Paul (Sage) Francis verschilt grondig van de doorsnee rapper. In
plaats van zijn tienerjaren in louche achterbuurten van een
metropool te slijten, behaalde hij universitaire diploma’s in
communicatie en journalistiek alvorens zich in het milieu te wagen.
Daar was hij aanvankelijk werkzaam binnen het ondertussen
opgedoekte Art Official Intelligence en sloot hij zich later aan
bij Joe Beats om Non-Prophets te vormen. Van hieruit belandde hij
in de rap battles, normaal gezien de springplank naar een
platencontract, en besloot hij ook met echt solowerk uit te pakken
(hij had tevoren al enkele mixtapes uitgebracht). Met ‘Personal
Journals’ (2002) zette hij zich van het establishment af met
afwijkende, geëngageerde lyrics die de draak steken met de
hiphopclichés. In plaats van weed en courvosier te aanbidden,
pleitte de man tegen drank en drugs. Toch is zijn werk meer dan een
persiflage. Deze kwaliteit ging niet voorbij aan het punklabel
Epitaph en hij kreeg er als één van de eerste hiphopartiesten een
contract. Na ‘A Healthy Distrust’ (2005) releaset hij er nu met
‘Human The Death Dance zijn derde plaat.
Francis is op zijn best wanneer hij de stereotype scenario’s van
hiphop omvergooit en ook stilistische sprongetjes begint te maken.
Hét voorbeeld hiervan op deze plaat is ‘Got Up This Morning’, met
Jolie Holland als atypische begeleidende stem (het hoeft niet
altijd Ashanti te zijn, nietwaar). “I was sweet on her, she was
sweet on Jesus, we slept with a blanket barrier between us”:
in plaats van de gangsta ho die gedwee de orders van haar
pimp opvolgt, worden we hier voorgesteld aan het godvruchtige lief
met principes. De countryjam op de achtergrond maakt het geluid
alleen maar afwijkender en dus extra verfrissend. Holland mag haar
sluier verderop nog gooien over de ritmiek van ‘Black Out On White
Night’, een combinatie waar Eminem en Dido nog een lesje van kunnen
leren. ‘Going Back To Rehab’ schetst de gedachtenstroom van de
verslaafde en ondersteunt deze perfect door via een begeleiding van
akoestische gitaar op te bouwen tot een rocksound die na een kort
piano-intermezzo verder aangevuld wordt met strijkers. De
eenzaamheid na het beëindigen van een relatie wordt op ‘Hell Of A
Year’ in de verf gezet door enkele saxofoonpassages. De
gevoelsstaat wordt hier ook eindelijk eerlijk geuit: er is geen
constante bijsturing om de cool angstvallig veilig te
stellen.
Spijtig genoeg zijn de genre-experimentjes op ‘Human The Death
Dance’ in de minderheid. Het grootste deel van het materiaal is
rudimentaire hiphop waar een eenvoudige beat de nadruk legt op de
lyrics. Dit tekstuele aspect mag gerust in het licht gezet worden,
want Francis kan zijn boodschap scherp formuleren zonder er een
heel arsenaal aan profaniteiten bij te betrekken en ook op
technisch vlak zit hij gebeiteld. Dit levert enkele puike raps op,
zoals het carrièreoverzicht ‘Underground For Dummies’ en de
indrukwekkend snelle woordvloed ‘Civil Obedience’. Het middendeel
van de plaat bevat echter te vaak een opeenvolging van soortgelijk
materiaal, waardoor je het experimentele karakter van deze artiest
uit het oog zou gaan verliezen. Francis slaagt er ook niet in om
alle clichés te omzeilen. De dramatisch geladen raps van ‘Good
Fashion’ moeten extra kracht meekrijgen door een strakke
semi-klassieke begeleiding, ‘Midgets & Giants’ haalt dan weer
het typische fluittoontje boven waarmee we al in de nineties
kennismaakten en dat onder meer door 50 Cent (‘Just A Little Bit’)
nog afgestoft werd.
‘Human The Death Dance’ slaagt er een paar keer in dit vaak zo
muffe genre toch wat nieuw leven in te blazen, maar Sage Francis
houdt zijn nonconformistische missie geen album lang vol. Als
tekstschrijver staat hij stevig in zijn schoenen (missers als
‘Clickety Clack’ zijn uitzonderingen), maar als we puur op de
arrangementen afgaan, weet slechts een klein deel van de songs te
verrassen.
http://www.myspace.com/sagefrancis
