Rock en hiphop hebben sinds het befaamde "Walk This Way" van Aerosmith en Run DMC in 1986 elkaar meermaals het hof gemaakt. Naast Anthrax die voor de song "Bring The Noise" samenwerkte met Public Enemy in 1987 blijft vooral de soundtrack voor Judgement Night bij, die een schare van hiphopbands koppelde aan alternatieve gitaarhelden zoals Slayer, Sonic Youth en Teenage Fanclub.
Er zijn nog een pak meer voorbeelden van geslaagde en minder geslaagde kruisbestuivingen (P. Diddy) te bedenken en vermelden, maar weinigen zullen zo ver gegaan zijn als Sage Francis op Li(f)e. Sloeg hij op A Healthy Distrust in 2004 nog met Will Oldham de handen in elkaar voor de song "Sea Lion", dan mag ditmaal een keur aan rockartiesten aantreden, waaronder Jason Lyttle, Califone (die ook als begeleidingsband optreedt), DeVotchka, Chris Walla (Death Cab For Cutie), wijlen Mark Linkous en Calexico.
Maar in tegenstelling tot op "Sea Lion" blijft de inbreng van de band niet beperkt tot enkele gitaarpartijen boven voorgeprogrammeerde beats. Er is effectief sprake van afgewerkte songs waarboven Sage Francis zijn teksten brengt. Het is een opmerkelijke samenwerking zoals "Little Houdini" meteen duidelijk maakt. De song van Jason Lyttle start als een redelijk eenduidige countrysong met Sage Francis als verteller, maar barst daarna open tot een typisch Lyttle-nummer terwijl Sage Francis zich net zo min inhoudt en voluit voor zijn gespierde rapstijl kiest.
Het nummer is geen toevalstreffer, zo bewijst "Three Sheets For The Wind", een gespierde track die Sage Francis’ verbale spervuur koppelt aan een speels rocknummer. Het meanderende "I Was Zero" benadert, mede dankzij het drumritme, nog het meeste een hiphoptrack, al kan niet naast de inbreng van de gitaar gekeken worden. "Diamond And Pearls" is een van de weinig andere tracks die een klassieker parcours volgt, al maakt de productie van Brian Deck (Modest Mouse, Iron & Wine) ook op dit nummer duidelijk dat hier geen hiphopalbum verwacht moet worden.
Maar een rockalbum met raps in plaats van zang zoals Cypress Hill probeerde op Skull & Bones, is Li(f)e al evenmin geworden. Daarvoor is een nummer als "The Baby Stays" te tegendraads en bovendien te weinig geslaagd. Het is een van de weinige songs op de plaat waarbij Sage Francis’ raps zich niet met de muziek weten te verzoenen. Nochtans vormt "country" op zich geen struikelblok zoals het stapvoets voortsjokkende "Worry Not" aantoont. Veeleer is het zo dat beiden (de muzikanten en Sage Francis) op dit ene nummer met een verschillend tempo werken waardoor ze bij deze song lang naast elkaar blijven lopen.
Het is een euvel dat op songs als "London Bridge" (een nijdige rocksong met een goedgemutst grommende Sage Francis) en "Love The Lie" (uptempohop) niet voorvalt. En al durft Sage Francis op "Poltzerzeitgeist" naast het ritme te rappen, hier is zijn offbeatrapstijl wel toepasselijk. Hoewel de samenwerking met Calexico (die op zijn eigen elan voort gaat) op "Slow Man" indrukwekkend genoemd mag worden, zit het hoogtepunt van de plaat toch in de staart met "The Best Of Times" als melancholische poprocknoot (courtesy of Yann Tiersen) het album afsluiten mag.
Hiphop pur sang kan Li(f)e bezwaarlijk genoemd worden, maar van een rockplaat in welke vorm dan ook kan evenmin gesproken worden. De aparte kruisbestuiving laat zich niet definiëren, maar is ook niet doorslaggevend. Net als op de vorige albums staan Sage Francis’ raps en tekst immers op het voorplan, terwijl de muziek voornamelijk een ondersteunende functie heeft. De dichter in Sage Francis gaat opnieuw geen enkel (persoonlijk) thema uit de weg en schuwt daarbij metaforen noch surreële vergelijkingen. Het tekstueel hoogtepunt daarvan is "The Best Of Times", een terugblik op het eigen leven met de (kalver)liefdes als rode draad.
Toen Sage Francis in 2002 op het Anticon-label debuteerde met het toepasselijk getitelde Personal Journeys tekende hij meteen ook de krijtlijnen uit voor zijn latere carrière: een spervuur van woorden, doordachte, kritische alsook met metaforen en analogieën doorspekte teksten en weinig voor de hand liggende beats. De samenwerking tussen hiphoppers en rockers is verre van nieuw, maar net als op zijn andere platen weet Sage Francis er ook ditmaal geheel zijn eigen ding mee te doen.
