Tom Barmans oproep tot onverdraagzaamheid jegens onverdraagzaamheid reikte uiteindelijk tot een heel stuk over de taalgrens. In Charleroi verzamelden een hoop Franstalige Belgische artiesten zich in de Spiroudôme om het initiatief vanuit Wallonië een nationaal karakter mee te geven.
Het viel op dat de opkomst voor 0110 in Charleroi een stuk lager lag dan in de andere Belgische steden, maar dat is voor zo’n event in het landsdeel waar extreem rechts een stuk minder goed boert misschien ook wel een beetje normaal. Er viel op het evenement in de relatief kleine hal alvast niet veel van de magere opkomst te merken, want er was voldoende enthousiast Belgisch talent en publiek aanwezig om de goede zaak ter harte te nemen.
Prïba 2000 opende en was op bepaalde sleutelmomenten een terugkerende lolgroep. Dat bleek een heel goede zet: het in roze hemdjes gehulde Pink Squad deed de lachspieren meer dan goed, en er kon zelfs heel fout op gedanst worden. Het duet met Jeff Bodart — waarin Bodart zijn wens tot uiting bracht liever een neger dan een blanke te zijn — typeerde de rest van de avond, met heel veel wisselende, samenwerkende artiesten en toepasselijke songs.
Daarbij lag de focus niet alleen op de onverdraagzaamheid tegenover allochtonen. Zo vestigde de Brusselse, overwegend in het Frans schrijvende singer-songwriter Marka met zijn in perfect Brussels dialect gezongen strofes bijvoorbeeld de aandacht op de onverdraagzaamheid tussen de verschillende landsdelen. Er hadden om die reden gerust nog wel een paar Nederlandstalige artiesten op de koffie mogen komen, maar de boodschap was zo al duidelijk genoeg.
Minder boodschap sprak er uit de performance van Hollywood Porn Stars, die leden van Malibu Stacy en My Cheap Little Dictaphone het podium opriepen. Zo probeerden ze met een paar eigen songs en een cover van Weezers "Surf Wax America" wat ambiance in het publiek te brengen. Een protestsong was beter geweest, al kan men artiesten die de handen in elkaar slaan voor het goede doel natuurlijk nog altijd als een boodschap op zich zien.
Een van de kwalitatief best vertegenwoordigde genres uit Franstalig België blijft zonder twijfel de eerlijke rapmuziek die er wordt gemaakt. Veel minder afgekookt dan de Amerikaanse variant en met het hart op de tong lieten rappers als Abou Mehdi en MessBass het niet na om het publiek de miserie van Afrika in het gezicht te smijten, en hen te wijzen op het feit dat het streven naar een eerlijke wereld meer dan loze slogans vraagt. Is het verwonderlijk dat de emotionele hoogtepunten van 0110 hier te zoeken waren?
Naast lieftallige en minder luide bijdragen van vrouwelijke artiesten als Sophie Gallet en Marie Warnan, waren er ook superieure verrassingen. Dat droeg ertoe bij dat de show tot en met de finale met de emotioneel speechende Adamo en zijn simpele, maar treffende liedjes interessant kon blijven. Beverly Jo Scott, die met haar helse stem naast de lelijke kaalkop Machiavel show staat te verkopen, is nu eenmaal een ervaring om nooit meer te vergeten.
Dat de show wel in de stijl van Live Aid moest eindigen, met alle artiesten die nog even in kudde het podium bestegen om een laatste keer gezamenlijk tegen extreem rechts te kwelen, is een pointe die we van ver zagen aankomen, maar we zijn zeer blij dat we ze ooit hebben mogen meemaken. De sfeer was enorm en het is best wel eens leuk om artiesten uit eigen land op hun manier te zien doen wat Michael Jackson, Diana Ross en Bruce Springsteen hen in de jaren tachtig voordeden.
