We zijn immer blij als de machtige Queens, met stip op één
genoteerd in onze volgestouwde agenda, met nieuw werk op de proppen
komen. Zoals bij de meesten onder u blijft het onvergelijkbare
Songs for the
Deaf onze voorkeur wegdragen, wat echter allerminst wil zeggen
dat we Lullabies
to Paralyze niet uitermate lekker vonden smaken, en voeg hier
nu ook maar ‘Era Vulgaris’ aan toe. Volgens het vertrouwde Desert
Sessions-concept nodigde onze koningsblonde gitaarheld, Josh Homme,
naast zijn trouwe strijdmakkers Van Leeuwen, Castillo, Johannes en
Lanegan nog enkele beroemde kennissen uit. Of zeggen de namen
Julian Casablancas (The Strokes) of Trent
Reznor (Nine Inch
Nails) u niets?
Fans van het eerste uur mogen meteen hun hartje ophalen bij
‘Turnin’ on the Screw’, het lang geanticipeerde begin dat zich
nestelt in een door gitaren doordrenkte, repetitieve, broeierige
sound. ‘Misfit Love’ wordt aanvankelijk eveneens gestuwd door een
stevige portie gitaargeweld, maar ontbolstert in een rasechte
popsong, al hadden we dat na de eerste beluisteringen nog niet echt
door. Groeiplaatje dus? Zeer zeker: aanvankelijk leek ‘Era
Vulgaris’ ons eerder een rits onafgewerkte ideetjes dan een
volbloed QOTSA-plaat. Waren wij even blij dat het schijfje zich
ergens tussen de 7de en 8ste luisterbeurt grandioos herpakte (of
waren wij het?) en ons notitieboekje prompt volgestouwd leek met
klinkklare nonsens. Enig houvast voor de ietwat ongeduldiger
luisteraar biedt ‘Make It Wit Chu’, dat in zijn derde (vierde of
vijfde?) bewerking, gedestilleerd uit een idee van Desert Sessions
Volume 9 en 10, zijn vaste vorm lijkt gevonden te hebben. Een
rustpuntje, en met ‘Into the Hollow’ en ‘Suture Up Your Future’
meteen ook één van de weinige nummers die het vooral van hun
schwung moeten hebben. ‘Into the Hollow’ is overigens al evenzeer
het product van een nevenprojectje van Homme, ditmaal met Chris
Goss, tevens de trotse producer van deze plaat. Ons hoofd eraf als
het mettertijd niet meer weg te branden is van menige iPod, net als
pakweg het weergaloze ‘Mosquito Song’, dat, zonder echt in de
aandacht gebracht te zijn, één van de bekendste (en beste) exploten
van de Queens is.
‘3’s And 7’s’ zou in een normale wereld ‘Sick Sick Sick’ (het enige
nummer waar we niet écht wild van worden) vervangen hebben als
eerste single. Het is namelijk zo’n typisch bont allegaartje vol
vinnige gitaarsolo’s, met een melodietje onttrokken aan ‘Smells
Like Teen Spirit’. Het nummer dat volgende week op de wei van
nonkel Herman ongetwijfeld de schaal van Richter het hardst in
onevenwicht zal brengen. Marketeers, we zullen ze nooit begrijpen.
En als dat ons al in superlatieven doet vervallen, wat dan gezegd
van ‘Run Pig Run!’, het nieuwbakken prijsbeest dat, zoals zijn
titel het treffend formuleert, dezelfde rauwe beestachtige energie
vertoont als de hartslag van een in een doodstrijd gemoeid
biggetje. Joey Castillo slaagt er eindelijk in een nummer te dragen
zoals opper-Foo Fighter Dave Grohl dat 2 platen geleden ook al kon.
Hoezee! Het op ‘Lullabies to Paralyze’ verloren gewaande ‘The Fun
Machine Took a Shit and Died’ werd dan toch ergens opgevist en mag
prompt ‘Era Vulgaris’ afsluiten (althans op sommige edities)
volgens de klassieke Queens-formule: vooreerst monkelt Homme op een
gezapig tempootje, maar wanneer de duivels voor een laatste keer
ontketend worden, kunnen we een grijns niet onderdukken; “Ze hebben
het ‘m toch maar weer gelapt, die Queens”. QOTSA is geëvolueerd, en
daar zijn wij eerlijk gezegd niet rouwig om.
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/CcXCaXz0GbU”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/CcXCaXz0GbU”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
