Het is niet al goud dat blinkt, en dat besef sijpelt langzaam ook de hiphopwereld weer binnen. Het muziekfenomeen dat na een initiële vette periode steeds meer de weg van de commercie en het klatergoud op ging, zakte langzaam maar zeker weg in een poel van ongeïnspireerdheid en middelmatigheid. En volgens doemdenkers is het er niet op verbeterd.
Dat het gros van de mensheid zich van hiphop afkeert, mag niet verbazen. Megalomane smoelentrekkers als 50 Cent en P. Diddy melken de koe steeds verder uit en worden met elke release saaier en voorspelbaarder. Zelfs hiphopartiesten die ooit nog iets voorstelden verdwijnen van de kaart of vervagen in het beste geval tot een schim van zichzelf.
En toch is er "in de marge" genoeg hiphop te vinden die én interessant is én zich niet hoeft te wenden tot avant-gardistische uitstappen (cLOUDDEAD) of sonische bomtapijten (Dälek). Het ultieme bewijs vormen uiteraard The Roots (die vorig jaar nog Game Theory uitbrachten) en het magistrale I’ll Sleep When You’re Dead van rosse bleekscheet El-P. Maar ook Sage Francis doet zijn duit in het zakje met het superbe Human The Death Dance, zijn tweede album op "punk"-label Epitaph, en derde officiële soloalbum.
Sage Francis, né Paul Francis, zette op achtjarige leeftijd zijn eerste stappen als rapper en brak daarna voorzichtig potten, eerst onder het pseudoniem Xaul Zhan, daarna met de groep Art Official Intelligence. Nog geen jaar later (2002) debuteerde hij als Sage Francis op Anticon met het beklijvende Personal Journeys, dat als hiphopalbum pur sang opnieuw de grenzen van het genre aftastte. Na het project Non Prophets (met Joe Beats) in 2003 op Lex Records volgde in 2005 A Healthy Distrust, waarop Francis zich niet alleen omringd wist met een superbe groep producers (waaronder Danger Mouse) maar waarvoor hij ook Will Oldham wist te strikken voor het introspectieve "Sea Lion".
Human The Death Dance klinkt op het eerste gehoor niet zo sterk als zijn voorgangers, maar zoals steeds vragen Francis’ platen de tijd om door te dringen. De man heeft nooit zijn hand omgedraaid voor een met metaforen doorspekte tekst en laat in de beats al evenmin voor de hand liggende drumpatronen weerklinken. Toch is Francis niet opgezet met het label dat hem opgelegd wordt en hem aldus reduceert tot een artiest voor hen die op zoek gaan naar wat "nieuw is". Zoals hij zelf zegt in het autobiografische "Underground For Dummies": "This is hip hop for the people, stop calling it emo."
Wie de dominerende melodielijn in "Civil Obedience" hoort, kan het overigens niet anders dan eens zijn met Francis: dit is wel degelijk hiphop van de bovenste plank. Ook in een nummer als "Good Fashion", met een prachtig strijkersarrangement, of het erg eighties klinkende "Clickety Clack" is te horen hoezeer pure hiphop de grondlaag is waarover Francis zijn doordachte teksten giet. Op geen enkel ander album heeft Francis zich zozeer op een ruim publiek gericht als op Human The Death Dance.
En het is net die toegankelijkheid die bij heel wat luisteraars de wenkbrauwen zal doen fronsen bij de eerste beluisteringen van Human The Death Dance. Maar Sage Francis verstaat zijn vak wel degelijk als geen ander en al snel genoeg wordt duidelijk hoezeer dit een voldragen album is dat zich op alle hiphoppers richt en niet enkel op hen voor wie het niet vreemd genoeg kan zijn. Nummers als "Keep Moving" en "Black Out On A White Night" herbergen nog steeds de spanning van de vroegere albums maar sluiten ook meer aan bij de reguliere hiphop dan alles wat Francis in het verleden deed. De man heeft met dit derde album pas echt zijn stem gevonden.
Toen El-P I’ll Sleep When You’re Dead uitbracht, leek het pleit beslecht te zijn; de hiphopplaat van 2007 lag vast. Met Human The Death Dance geeft Sage Francis alvast een waardig alternatief. Een niet geplande of bedoelde battle op dit niveau zet alle doemdenkers op hun plaats. Eén zwaluw maakt de lente niet, maar twee prachtige hiphopplaten redden alvast onze zwoele zomer.
