In de jaren tachtig was Frank Boeijen met zijn gelijknamige Groep een van de voorlopers die, middels fantastische songs, het Nederlands in de popmuziek inwijdde. En omgekeerd. In de jaren negentig ontpopte Boeijen zich solo tot een van de meest vooraanstaande singer-songwriters in onze moerstaal. En werkte zo toe naar hét orgelpunt van zijn soloperiode: AS.
Eerst kampen met een writer’s block, om dan een dubbel-cd plús dvd uit te brengen, waarop elk nummer staaft dat dit het beste is wat Boeijen sinds de prille jaren negentig heeft geschreven. De Nijmegenaar doet het. Nu stonden de sterren al gunstig voor dit triple album. Zo had Boeijen de oorspronkelijke leden van de Groep bij elkaar getrommeld, kwam oude vriend Stef Bos (herinner u "Twee Mannen Zo Stil") enkele songs versterken, net als Nits-zanger Henk Hofstede, én deed hij een beroep op het Praags Filharmonisch Orkest om enkele nummers te decoreren. AS werd meer een ambitieus project, een bloemlezing van Boeijens muzikale gedaantes en evolutie van de afgelopen 25 jaar, dan zomaar een nieuwe plaat.
En dat is een verademing. Zijn laatste platen stonden bol van intimistischere songs, veeleer sobere gedichten, door een besloten band op even sobere muziek gezet. Mooi, maar te zelden echt pakkend, en bovendien ontstond stilaan het gevoel dat Boeijen zich wat te veel herhaalde en dat hij, ook een tikkeltje tekstueel, zijn verhaal grotendeels had verteld. Helemaal niet dus. Dat intimistische blijft, maar door een prangende intensiteit verhouden de vorige platen zich als verdienstelijke aanzetten tot dit chef d’oeuvre dat Boeijen solo in zich droeg, maar tot dusver nooit had uitgeschreven. Onder andere door de duetten met Bos en de rijke vioolarrangementen her en der, sluit AS aan bij De Ontmoeting, een van ’s mans sterkste soloplaten tot dusver.
De nummers met de Frank Boeijen Groep op AS zijn stuk voor stuk meesterlijk, al is dat karakteristieke pompeuze van weleer slechts in de verte merkbaar. Akoestische gitaren hebben de prominente plaats van de synthesizers ingenomen, Boeijen drukt zijn stempel van op de laatste platen ferm door. Het knappe "Aan De Bezitters Van Een Ziel" is de perfecte introductie tot de plaat: uitnodigende en verre van directe teksten, sobere instrumentatie met een mooie piano die zoals in vele nummers het langst blijft nazinderen.
"Zorgen" ligt, met een heerlijk verheffend einde naar FBGroep-traditie, in het verlengde ervan. En "Donkerblauw" is met de heerlijke Praagse strijkers dé climax van AS en een geheide klassieker in Boeijens carrière zoals hij er al even geen meer had geschreven. "Donkerblauw" is eens te meer een aanknoping met "De Ontmoeting" uit 1994 — het nummer met een van de mooiste vioolarrangementen ooit geschreven in deze lage landen. Het is van toen geleden dat Boeijen zo weids klonk.
Nog meer van zulke prachtige arrangementen en o zo mooie melodieën in "En Chet Baker zingt" (met weer een breed uitwaaierend einde), het heerlijke "Windstil" en "Bernadette" (een van de twee duetten met Bos). Boeijen solo en akoestisch zorgt anders ook voor bijzonder fraaie momenten. In "Draag Ik Je Bij Me" bijvoorbeeld zoekt hij de Johnny Cash in zich op, wat een straffe intieme ontmoeting oplevert.
Het vermelden en het kopen waard zijn "Bij Gebrek aan Beter" en vooral "Hier te Gast", dat in een Engelstalige versie niet uit de toon had gevallen op pakweg Caves No More Shall We Part. Het is een antwoord op de toch retorische vraag wat voor een fantastische songschrijver Boeijen kan zijn. Als het andere duet met Stef Bos, "Steppewolf", nog schouder aan schouder staat met "Twee Mannen Zo Stil", en we in herhaling moeten vallen om enkele extra parels als "Verloren Stad" op de dvd te moeten beschrijven, dringt een extatische conclusie zich op.
Zodus: AS manifesteert zich als hét meesterwerk van Boeijens solocarrière, waarop hij zijn eigen grenzen alles bij elkaar vrij subtiel verlegt, vooral door songs die zich kunnen meten met andere Boeijen (Groep)-klassiekers. Eind jaren negentig bracht Boeijen al een verzamelbox uit, getiteld Het Mooiste en Het Beste. Toen is men voor het mooiste nog gezongen moest worden de kerk uitgegaan, want die titel dekt de lading van déze box compleet. Boeijen staat in zijn genre op eenzame hoogte in ons taalgebied. Net als AS zelf.
Frank Boeijen speelt op 8 maart in de AB. Daarna speelt hij nog onder andere in Antwerpen, Brugge en Gent.
