Twee bands met een reputatie voor lillende, voortkruipende doomsdaysongs en onmenselijke volumes. Zet ze bij elkaar en je verwacht een orgastische sensatie van onwereldse proporties. Zo’n vaart is het echter niet gelopen op Altar, de samenwerking van SunnO))) en Boris.
Het nieuws dat de twee bands de handen in elkaar sloegen, zal bij de fans van beiden ongetwijfeld voor uitgelaten taferelen gezorgd hebben, maar een verrassing zal het voor niemand geweest zijn. Hoewel het gaat om twee unieke bands met een eigen, herkenbaar geluid, hebben ze toch al meermaals in elkaars vaarwater gezeten, en er zijn natuurlijk de onderlinge connecties (het laatste album van Boris verscheen op Southern Lord, thuisbasis van SunnO)))), en snel gestegen credibiliteit, binnen én buiten het wereldje. Terwijl Stephen O’Malley en Greg Anderson rond de eeuwwisseling nog stevig met beide voeten in de underground zaten, worden ze nu aan de borst gedrukt door grote publicaties, mogen ze opdraven in de kunstwereld en zijn ze erin geslaagd de overstap naar een groter publiek te zetten. Hetzelfde scenario bij Boris: sommige albums lijken de luisteraar te willen aliëneren, maar het gaat deze Japanners voor de wind.
Het is altijd boeiend om te zien hoe beide bands worden ontvangen in de kritieken, zoals dat altijd het geval is bij bands waarvoor nog geen duidelijk omlijnd begrippenarsenaal bestaat. Het gaat daarbij vaak om corpulente teksten, om woordenblokken die als lompe bakstenen naar de lezer gesmeten worden in een poging een equivalent van het ondoordringbare geluid op poten te zetten. Ook deze keer zit er voor een groot stuk weinig anders op. Een verrassende uitzondering daargelaten, gaat het opnieuw over epische kolossen die, vaak zonder een duidelijk te ontwaren structuur, een geluidssymfonie creëren die zich wil laten gelden als een moderne soundtrack voor 2001: A Space Odyssey. Het valt daarbij wel op dat het resultaat sterker naar de atmosferische kant overhelt, waardoor het aandeel van SunnO))) in de songs groter lijkt dan dat van Boris.
De songs zijn stuk voor stuk log (hoe geraak je anders voorbij de vijftig minuten met zes stuks?), al gaat het wel om meer dan alleen monotone drones. Dat etiket kan wel aangewend worden voor de vijftien minuten durende afsluiter “Blood Swamp”, waarop de bands worden bijgestaan door Kim Thayil (ex-Soundgarden en fan van het eerste uur), en het kortere, brommende “N.L.T.” De andere tracks zijn echter een pak boeiender. Zo weet het toepasselijk getitelde “Etna” het midden te vinden tussen de trance-achtige drones van White 1 en 2 en de koolzwarte doom van beide bands. Het duurt meer dan vijf minuten voor er gesproken kan worden van meer dan aanzwellend gitaargezoem en geklop van drummer Atsuo, maar op maximaal volume (een vereiste) ontwikkelt het zich tot een monsterlijke aanslag op de zintuigen, met jankende feedback en darmreinigend gedonder.
“Akuma No Kuma” (een verwijzing naar Akuma No Uta, een ouder album van Boris) sluit aan bij wat SunnO))) eerder dit jaar liet zien in de AB: een moogsymfonie, maar dan met schijnbaar willekeurige, haast struikelende drumslagen en de vervormde zang van Joe Preston (ex-Earth/Melvins/Thrones), waardoor de vergelijkingen met het oude Kraftwerk zich opnieuw opdringen. “Fried Eagle Mind” is een uitgesponnen droomsequentie met engelengefluister van Wata (Boris), maar moet het toch afleggen tegen “The Sinking Belle (Blue Sheep)”, het onwaarschijnlijke hoogtepunt van Altar. Het moet zowat de eerste “conventionele” song zijn waar SunnO))) ooit bij betrokken was, maar het resultaat — galmende gitaren, pianogepingel en de rokerige stem van alt country-zangeres Jesse Sykes — is even mooi als bezwerend, Twin Peaks voor de 21e eeuw.
Altar is geen geweldige plaat, maar wel een goeie, die het geluid van beide acts probeert te verenigen en iets toegankelijker maakt. Het zou ons dan ook niet verbazen als de volgende albums van zowel SunnO))) als Boris nog een stap verder verwijderd zijn van hun oudere terreur. Tot het zo ver is, kan Altar dienen als zoethoudertje.
