verkent, hoe beter je wordt in het songschrijven tout court."
enola: De band heet simpelweg Patrick Watson, terwijl je duidelijk geen singer-songwriter bent, maar een echte band, waarin elke muzikant zijn rol heeft. Nooit gedacht om een andere naam te kiezen?
Watson:"Zeker en vast. Maar het feit dat we nog steeds zo heten, komt omdat dit oorspronkelijk een soloproject was. Enkele jaren geleden werd mij gevraagd om de muziek te verzorgen bij de voorstelling van een of ander fotoalbum. Voor dit project trommelde ik wat oude bekenden op, en nadat we de muziek hadden geschreven om die illustraties te vergezellen, wilden we die nummers ook wel eens live spelen. Dat werkte wonderwel erg goed, en voor we het goed en wel beseften waren we een heuse band, en was het moeilijk om nog van naam te veranderen."
"We hebben er al heel wat discussies over gevoerd, maar voorlopig werd er nog geen geschikte naam gevonden. Het is nu eenmaal niet zo voor de hand liggend om een naam te vinden die past bij onze complexe, eclectische muziekstijl. Ik besef wel dat het voor sommige mensen verwarrend kan zijn, maar voor ons is het geen dringende zaak. We denken erover na, maar de muziek gaat uiteraard voor."
"Het is wel belangrijk dat de luisteraars weten dat we geen singer-songwriterproject zijn, zoals onze naam doet vermoeden.We don’t have that vibe. Ieder van ons is een goed opgeleide muzikant, en als tieners zagen we vaak bands aan het werk waarvan je voelde dat ze enkele jaren nadien niet meer zouden spelen. Daarom waren we in het begin ook wat bang om een echte band te worden, omdat we allemaal een muzikale carrière willen voor de rest van ons leven. Maar we zijn de laatste twee, drie jaar zodanig geëvolueerd als groep dat ieder groepslid nu even cruciaal is voor onze sound. Robbie (Kuster, drummer, ld), Simon (Angel, gitarist, ld), en Mishka (Stein, bassist, ld) zijn even belangrijk in de groep als ik. We vormen een hechte familie, die samen muziek maakt en samen live speelt."
enola: Jouw muziek is erg filmisch, alsof je constant landschappen schetst met je arrangementen. En op je Myspace-pagina haal je David Lynch aan als één van je belangrijkste invloeden. Ambitie om, zoals Air enkele jaren geleden deed voor The Virgin Suicides, een volledige soundtrack op te nemen?
Watson:"Dat is altijd al één van onze ambities geweest. Nog voor we een echte band waren was ik al bezig met het schrijven van potentiële filmmuziek, en ik hoop dat het er ooit echt mag van komen. Momenteel ben ik ook bezig om, samen met een bevriende beginnende producer, enkele filmpjes op te nemen, genre Donnie Darko, waarvan we er misschien enkele gaan gebruiken als videoclips bij onze volgende singles."
enola: Tot slot: er komen heden ten dage heel wat goede groepen uit Montreal. Kan je spreken van een heuse ’scène’?
Watson:"Mwa, niet echt. Er is niet echt Een Scène, omdat niemand echt gelijkaardige muziek maakt. Iedereen is met erg uiteenlopende dingen bezig, maar los daarvan kunnen we wel allemaal goed met elkaar opschieten. Persoonlijk heb ik het meeste contact met de gasten van The Besnard Lakes, en met die van Cinematic Orchestra (Watson speelde onder andere mee op hun jongste album Ma Fleur, ld). Maar iedereen kent er iedereen wel, en de relaties onderling zijn erg goed."
