Ah, "Schoon Brussel": de stad die drijft op chaos krijgt op 0110 een al even heerlijk chaotisch programma voorgeschoteld. Kleuren, rassen, talen en stijlen hokken samen onder een erbarmelijke geluidsinstallatie, bouwen met z’n allen een feestje en schoppen 25.000 toeschouwers meteen een geweten.
Patrick Riguelle en zijn Laatste Showband zien er een beetje afgeleefd uit. Zij vormen de ruggengraat van de hele namiddag, begeleiden alle artiesten en hebben de nummers (meer dan dertig!) er op drie dagen in gestampt. Maar dat het zijn vruchten afwerpt, wordt al snel duidelijk. Terwijl het volk nog volop binnenstroomt op het Paleizenplein, bijt London based singer-songwriter Bunny de spits af. De regenwolken maken plotsklaps plaats voor een stralend nazomerzonnetje, de vibe rolt een eerste keer bescheiden over het volk: dit kan wel eens een fijne namiddag worden.
Eigenlijk verbaast het ons zelfs niet, maar niemand minder dan Laura Lynn, begeleid door David Bovée, zet de menigte een eerste keer in vuur en vlam. Fuck it, ook wij kwelen "Je hebt me 1000 maal belogen" enthousiast mee, en zelfs onze Franstalige buurmeisjes lusten er wel pap van. Wat die talenkwestie betreft, is de massa trouwens netjes verdeeld. Er wordt zowat evenveel Frans als Nederlands gepraat, en blank overheerst weliswaar maar ook zwart is sterk aanwezig. Alleen onze Noord-Afrikaanse medemens ontbreekt op het appèl. Zit de Ramadan er voor iets tussen? Het zou alleszins geen slechte zet zijn geweest om na de relletjes van afgelopen week massaal aanwezig te zijn, dus is dit een gemiste kans.
Nu goed, op het podium is het al diversiteit wat de klok slaat. Think Of One, Willy Willy, Willem Vermandere en La Fille d’Ernest volgen elkaar in sneltempo op, en vooral die laatsten geven vonken. Johan Verminnen overdrijft dan weer, pikt een en ander uit Brels "Les Bonbons" en laat Axl Peleman daarna in afschuwelijk Algemeen Nederlands enkele lijntjes zingen. Later zullen Frank Vander Linden en Eté 67 opnieuw Brel aanhalen, maar hun "Voir Un Ami Pleurer" klinkt gelukkig een pak beter.
Eerst nog alle hens aan dek voor Jan Decorte, die het Paleizenplein doet kolken met een fantastische cover van onze favoriete Stranglers-song "No More Heroes". Hij spuwt, hij brult, hij schreeuwt en heerst drie minuten lang over heel Brussel. Dat het niet allemaal à grand vitesse moet gaan, bewijzen Adamo & Mousta Largo met een prachtig uitgesponnen "Insjallah". Dat Adamo er ook enkele woordjes Nederlands tussen flanst, is al niet meer opmerkelijk. Er wordt op dat podium van taal geswitcht dat het geen naam heeft, vele duo’s bestaan uit een Vlaamse en een Waalse helft en dat slaat over op het publiek. Een Franstalige peuter krijgt een snoepje van een oudere Vlaamse man, en daar hangt voor een keer geen reukje aan. Meer en meer begint het publiek in één stem te reageren op alles wat presentatoren Annabelle Van Nieuwenhuyse en Sam Touzani het toeroepen, of dat nu in het Frans, Nederlands of Engels is. "One World, One Promise", hoofdlettert een spandoek. One Voice ook.
Intussen op het podium is het hek van de dam. Two Man Sound, Jaune Toujours en Monsoon plaveien de weg voor wat dé knaller van de dag zal worden: Marie Daulne. Madame Zap Mama ontbindt al haar jazzduivels in de onverslijtbare klassieker "Feeling Good". De vibe, de buzz, de kriebel die al de hele dag over Brussel hangt, rolt, of nee, dávert nu van hart naar hoofd naar handen die klappen en monden die zingen. Iedereen is mee, de mentale orgasmes vallen niet meer te tellen, een eenzaam hoogtepunt is gezet.
Dat Plastic Bertrand voor "Ça Plane Pour Moi" nog hulp krijgt van een Daan-in-vorm is mooi meegenomen en met Geike Arnaert en Axelle Red blijft het schoon volk maar aanstromen op dat podium, maar Daulne overtreffen lukt niemand meer. Gelukkig is dat ook helemaal niet de bedoeling. Arno zet, uiteraard met "Putain Putain", het slotakkoord in, en The Wallace Collection draaft in originele bezetting nog op voor "Daydream". Tijdens de "lalalalalalalala" valt de hele bende elkaar in de armen, in het publiek worden polonaises ingezet en armen over schouders gelegd. Of het nu iets zal uitmaken of niet: het is Schoon, verdomme. Schoon Brussel, Bruxelles Ma Belle.
