Als er een ding is dat je over Clap Your Hands Say Yeah
kan zeggen, dan is het dat ze reacties uitlokken. Niet gek lang
geleden stond dit vijftal uit Brooklyn en Philadelphia in het
middelste deel van het midden van de belangstelling. Intussen is de
wereldwijde hype, volledig in gang gezet via de digitale snelweg,
gaan liggen maar de controverse errond bestaat nog steeds: je bent
voor of tegen de naam, je bent voor of tegen de zanger en je bent
voor of tegen het geluid. Bij enola waren we alvast behoorlijk
enthousiast over zowel het debuut als het
nagelnieuwe Some
Loud Thunder, maar bleven we bij de optredens een stuk op onze
honger zitten. Waarom ze live het verwachte niveau niet haalden en
of ze verwachten dat het op 7 februari in de AB anders zal zijn, is
een vraag die om tactische redenen op het laatste moment van ons
lijstje verdween, maar gelukkig bleef er nog een veelvoud aan
andere over toen we de telefoon opnamen en gitarist Lee Sargent aan
de andere kant bleek te zitten.
enola: Hallo, hoe gaat het ermee?
Goed. Hoe gaat het met u?
enola: Alles ok, bedankt. Vertel eens, welke vraag ben je beu
gehoord na al deze interviews?
Euhm…. Alles wat Talking Heads betreft (lacht).
enola: Daar kan ik inkomen. Morgen is de start van jullie Europese
tour in Dublin (1 februari, nvdr) . Zijn jullie klaar om Europa
opnieuw te veroveren?
Ik denk het wel. We zijn bijna klaar. Het duurt 24 uur om klaar te
geraken (lacht).
enola: Wat moet je dan precies nog doen?
Eigenlijk zijn we klaar. We moeten gewoon nog inpakken en we kunnen
vertrekken. We vertrekken binnen een paar uur uit Londen.
enola:
Wat is je slechtste ervaring die je ooit had in
Europa?
Dat moet die keer geweest zijn dat we achtergelaten zijn. Een
Franse buschauffeur heeft ons eens laten staan. Dat was aan…. Hoe
heet dat nu weer? That Chunnel thing. We zaten aan de
Franse kant en waren binnen om onze paspoorten te laten
controleren. Wanneer we naar buiten kwamen, was de bus gewoon weg.
Ik weet niet wat die chauffeur dacht, maar hij had het dus verkeerd
op en hij is naar Engeland gereden. En wij hebben daar dan ongeveer
vijf uur gezeten. Dat was toch wel veruit de minst leuke
ervaring.
enola: En je beste ervaring?
Dat zou ik niet echt weten omdat het allemaal behoorlijk goed was.
Ik speel wel graag in Ierland eigenlijk. Daar is het altijd
leuk.
enola: In Brussel zullen we je aan het werk zien met Elvis Perkins
en Cold War Kids. Hou je van hun werk?
Ja, toch wel. Om verschillende redenen. Wij hebben deze bands dan
ook zelf gekozen.
enola:
Welke band is voor jou de band van het moment?
Ik heb vooral veel naar The National geluisterd de laatste tijd. En
ik ben echt nieuwsgierig om hun nieuwe werk te horen dat in mei zal
uitkomen.
Geen strategie om de hype te overleven
enola: Wanneer jullie begonnen met Clap Your Hands Say Yeah,
hebben jullie er toen bij stilgestaan dat de bijzondere stem van
Alec een voordeel of een nadeel zou kunnen zijn?
Ik denk dat Alecs stem er een is die mensen ofwel fantastisch
vinden ofwel haten. En dat is eigenlijk ook zo met onze muziek. Ik
vind dat goed omdat dit betekent dat die uniek is.
enola:
Iemand ving jullie naam toevallig op, zette jullie op zijn weblog
en niet veel later stonden jullie op Pitchfork en niet veel later
kende de hele wereld Clap Your Hands Say Yeah. Hebben jullie Dan
Beirne ooit bedankt omdat hij alles voor jullie heeft
gelanceerd?
Volgens mij waren het eerder een aantal mensen die ons op hetzelfde
moment over ons begonnen te praten. Dus ik denk dat het antwoord
neen is (lacht).
enola: Volgens de informatie die ik heb, is het weldegelijk
allemaal terug te brengen naar één man, namelijk Dan Beirne. Dus
als jullie terug in de Verenigde Staten zijn, kunnen jullie hem
misschien eens bezoeken?
Echt? Ok, goed idee!
enola: Op het moment dat jullie een hype waren, dacht je soms dat
het allemaal te snel ging?
Neen, eigenlijk niet. Een hype is altijd volledig buiten je
controle. Wij hadden daar eigenlijk niets mee te maken. We
beleefden het gewoon. Het is niet dat we een strategie hadden om
dit te overleven of zo. We gingen ervan uit dat wat er ook mocht
gebeuren, maar gebeurde.
enola: Denk je dat jullie zonder jullie opvallende naam hetzelfde
publiek zouden hebben als dat van vandaag?
Moeilijk te zeggen, maar ik denk het toch wel. Het is hem meer om
de muziek dan de naam te doen, althans dat hoop ik (lacht). Oké,
die man heeft ons opgepikt door onze naam maar was hij er niet
geweest, dan waren het wel anderen die ons vanwege onze muziek
hadden ontdekt.
enola: Ervaar je soms het verlangen om gewoon nooit ontdekt te
zijn, af en toe wat optredens in jullie buurt te spelen en elke
avond naar huis te gaan zonder al deze rompslomp?
Toch niet. Ik hou echt wel van het reizen en het is een handige
manier om de wereld te zien. Het is altijd een leuke
ervaring.
Guillemots? Nooit van gehoord!
enola: 
Wist je dat de Britse band Guillemots de Britse
Clap Your Hands Say Yeah genoemd werd door hun platenlabel. Hoe
voelt het om na drie jaar al een referentie in het genre te
zijn?
Wel, ik heb eigenlijk nog nooit van hen gehoord. Het voelt wel ok
aan, maar daar hou ik me in feite nooit mee bezig. Ik vraag me ook
af wat dat betekent, ‘de Britse Clap Your Hands Say Yeah’. Ik zou
niet weten waar ze naar verwijzen.
enola:
Ga je akkoord met het feit dat er een evolutie is van jullie
debuut naar
Some Loud
Thunder en heb je daar een verklaring voor?
Mja, gedeeltelijk. Ik weet niet of je het echt een evolutie kan
noemen. We hebben het wat anders aangepakt omdat we nu veel meer
tijd hadden en alles op het gemak konden doen. De totstandkoming
van die twee platen was echt een heel verschillend proces. Bij onze
eerste plaat zetten we wat materiaal bij elkaar en vlogen we er
gewoon in. Deze keer was het meer een geconcentreerde poging. Die
verandering hebben we nooit echt bewust gedaan, maar alles verliep
min of meer natuurlijk.
enola:
Wanneer ik de reacties op jullie nieuwe plaat eens overloop, komt
‘Satan Said Dance’ steeds terug als een van de betere nummers. Ga
je hiermee akkoord?
Wel, het is niet mijn persoonlijke favoriet, maar ik kan het wel
begrijpen. Het is het meest toegankelijke nummer op de plaat, denk
ik.
enola: Het nummer is een stuk dansbaarder dan de andere songs op
het album. Is dit iets wat we meer van jullie mogen verwachten in
de toekomst?
Ik denk het niet. In tegendeel, als er iets over kan gezegd worden,
is het dat we waarschijnlijk minder dansbaar zullen worden. Ik vond
onze vorige plaat al dansbaarder dan deze, trouwens. Met
uitzondering van ‘Satan Said Dance’, uiteraard.
enola: Als er een ding is waarvan je denkt dat je band nog moet in
verbeteren, wat is het dan?
(Denkt lang na). Ik zou het echt niet weten. Daarvoor heb
ik u om me dat te vertellen (lacht).
enola: Mooi. Dit is het beste antwoord dat je kan
geven.
Inderdaad. Het voelt echt wel aan of alles goed gaat op dit moment.
Als ik zou weten dat er een probleem was, dan zouden we het kunnen
oplossen.
enola:
Lees je de recensies van jullie platen?
Ik doe echt mijn uiterste best niets te lezen.
enola: Zelfs niet op Pitchfork, dat jullie groot heeft
gemaakt?
Mja, ik heb de nieuwe review wel gezien en ik ben er zeer vluchtig
door gegaan. We kunnen ons echt niet laten leiden door wat
recensenten zeggen want anders zouden we dingen veranderen om de
verkeerde redenen. Je kan hen niet laten beslissen wat je zal doen
en niet zal doen.
enola:
Wat is het grootste misverstand dat je ooit over Clap Your Hands
Say Yeah hebt gehoord of gelezen?
Dat we een plan hadden opgesteld om bekendheid te verwerven via het
internet en zo. Mensen vragen ons vaak hoe we dat gedaan hebben en
wat onze tactiek was maar eigenlijk begonnen we gewoon te spelen en
deden we alles wat we in onze mogelijkheden hadden om onze muziek
gehoord te krijgen. Er is dus geen ander antwoord op deze vraag dan
het maken van muziek zelf.
