Met Bruce Willis, Justin Long,
Timothy Olyphant, Mary Elizabeth Winstead, Cliff Curtis, Maggie Q,
Kevin Smith e.a.
130 min. / VS /
2007
Even een flashbackreportage. Anderhalf jaar geleden bevestigt
Fox dat er een vierde ‘Die Hard’ komt. Een paar maand later wordt
Len Wiseman aangesteld als de regisseur van het vehikel. Inderdaad,
die kwast verantwoordelijk voor de blauwgefilterde vampierendrek
‘Underworld’ mag
met zijn onbekwame handen de franchise om zeep helpen. Nog een paar
maand later valt er een onverwachte bom. ‘Die Hard 4’, die
ondertussen de wenkbrauwfronsende titel ‘Live Free or Die Hard’
heeft meegekregen, krijgt een PG-13-keuring. Met andere woorden,
John McClane mag niet meer vloeken. Fans over de hele wereld horen
Jim Morrison met ‘The End’ in het achterhoofd galmen. Een dikke
maand geleden werpt Bruce Willis zich op het leger non-believers,
door te verkondigen dat de nieuwe ‘Die Hard’ wel degelijk
kickass en oldskool gaat worden. Juli 2007: ‘Die
Hard 4.0’ wordt wereldwijd uitgebracht en kale Bruce had gelijk.
John McClane is terug en hij mag dan nog zijn vuilbekkende mond met
zeep hebben uitgespoeld, hij slaat, schiet, gromt en grijnst alsof
hij nooit echt is weggeweest. Yipee-ka-yee…tuuuuuut!
De tijd heeft niet stilgestaan voor detective John McClane
(Bruce, of wie dacht je?). Er staat geen sprietje haar meer op z’n
knikker, de grijnsrimpeltjes zijn gewoon rimpels geworden en z’n
vrouw Holly, die hij nochtans twee keer fijntjes heeft gered, is
hij voorgoed kwijtgespeeld. Gelukkig voor ons kan hij zich nog
altijd even goed in de problemen werken. Nadat het nationale
defensiesysteem gekraakt wordt, krijgt hij de routinetaak om hacker
Matt Farrell (Justin Long) in te rekenen en te transporteren naar
Washington D.C. Op nogal hardhandige wijze ontdekt McClane dat hij
niet de enige is die achter Farrell zit. De inzet wordt hoger
wanneer cyberterrorist Thomas Gabriel (Timothy Olyphant met
evil grin) de United States of America een lesje wil leren
door de complete nationale infrastructuur lam te leggen. Hij solt
met verkeerslichten, doet de beurs crashen en laat geldrekeningen
leeglopen… als voorspel. Maar dan maakt hij kennis met good
old John McClane, die misschien niks van computers weet, maar
wel expert is in het opruimen van tuig dat hem niet aanstaat. Zeker
wanneer zijn dochter erbij betrokken wordt…
Er zit een opvallend slimme invalshoek achter de opzet van deze
‘Die Hard 4.0’. Door de hi-tech-plot te laten botsen met de
ouderwetse methodes van het fenomeen McClane, wordt een frisse en
interessante dynamiek gecreëerd om ‘Die Hard’ de sprong
naar de eenentwintigste eeuw te laten maken, zonder afbreuk te doen
aan wat die franchise net zo geliefd maakt. Hoewel hij
iets bitterder staat tegenover het leven, is John McClane nog
altijd krek dezelfde troublemaker die tegen wil en dank
een stukje van de wereld moet redden (deze keer is dat al heel
Amerika geworden) omdat er niemand anders is om het te doen. Hij
is, zoals Thomas Gabriel het zo mooi zegt, een analoog horloge in
een digitaal tijdperk. Maar dan wel een horloge dat héél lang
meegaat en steviger is dan al die digitale troep die om de
haverklap uitvalt.
Natuurlijk zit daar een metafysisch onderlaagje aan vast. Na al
de CGI-afhankelijke bombastische blockbusters van de laatste jaren
komt McClane eens tonen hoe het wordt gedaan zonder al die
computertralala. En inderdaad, in ‘Die Hard 4.0’ worden opzichtige
computereffecten vermeden om plaats te maken voor ouderwets
vlieg-en stuntwerk en gevechten waarbij de tegenstanders elkaar nog
in de ogen kunnen kijken (die Franse kikkervent!). Geen
spinnewebben ejaculerende superheld of een mascara dragende
fantasy-piraat, maar een ‘echte’ held die effectief bloedt als hij
klop krijgt. Het blockbusterseizoen had daar nood aan en ‘Die Hard
4.0’ valt eigenlijk met een perfecte timing de bioscoopzalen
binnen.
Maar laat ik zeker niet de indruk wekken dat ‘Die Hard 4.0’ een
realistische actiefilm is geworden. Hoewel de ridicule cyberplot
(bonuspunten om een irritante ‘red Amerika en haar
waarden’-subtekst achterwege te laten) verrassend overtuigend en
zelfs dreigend apocalyptisch wordt aangebracht, is dit toch vooral
een onnozele en zelfrelativerende popcornfilm die meer branie heeft
dan brein. En ja, de actie is heerlijk over de top en spectaculair.
Het is bullshit, maar wel gewéldige bullshit.
McClane die een auto gebruikt om een helicopter neer te halen omdat
hij even zonder kogels zit, McClane die met een 4X4 in een
liftkoker hangt te bengelen en natuurlijk de grote finale waarin
Johnny boy met een tientonner over een afbrokkelend
snelwegknooppunt davert met een vijandige straaljager achter z’n
gat. Je moet het niet zien om het te geloven, want je zùlt het niet
geloven – je moet het zien omdat het ongelooflijk cool is om naar
te kijken. Zeker wanneer Bruce tussen al die duizelingwekkende
avonturen nog de tijd vindt om er een handvol memorabele oneliners
tussen te gooien. Alleen jammer dat hij geen motherfucker
meer mag zeggen natuurlijk.
En hoe zit het met die kwast van ‘Underworld’? Die
gelukzak die na zijn uren mag frustelen aan Kate Beckinsale? Alweer
een klein mirakel, want Len Wiseman doet dat helemaal niet slecht
als actieregisseur. Zijn blauwe filters storen een beetje en die
koude look is eigenlijk nergens voor nodig, maar het ventje kan wel
degelijk een strakke actiescène in elkaar steken. Vooral het
brutale en vrouwonvriendelijke gevecht tussen Bruce en Maggie Q is
er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Check vooral de
grijns op het gezicht van Bruce wanneer hij een plukje van Maggie’s
haren in zijn vuist houdt wanneer hij haar net een paar serieuze
meppen met de volle vuist heeft gegeven. Ultimate coolness
op pellicule.
Ook Bruce Willis, ondertussen toch al de vijftig voorbij,
verrast en ziet er kwiek genoeg uit om McClane nog altijd even
geloofwaardig te maken als twintig jaar geleden. Terug tien
plaatsen omhoog in m’n heldenboek voor Bruce. Justin Long heeft wat
meer tijd nodig, maar nadat het typische buddy-gekibbel verwerkt
is, krijgt hij een verdienstelijke sidekickrol die zelfs oprechte
sympathie opwekt. Timothy Olyphant (gekleed in sexy black)
speelt het relatief veilig door een nuchtere en niet overdreven
slechterik te spelen, maar hierdoor wordt hij natuurlijk ook een
beetje saaier om naar te kijken. Enfin, beter zo dan een megalomane
zot met een onnozel accent. En voor de nerds is er dan nog een
veredelde cameo van Kevin Smith die eventjes een computergeek mag
spelen. Voila, iedereen tevreden.
‘Die Hard 4.0’ is plezante nonsens met genoeg actie, knipogen en
spanning om een gezellig popcornkauwend zomeravondje mee te vullen.
Het is geen kunst, het is geen klassieker maar tot nu toe is het
wel de meest geslaagde actieblockbuster van het seizoen. En wie had
dat ooit durven denken?
