Bang!, 2007
We kunnen ze onderhand wel op één hand tellen, de Belgische bands
die ook in het buitenland wat stof doen opwaaien. Met Hulk hadden
we er zo eentje te pakken. Voor even maar, zo bleek later. De aarde
doen beven deden ze nog niet, maar Hulk was enkele jaartjes geleden
anders aardig op weg om als eerste volwaardige Belgische delegatie
de voor sommigen fameuze, voor anderen ferm overschatte kliek van
sterk aaneengeklitte stonerhelden als Chris Goss, Josh Homme en
andere te vervoegen. ‘Cowboy Coffee & Burned Knives’ verraste
ons vanuit het niets, bijna letterlijk zelfs, want ze genoten het
uitzonderlijke voorrecht hun eerste volwaardige geluidsdrager op
band te zetten tussen het gruis van de Californische woestijn,
onder de goedkeurende ogen van sympatieke snor Jesse ’the Devil’
Hughes (Eagles of
Death Metal) of Dave Catching (Earthlings?). Een grote toekomst
leek voor hen in de sterren geschreven, zo ergens tussen De Grote
Beer en Orion, naar men ons vertelde. Maar damn you,
astrologen! Bij niet zo heldere hemel hielden de stoners from
Brussels het voor bekeken, amper één plaat vol extraatjes en
een schijfje vol
b-kantjes achterlatend. Onze bedevaart naar Scherpenheuvel
bleek echter voorbarig, want van een échte split blijkt achteraf
weinig sprake. Met nagenoeg dezelfde line-up, zijnde bassist/zanger
Mathieu Dumont, drummer en eveneens zanger Giacomo Panarisi en
gitarist en ook nog eens zanger Renaud Mayeur, aangevuld door
toetseniste Sandra Llagenaar van het eveneens veel te vroeg ter
ziele gegane Fifty Foot Combo werd Les Anges uit de grond gestampt.
En rocken kunnen ze nog steeds als de be(e)sten.
‘A Deep Grave As A Shelter’ zou op z’n minst al uw aandacht waard
zijn, doordat er niet krampachtig aan één stijltje wordt
vastgehouden. Naast de welhaast onvermijdelijke woestijnrock – het
bloed kruipt waar het niet gaan kan – vallen er flarden punk en, we
wikken onze woorden zorgvuldig, funk light te ontwaren. Allemaal
goed en wel denkt u dan, maar valt dat dan wat mee? Enorm
eigenlijk, drievierde van de nummers bulkt van kwaliteit en
ambities en verdient haast niet minder dan een lofrede. ‘Love
Rider’ en, meer uitgesproken, ‘Vendett’ lijken zo van een
westernsoundtrack geplukt, en daar denken wij dan steedsdie
ontzettend geinige clip van Muses ‘Knights of
Cydonia” bij. Moet u ook eens proberen!
‘Green Light’ is dan weer freaky en spooky tegelijk, en even onder
de oppervlakte valt er een meer dan puike popsong te ontwaren. ‘A
Deep Grave As A Shelter’ telt ook twee volledig op furie gestoelde
nummers, ‘Boys Boys Boys’ en opener ‘The Worst is Yet to Come’,
respectievelijk een schreeuw van een kleine 3 minuten en een akelig
profetisch nummer, want na het verschroeiende ‘The Worst is Yet to
Come’ neemt de kwaliteit even een kleine duik.
Al valt dat sterk te relativeren, want hoewel ’50 euros’, ‘How
About That (the Rise of Evil) en ‘So Typical’ hier lichtjes uit de
toon vallen, zijn ze toch wel de moeite waard. Tot dusver al een
zeer degelijk tot straf plaatje dus, een 3,5 sterren waard. Net wat
te weinig om er met zijn allen twintig euro tegenaan te gooien,
maar met ‘Love is a Poison’ en ‘Never Feel Lonely’ hebben we u,
sneaky bastards als we zijn, dé essentiële song van de
plaat onthouden. Een ijzersterk duo dat zeer sterk met elkaar
verwant is, maar met de rest van de plaat schijnbaar geen uitstaans
heeft. Als de vreemde eend in de bijt, zijn het twee classic
rockers flirtend met The Rolling Stones toen Keith nog niet uit een
palmboom gevallen was, sudderend in een bedje van gitaargeweld.
Daarom staan er 4 van die schattige hoofdjes boven deze recensie,
of om het even met een huizenhoog cliché te zeggen: Hulk en Fifty
Foot Combo zijn dood, lang leve Les Anges!
http://www.youtube.com/watch?v=ervKBOWMJAw
