Gedaan met de midlife kindertijd en ludieke avonturen in de achtertuin. We zijn drie jaar verder en Patrick Watson schotelt een andere exotische brij van ideeën en klanken voor. Ditmaal omarmt onze homo ludens met Love Songs For Robots de wereld van artificiële intelligentie, wiskunde en robotica. Het levert een veelkleurig album op dat voortdurend tussen akoestisch en elektronisch poogt te balanceren.
Patrick Watson was al enige tijd in de ban van de sinds aanhef al gespannen relatie tussen mens en technologie, een thema dat door Stanley Kubrick in 2001: A Space Oddysey meesterlijk verbeeld werd. Watsons fascinatie voor wiskunde en natuur bracht hem op het idee om de opvolger van Adventures In The Backyard aan een voor hem onontdekt muzikaal thema te wijden. De teaser “Turn Into The Noise” (voor het nieuwste seizoen van The Walking Dead) bracht al een eerste indicatie van de nieuwe richting: lichte tinten en akoestische instrumenten hebben plaats geruimd voor elektronica en donkere taferelen. Is er een nieuwe Watson verrezen?
Toen enola afgelopen maand met Watson sprak, bleek er gelukkig niets van zijn aloude overdaad aan energie en charme verdwenen. Nog steeds is de Canadees een explosief vat vol verrassingen, wat hij ook op Love Songs For Robots illustreert. Wat meteen de aandacht trekt, is de voortdurende afweging tussen akoestisch en elektronisch. Titeltrack “Love Songs For Robots” heeft zowel iets van een geruststellende warmte (dankzij de sfeervolle piano- en gitaarmelodie) als een gevoel van vervreemding en zweven in het absolute niets. Muziek geldt hier als overmacht. Watson laat Wooden Arms met Amon Tobin in ontmoeting treden (“Good Morning Mr. Wolf”) — een vloeibare overgang zonder extremen op te zoeken.
Naarmate de songs elkaar opvolgen, duiken de klassieke ingrediënten van een PW-album iets nadrukkelijker op. “Hearts” is een perfect plaatje voor het oude canon, met zoet gitaargetokkel en zweverige stem. Met op de achtergrond een strakke cadans die het hart laat bonzen en de wangen doet blozen: ”scream love / until you can’t hear each other”. Andere nummers gaan in dezelfde richting maar missen soms de vrolijke punch of bedwelmende schoonheid van een Watson op het hoogste niveau. Misschien sleept “You Know What You Know” net te lang aan om die prikkelende sfeer van de eerste minuten aan te houden. “Alone In This World” doet daarin beter: Watson verbeeldt de tragiek van aftakeling op een manier waar je (bijna) opgewekt van wordt.
Patrick Watson heeft nooit de verleiding kunnen weerstaan om iedere song als een mogelijke soundtrack te beschouwen, wat het meest tot uiting komt bij “Turn Into The Noise”. Oorspronkelijk een geweigerde demo, werd de song na herhaaldelijk herwerken dan toch gekozen als trailer voor de tv-serie The Walking Dead. Zelfs zonder zombie’s en duistere taferelen op het beeldscherm kan het nummer op eigen benen staan, met een weergaloos openingsstuk dat voor een groot deel uit een geneuried deuntje en een pianomelodie bestaat. Watson kent de draagkracht van de eenvoud, die als een stroomstoot door het lijf vloeit.
Love Songs For Robots zoekt nadrukkelijker dan zijn voorgangers een wereld van nachtelijke taferelen en elektronica op, vanwege het nadrukkelijke gebruik van beats, synths en drones. Zelfs met een prikkelend Indiaas basmotief bij “Bollywood” slaagt Watson erin om de hele muzikale omkadering door elkaar te halen en een bevreemdende ervaring te creëren die verrassend genoeg blijft wérken. Bollywood à l’occidentale, een van de vele kunstige knutselwerkjes in Watsons discografie. Het is een gedurfde stap in een andere richting, die fans van het eerste uur mogelijk kan afschrikken. Tegelijk is dit niet meer dan een noodzakelijke evolutie in Watsons constante speurtocht naar goede songs. Of in zijn woorden: “Het voelt bevrijdend om steeds in nieuwe richtingen te kunnen zoeken.”
