Vijf albums en een gesmaakte liveplaat bracht Queens Of The Stone Age uit tussen 1998 en 2008. In de vijftien jaar nadien werden dat slechts drie releases, die minder en minder enthousiasme wisten op te wekken. Zijn de desert rockers op hun retour, en is ook In Times New Roman slechts een voetnoot in hun oeuvre?
Album nummer acht van Queens Of The Stone Age komt er na een zware periode in Josh Hommes leven. Een vechtscheiding en de vaststelling van kanker bij hem hebben er duidelijk ingehakt, maar dat valt verder enkel op met de teksten bij de hand. Op muzikaal vlak is dit niets nieuws onder de zon, al begint het wel met een valse start. “Obscenery” en het snellere “Paper Machete” zijn immers twee nummers die al in de jaren nul te horen waren op andere albums, maar dan beter.
Het echte startschot is “Negative Space”. ‘In another atmosfear (sic) I don’t recognize’, steekt Homme van wal, en het samengaan van de intrieste situatie van twee geliefden tussen wie het niet meer botert en de uitstekende riff brengen ons terug waar we bij QOTSA willen zijn; ergens halverwege een koude woestijn.
“Time & Place” schakelt een klasse hoger en is een van de beste tracks die de heren het afgelopen decennium opnamen. Dit is nog eens een song die alles wat QOTSA zo straf maakt laat horen: een straffe riff, een tekst die als een taart in het gezicht wordt gesmeten en waarop het ook nog goed headbangen is.
Die lijn van lekker gemeen en direct wordt vervolgens nagenoeg de rest van de plaat doorgetrokken met goede tot steengoede rocksongs die de thematiek van eerste single “Emotion Sickness” verder verkennen. Meer dan ooit gaat Homme in zijn teksten diep (“Sicily”) en persoonlijk (“Straight Jacket Fitting”). Het is duidelijk dat er veel verwerkt moet worden, en dat resulteert in een plaat die vóór alles oprecht klinkt.
In een tijd waarin veel muziek berekend en weloverwogen overkomt, is het fijn om deze zandstorm door de luidsprekers te knallen. Dit zijn songs die onder je vel kruipen en dagenlang in het hoofd blijven hangen. In Times New Roman klinkt lekker vuil en minder gepolijst dan voorganger Villains waar niet elke fan vrede kon nemen met de benadering van Mark Ronson (zelfs al zorgde die voor een andere, frisse wind), al geven strijkers hier zowel de opener als de afsluiter een diepere laag. Neen, Queens Of The Stone Age is nog niet afgeschreven.
