Hoeveel platen ze al gemaakt heeft, is een goed bewaard geheim. Feit is dat Holly Golightly keer op keer bijzonder sterk uit de hoek komt. Wanneer ze de hulp krijgt van The Brokeoffs, weet ze zichzelf pas echt te overtreffen.
Als we een prijs zouden mogen uitreiken voor de meest volhardende artiest zouden we niet lang moeten nadenken en zou Holly Golightly zonder twijfel door ons op het podium gehesen worden. Al meer dan tien jaar levert de dame stijlvolle soulmuziek af met een serieuze bluesinslag. Ondertussen staat de teller bijna op twintig platen, maar geen hond die er van wakker lijkt te liggen.
Nochtans bezit deze muziek heel wat potentieel: kijk bijvoorbeeld naar de muziek die Tarantino voor zijn jongste prent Death Proof heeft uitgekozen. Of naar de three minutes of fame die The White Stripes Holly Golightly gunden op Elephant in het vertederende "Well It’s True That We Love One Another". Dat mocht echter niet baten: nog altijd maakt Golightly alleen muziek voor een kransje ingewijden.
Zo heeft Golightly ondertussen ’slechts’ goed duizend vriendjes gemaakt op MySpace, maar daar zit natuurlijk niemand bij die iets in de pap te brokken heeft bij het samenstellen van de playlist van radiozenders. Anders zou de mensheid misschien wel vertrouwd zijn met het indrukwekkende oeuvre van deze, zoals dat in bepaalde kringen heet, ’straffe madam’.
Voor haar nieuwste wapenfeit, het cryptisch getitelde You Can’t Buy A Gun When You’re Crying, trok Golightly de studio in met The Brokeoffs, nog zo’n groepje waar geen hond ooit van gehoord heeft, een ietwat bleke figuur die steeds tegen zijn downloadlimiet aan zit niet te na gesproken. The Brokeoffs, dat is in dit geval Lawyer Dave, die als enige commentaar op zijn recente passage in Denemarken wist te melden: "I like bacon now."
Gelukkig voor ons houdt hij er ook van wonderlijke platen te maken. Zo is erRest Stop, het ongelooflijk lofi-debuut van The Brokeoffs. Momenteel is de man de baan op met Holly Golightly, dit uiteraard in het kader van de fantastische plaat die de twee samen gemaakt hebben. De veertien songs die zich tussen garage-countrydeunen "Devil Do" en "Devil Don’t" ingesloten zien, zijn namelijk van de meest indrukwekkende soort.
Bij momenten lieflijk, zoals het in een rozenbad gedompelde "Everything You Touch", soms broos en ontdaan van alle franjes ("So Long"): wat het duo ook probeert, nooit verslapt je aandacht en met elke luisterbeurt neemt de liefde voor dit thuis opgenomen album toe.
Het sporadische gebruik van een slide-gitaar in "Time To Go" zorgt dat deze plaat, samen met de achtergrondgeluiden van treinen en blaffende honden, beelden oproept van een wereld zoals die enkel bestaat in films en in de hoofden van romantici. Dat in die geïdealiseerde wereld nummers als het met een middengolfklank gezegende "I Let My Daddy Do That" de dienst uitmaken op de radio, spreekt voor zich. Net zoals "Black Heart" er de favoriete openingsdans is voor jonggehuwden. Want is er muzikaal iets romantischer dan twee in elkaar verstrengelde stemmen?
You Can’t Buy A Gun When You’re Crying is een plaat die baadt in een uitermate aanstekelijke southern feel. Niet dat je na het beluisteren zin hebt om bij het stemmige licht van een brandend kruis minderheidsgroepen te verhangen; een houten veranda, een schommelstoel en een door de zonsondergang beschenen stoffige zandweg zijn ruimschoots voldoende om de sfeer te vatten van dit in gemoedelijkheid uitblinkend meesterwerkje.
