Verdraagzaamheid kent geen grenzen. Of misschien toch eentje: de voorbode van de apocalyps in de vorm van een bombardement hagelbollen. Wie kan het de Antwerpenaren verwijten dat hun verdraagzaamheid stopt waar een longontsteking begint? Het was immers al een mooie middag geweest.
En dat kwam niet enkel omdat het fijn shaken was op de beats van r&b-diva Leki: we waren geroerd toen we een opa en zijn kleindochter zagen, beiden vrolijk met de handen in de lucht. Tel bij dat duo nog eens 40.000 andere bezoekers van alle leeftijden en — vrijwel — alle politieke gezindten en je krijgt een feest dat zijn weerga niet kent. Een massamanifestatie louter om een welgemeende fuck you te tonen aan iedereen die denkt dat Antwerpen niet meer is dan een verzuurd allegaartje fascisten.
’t Stad is immers meer dan dat. Zo kan het Marokkaanse puberidool Douzi probleemloos de Vlaamse poprockdinosaurus van de gebroeders Wauters inleiden met een wel heel eigenzinnige versie van "I Will Survive". Wanneer Clouseau eventjes later "Daar Gaat Ze" inzet, moeten zelfs de meest cultureel correcte mannetjesputters hun grijns van het gezicht vegen. De gloriedagen van Clouseau mogen dan al een poos achter ons liggen, die kritische kanttekening is niet meer dan ons jeugdsentiment dat overloopt van liefde voor het oude werk van de groep. Een song als "Shaken & Grooven" wist misschien niet geheel te overtuigen, een druilerig nummer (met sentimentele waarde) als "Mary-Lou" des te meer. Plots was er ook het besef waarom deze band zo vaak het Sportpaleis uitverkocht krijgt: ze zijn gewoon verdomd goed in wat ze doen. En na dat inzicht verzopen we verder in een onweersbui die op zijn minst monumentaal genoemd mag worden.
Vluchten is een optie. In Antwerpen zijn er immers nog meer plaatsen om je engagement te tonen. De Garage is een verzamelplaats voor een stel jonge rockbands (met als headliner The Hickey Underworld) en kon ook op wat belangstelling rekenen. Even verderop staat het Vlaamse schrijversgild nog het beste van zichzelf te geven in de Monty. Maar uiteraard waren de Gedempte Zuiderdokken toch de place to be, al was het maar omdat daar oudgedienden (Roland & Boogie Boy) en jonge honden (Scala) op het zijpodium de verveling wisten te verdrijven.
Op het hoofdpodium vielen bij momenten muzikale topprestaties te noteren. Zita Swoon liet na een korte set een bont gezelschap van de meest uiteenlopende gasten opdraven. Het was fraai om te zien hoe Stef Kamil Carlens en de zijnen zich staande wisten te houden met uiteenlopende artiesten als Yasmine, Think Of One en Admiral Freebee, om de meest memorabele momenten aan te halen. Met deze kameleonachtige versie van zichzelf wist Zita Swoon de geest van 0110 perfect te vatten: de sfeer van openheid en nieuwsgierigheid naar wat anders is die over het hele gebeuren hing, bracht de groep op zeer overtuigende wijze in de praktijk.
Veruit het interessantste aan 0110, op muzikaal gebied dan, was de combinatie van Clouseau en dEUS als headliners. Zoals eerder op de dag al bleek, stond het publiek voor zowat alle genres en stijlen open en dat was ’s avonds niet anders. Als teken dat ze als artiest zelf niet te beroerd zijn onbekende paden te betreden, waagden Tom Barman en Koen Wauters zich samen aan een cover van "België" van Het Goede Doel, een experiment dat veeleer een hilarisch dan een muzikaal hoogtepunt was. Maar, om een open deur in te trappen, wie niet waagt, blijft maagd.
Verder viel er op de passage van dEUS niets aan te merken. De band speelde, zelfs voor zijn doen, met een zelden geziene drive. En ook Barman en co beperkten zich niet tot de eigen navel. Naast het intermezzo met Koen Wauters viel er een opmerkelijke passage te noteren van Millionaires Tim Van Hamel die de groep mee door een verschroeiend, van Sonic Youth geleend "Youth Against Fascism" loodste, waarbij Van Hamels Evil Superstar-sidekick Mauro leek aan te geven dat de New Yorkers hem altijd mogen bellen als ze een gitarist zoeken.
Jong en oud — de dEUS-fans van het eerste uur waren te herkennen aan het kleine grut aan de hand — gingen collectief uit hun dak toen Stef Kamil Carlens op het podium verscheen om nog eenmaal de backings van het ondertussen zowat onsterfelijke "Suds & Soda" voor zijn rekening te nemen. De magie die de band zo wist op te roepen, kwam tot een indrukwekkende climax toen dEUS, met Ludo Mariman op zang en een massa dansende artiesten tussen de bandleden in, het publiek uitgeleide deed met "There Will Be No Next Time". 0110 zou, zo zei Barman vooraf, in het slechtste geval een feestje zijn op het graf van een vrij en verdraagzaam Antwerpen. Hopelijk blijkt de Kids-klassieker na komende zondag niet profetisch geweest te zijn.
