Sommige platen vragen tijd, andere platen vragen veel tijd en sommige hebben de stempel van de eeuwigheid meegekregen zonder de hoop dat iemand ooit zal weten wat ermee aan te vangen. Te gek om los te lopen, te hermetisch, te absurd, te vergezocht of gewoonweg te geniaal en waarschijnlijk zelfs allemaal samen.
Wat voormalig Swans-man Michael Gira in Akron / Family zag, was voor velen een raadsel. De split-cd met Angels Of Light werd ook ten huize goddeau voorzichtig positief onthaald omdat er wel een zweem van genialiteit in zat, maar er vooral veel en langdurig gekauwd diende te worden vooraleer dat duidelijk werd. Wie de groep live aan het werk zag tijdens de voorbije Domino-editie zal ongetwijfeld tijdens de eerste nummers gezucht hebben.
Meer nog dan op cd was Akron / Family live een beproeving: het freakgehalte haalde ongekende hoogtes en de melodielijnen sprongen haasje over met de drumpatronen. Maar net zoals Paulus in Damascus van zijn paard donderde, vielen een hoop aanwezigen even hard van hun ros toen opeens duidelijk werd waar de groep heen wou. Een aha-erlebnis gekoppeld aan een plots inzicht maakte duidelijk hoe geniaal het allemaal wel was. De pap zat eindelijk in de mond, het doorslikken kon beginnen.
Meek Warrior pikt de draad op waar het gelijknamige debuut uit 2005 die liet vallen, en dus is er opnieuw een belangrijke humus van folk en lieflijke melodieën waarop geluidserupties en vreemde uitbarstingen als paddenstoelen groeien. Echt verrassen doet het album dan ook niet, maar charmeren des te meer.
De psychedelische trip "Blessing Force" is desondanks een verrassende opener door zijn dwingende melodie die plots onderbroken wordt door handgeklap en samenzang. Wanneer de melodielijn hernomen wordt, sluipt niet alleen een funky basriedeltje binnen, maar stuitert ook de song alle kanten op. Na tien minuten is een miniopera voorbijgetrokken waarin drums, bassen, gitaren, kazoo’s en algemene ongein elk op beurt hun zegje mochten doen.
"Gone Beyond" legt zich daarna veel gemakkelijker neer bij de feiten, Six Organs Of Admittance-gitaren die opeens vlot klinken en drums die netjes naar de achtergrond zijn gemixt. In de titelsong "Meek Warrior" mogen de belletjes even aanrukken vooraleer iedereen zijn paard beklimt en op een drafje richting uitgang sjokt. De vreemde geluidjes op de achtergrond en de niet-courante zanglijnen maken, net zoals op het debuut, duidelijk dat het hier ondanks alle schijn niet om een regulier folkalbum gaat.
"Space Is Love" wasemt meer lsd-dampen uit dan een overjaarse hippie die dokter Hofmanns kabinet geplunderd heeft, er is een melodie aanwezig, maar deze zweeft tussen zoveel sterrenstelsels dat het haast onmogelijk is om ze in nuchtere toestand te ontwaren. In "The Lightning Bolt Of Compassion" wordt terug geland op moeder aarde maar deze "cover" van Do Khyentse Yeshe Dorje, een Tibetaanse monnik uit de negentiende eeuw, nodigt hoe dan ook uit tot contemplatie.
In "The Rider (Dolphin Song)" wordt gitaarrock gekoppeld aan samenzang (opnieuw) en tribale drums. Deze maal blijft de melodie wel bijna een hele song lang behouden, na vijf minuten ontspoort het pas in frenetieke uithalen en komt het ook niet meer goed tot het a capella "Love And Space" het album mag afsluiten.
Meek Warrior duurt een dikke vijfendertig minuten en dat is geen minuut te veel of te weinig. Akron / Family koppelt psychfolk aan freejazz, a capella-gezang aan rock en algemene gekte aan meditatieve reflecties. Het is nog steeds slikken voor hen die de groep niet kennen. Meek Warrior is even geniaal als irritant, en waarschijnlijk allebei, als het debuut of de split-cd geworden. Akron / Family is dan ook het soort groep waarbij het woord "interessant" eens niet een ironische of elitaire bijklank krijgt, want hun albums nodigen nog steeds uit tot een kritische reflectie, gespeend van iedere gezochte moeilijkdoenerij.
