Gefrustreerde misantropen, vroege geloofscrisissen, vuile toiletten
en een geforceerde ‘amuseer u of ik schiet’-sfeer. We weten niet
hoe het bij u zit, maar onze kleuterklasperiode was niet enkel
fun and games. Toch dachten we bij de aankoop van de
nieuwe Beck met een enthousiaste vorm van nostalgie terug aan de
tijd toen de grote, boze wereld nog slechts een vage schim was. De
lege hoes en het pakje stickers bij ‘The Information’ nodigen
namelijk even gretig uit tot knutselplezier als de programmatie van
Eén tot wegzappen. Dit originele concept zorgt niet alleen voor een
meerwaarde bij de aankoop van de plaat (niet onbelangrijk in dit
mp3-tijdperk), tegelijkertijd zullen duizenden verschillende hoezen
van ‘The Information’ over de wereld verspreid zijn. Een gedachte
die Beck Hansen ongetwijfeld doet rillen van plezier!
De rillingen van genot bij het beluisteren van ‘The Information’
waren bij ons echter minder groot. Een fris hoesconcept is namelijk
niet recht evenredig met de kwaliteit van de songs en jammer genoeg
is deze plaat daar deels het bewijs van. Daarmee bedoelen we echter
niet dat ‘The Information’ een sof van jewelste is, verre van! Het
album beschikt over het speelse eclecticisme waar Beck zijn
handelsmerk van gemaakt heeft en de productie van Nigel ‘Radiohead‘ Godrich zorgt ervoor dat een luisterbeurt
met de koptelefoon een duizelingwekkende ervaring vormt. Klanken
echoën, komen op en ebben weg, fladderen als vlinders rond in je
hersenpan en laten gekleurde zonnen wegschieten langs je ooghoeken.
Allemaal goed nieuws dus, ware het niet dat een deel van de nummers
als leftovers klinken van vroegere Beck-meesterwerkjes als
‘Odelay’, ‘Midnite Vultures’ en Sea
Change. Een licht onbevredigd gevoel is het resultaat.
‘The Information’ kent nochtans heel wat bevlogen momenten. Zo is
‘Nausea’ een fijne single en bezorgen de relaxed rappende Beck en
een zalig, lome groove in ‘Elevator Music’ voor een heerlijk zomers
hangmatgevoel. Het melancholische ‘New Round’ is zowaar nog beter,
met zijn nachtelijke, akoestische gitaarklanken die de hemel vormen
waarlangs bleeps suizen als vallende sterren. ‘Dark Star’ is
gelijkaardig van sfeer en kent een mooie zangpartij, maar de ‘Sea
Change’-strijkers verhinderen niet dat de song slechts een b-kantje
zou kunnen zijn van Becks pièce de résistance. Hetzelfde
geldt voor ‘1000 bpm’ met ‘Midnite Vultures’: a-ritmische percussie
struikelt over geluidseffecten die als losse stenen op Becks
speelplaats van geluiden liggen, terwijl de man zelf langs de
zijlijn commentaar geeft. Toch heeft het nummer niet het
instant-effect van pakweg ‘Nicotine and Gravy’ of ‘Get Real
Paid’.
Het klinkt misschien streng, maar de eenzame hoogte waarop Beck de
lat heeft gelegd met zijn oeuvre blijkt sinds Guero
niet meer zo onbereikbaar als voorheen. Toch zouden Sergei Bubka of
Yelena Isinbayeva het nog erg lastig hebben met een klassesong als
‘Think I’m in Love’, waarin een beklijvende melodie wordt verguld
door een baslijn die van Gnarls
Barkley had kunnen zijn. Het probleem met ‘The Information’
schuilt echter in het feit dat er voor elk stukje genialiteit ook
een minder begenadigd moment te vernoemen valt. ‘Strange
Apparition’ geraakt qua epitheton ornans niet verder dan
‘best aardig’ en bij ‘Soldier Jane’ komt de verveling aan als een
pets in het gelaat.
Of het nu met die Scientology-bullshit te maken heeft of met iets
anders, maakt niet uit. Het is immers een keiharde, onaangename
waarheid dat Beck ons met zijn laatste twee platen veel minder wist
te raken dan met zijn vorige werk. ‘The Information’ is lang niet
slecht, maar ‘lang niet slecht’ is geen woordencombinatie die we
graag met deze getalenteerde artiest associëren. Wat een bruisende
mix van genres moest worden, resulteert in een prachtig ogende
cocktail met een licht bittere afdronk. Jammer!
