Je bent net officieel volwassen, je hebt je schoolboeken regelmatig
ongeopend gelaten want hé, je hebt zo’n gouden vijfsnarig
instrument in je handen en je ziet eruit als het gemiddelde
groepslid van Arctic Monkeys.
Wat nu gezongen? De wereld rondtrekken? Leven van onze
welvaartsmaatschappij? De Université de Liège? Mooi niet! Je gaat
voluit voor je muzikale carrière, gaat desnoods op straat spelen om
toch wat bekender te worden, wordt goede vriendjes met Girls in Hawaii en you live the
dream! En Belgique?
The Tellers, dat zijn Ben Baillieux-Beynon en Charles Blistin, voor
het gemak vanaf nu Ben en Charles; gemiddelde leeftijd twintig;
woonplaats Bousval ofte ergens aan de zuidelijke kant van onze
taalgrens. Met hun singer-songwriter liedjes spelen ze zich in de
kijker, mogen ze Dour openen en gaan ze optreden in Frankrijk,
Italië en Spanje. Ze krijgen een contract bij het Belgische 62 TV
Records, trekken zich terug in de studio van Girls in Hawaii en
nemen er zeven songs op die, samen net meer dan een kwartier, hun
eerste ep vormen. Laat ons formeel zijn: een nieuwe Belgische
superband is dit (nog) niet. Dat er talent is, dat zullen we niet
ontkennen.
Zanger Ben heeft van moederszijde een Welsh accent meegekregen,
waardoor het soms moeilijk te verstaan is dat zijn Engels
daadwerkelijk Engels is. Dat is zeker zo bij ‘More’, openingsnummer
en single van ‘The Tellers’. ‘More’ blijft hangen, heeft het
grootste commerciële potentieel en is een typische Studio Brussel
song, die daar waarschijnlijk nooit de playlist zal halen. Het
nummer heeft wat van de flair van een Gabriel Rios en doet, zoals
het hele plaatje, denken aan die andere jonge snaken die de
The Kooks heten. ‘Girls of
Russia’ speelt voortdurend met de balans van je boxen. Bij gewone
luidsprekers zal dit niet of nauwelijks opvallen, maar dit nummer
door een koptelefoon is voldoende om er half schizofreen uit te
komen. Zang rechts, akoestische gitaar links, dan een stuk gitaar
rechts. “Girls of Russia, they are not that far away / and eyes,
if tiny, keep looking at my way / and boys of London, they teach me
how to play / and French cigarettes are burning in the ash
tray.” ‘Girls of Russia’ is een van de minder goede nummers op
deze ep, verraadt de grootste invloed van The Tellers en maakt het
er met een strofe vol lalala’s niet beter op.
Wél geslaagd is ‘Jacknife’. In een heerlijk swingend ritme zingt
Ben dat hij zal mededelen waar hij naar op zoek is, om telkens
terug te komen op zaken die hem kunnen gestolen worden. Een mooie
bijna twee minuten. Eveneens bekoorlijk is ‘I Lie’, een nummer dat
het half melancholische, lo-fi karakter van deze ep alle eer
aandoet. ‘Second Category’ is dan weer wat vrolijker en heeft een
zeker radiopotentieel. Ook ‘Turn Back Around’ is niet onaardig,
haalt er met een xylofoon en mondharmonica instrumenten bij, zodat
het de countryrichting opgaat.
Dat twee jonge gasten van twintig erin slagen hun droom al een
beetje werkelijkheid te maken door op het podium van Dour te staan
en deze aardige ep af te leveren, daar nemen wij onze hoed voor af.
Gelukkig hebben ze nog tijd om muzikaal te groeien en ons te
overtuigen met een volwassener album. Met iets meer durf, eigenheid
en experiment. Deze zeven liedjes zijn een ideale aanzet voor een
mooie carrière. Moedig hen gerust aan in de Gentse Kinky Star op 3
oktober of op een van de gigs in dat andere deel van België!
http://www.thetellers.be http://www.myspace.com/thetellers
