België, ofte la Belgique. Wij Vlamingen, zij Walen. Onze kust en hun Ardennen. Onze muziekscene en die van hen. Stop. The Tellers bereiken ons vanuit het Waalse dorpje Bousval, niet ver van de taalgrens, en ze hebben zeven nummers, gespreid over zestien minuten, meegebracht.
La Wallonie, voor vele Vlamingen een onontgonnen gebied dat slechts enkele keren betreden werd in het kader van een schoolreis, ergens in de lagere school. En voorts een rood strikje dat nieuwsuitzendingen kleurt met donderspeeches aan het adres van machtige wieleramateurs en een kruipkelder waarin het destijds niet bepaald gezellig vertoeven was voor onschuldige meisjes.
Ben en Charles — namen als betrof het een olijk duo uit een foute stripreeks — groeiden er op en vormen samen de spil van The Tellers. Net ontslagen uit de middelbare school en weinig werklustig zetten ze nu alles op alles voor hun muziek.
The Libertines, The Kooks, het zijn maar enkele bands waarvan de invloeden zwaar doorklinken op dit debuut, en The Tellers maken daar ook geen geheim van. In "Girls Of Russia" verklapt Ben langs zijn neus weg "Boys of London, they teach me how to play". Maar zo rocky als die boys klinken deze jongens niet, en dat komt voornamelijk door het meer lo-fi akoestische geluid dat doet denken aan oudere gloriën als Violent Femmes en Pavement.
Eerste single "More" is wat gezichtsloze feelgood-rammelpop, die wij desalniettemin graag eens zouden horen passeren in een stubru-playlist naar keuze. Al was het maar omdat we het vreemde vermoeden hebben dat dit groepje, in navolging van The Kooks, in eigen regionen wel eens voor een absurde volksverhuizing van gillende tienermeisjes zou kunnen zorgen. Of is de drempel van de francophonie daarvoor te hoog?
Ook live gaat het er allemaal nog wat groentjes aan toe, getuige de doortocht op Dour. De jongelui doen hun uiterste best om op idool Pete Doherty te lijken, zatte kop en rare hoedjes incluis. Maar waar wij eraan twijfelen of we Doherty nog ooit een fatsoenlijk optreden zullen zien geven, denken we dat het met The Tellers allemaal wel goed komt.
Onze favorieten bevinden zich in het midden van de plaat. Dat begint met het catchy "Second Category", en overgaat in het mijmerende, met frêle stem gezongen, "I Lie", om te ontspruiten in het heerlijke, honderdenacht seconden durende "Jacknife". Ja, het vliegt allemaal razendsnel voorbij, gelukkig hebben wij een repeat-knop.
Dit is dus spek voor de bek van uw zelfbewuste, vijftienjarige nichtje, dat haar vriendinnen het nakijken wil geven door met een "obscuur" Waals bandje te komen aanzetten. De bittere blik in haar ogen als ze op een big no no wordt onthaald, zal slechts een logisch gevolg blijken.
Concluderend vinden wij het allemaal nog wat te braaf en onschuldig, maar geloven wij in een toekomst voor deze Waalse mecs. Wie een nummer als "Second Category" kan schrijven, beschikt namelijk wel over een zweem van talent. En de heren van Girls in Hawaii houden alvast een oogje in het zeil, dat zit dus ook wel goed.
