Geen robots meer. Patrick Watson verruilt het technofuturisme voor akoestiek ter afwachting van een nieuw album.
Zijn grootste successen heeft de Canadese singer-songwriter behaald met vrolijke en fantasierijke riedels. Maar in een gesprek drie jaar geleden, kon Watson een nieuwgevonden fascinatie voor de wetenschap moeilijk onder stoelen of banken steken: ”Ik dacht ook na over de manier waarop emoties meestal tot mechanische processen zijn te herleiden. En het belang van wiskunde. Iedereen denkt dat wiskunde een koude, abstracte manier is om het universum te beschrijven. Wat als het net omgekeerd is? Wat als wiskunde een fantastische schepping is die het universum net zo wonderbaarlijk weet te bevatten?” In 2018 zien we daar weinig van terug. In tegendeel, een oudere versie van Watson lijkt terug te zijn opgeborreld. Daarbij mogen we enige verwachtingen koesteren.
Over de nieuwe single ”Melody Noir” weet hij te vertellen: ”Deze song is geïnspireerd door een ongelooflijke zanger uit Venezuela, Simon Diaz. Ik was zo begeesterd door zijn muziek dat ik een compositie moest schrijven. Het is een liefdeslied opgedragen aan de leemte in jezelf.” De nieuwe single volgt het prikkelende ”Broken”, een ontwapende parel die als losstaande track vorig jaar is verschenen. ”Melody Noir” moet het daarentegen meer van mysterie hebben. Watson gaat ditmaal voor zwart-witte tinten die rond een tweezang zijn gebreid. Let evenzeer op de elegante videoclip met Colombiaanse dans geregisseerd door hemzelf en Brigitte Poupart. Een vertrouwde wind blaast van over de Atlantische oceaan tot onze contreien; deze keer brengt hij goed nieuws.
