Dé vraag van vandaag, dames en heren, is niet welke exponent van de
Nieuwe Britse Rockaristocratie in de periode 2004-05 het beste
debuut afleverde. Wat wij willen weten, is wie van hen als eerste
de lastige klip van het moeilijke tweede album zou omzeilen.
Kaiser Chiefs stelt het
beslissende moment almaar uit door schijnbaar eindeloos te toeren,
Bloc Party liet haar debuutplaat
remixen en restylen in de
dichtstbijzijnde beauty farm en Maxïmo Park probeerde haar fans
zoet te houden met een collectie Missing Songs. Tot voor kort had alleen
Franz Ferdinand de sprong gewaagd. Groot was onze opluchting toen
hun vorig najaar verschenen You
Could Have It So Much Better minstens even goed bleek te zijn
als haar voorganger.
Minder prominent in de boekskes (zelfs in eigen land) maar even
verdienstelijk voor het vaderland, zijn The Futureheads. Zij hebben
geen flamboyante frontman à la Paul Smith of Ricky Wilson in hun
rangen, geen charismatische zanger-gitarist van het slag Kele
Okereke en zien er lang niet zo sharp uit als de Franzen.
Toch mocht hun titelloze debuut uit 2004 er wat ons betreft best
zijn: niet over de hele lijn overtuigend (want te veel songs die te
veel in elkaars vaarwater zaten), maar dankzij hun fantastische
versie van ‘Hounds of Love’ (Kate Bush was er naar verluidt zeer
opgetogen mee), de single ‘Decent Days and Nights’ en albumtracks
als ‘Le Garage’, ‘A to B’ of ‘Alms’ voelden we ons geen seconde
bekocht. Ze bevonden zich ook tussen heel wat schoon volk: Gang of
Four-gitarist Andy Gill en Paul Epworth (later ook Bloc Party,
Maxïmo Park, The Rakes, …) stonden in voor de productie, Foo
Fighters, Pixies en Oasis namen
het kwartet uit Sunderland mee op tournee.
Na een drukke festivalzomer (o.a. Pukkelpop) achtten Barry en Dave
Hyde, Ross Millard en Jaff de tijd rijp om aan ‘gezinsuitbreiding’
te doen. In november was er al het tussendoortje (de vier tracks
tellende e.p. ‘Area’), maar voor het echte werk trokken ze naar het
badplaatsje Scarborough met producer Ben Hillier, die eerder al
grote namen als Depeche Mode,
Blur, Doves, Elbow en Tom McRae terzijde stond. De titel was al
een tijdje bekend (‘News and Tributes” wordt opgedragen aan de 23
slachtoffers van de crash van 1958, toen spelers, stafleden,
journalisten en supporters van Manchester United omkwamen bij een
vliegtuigramp nabij München), nu is er ook de bijhorende
plaat!
Het opvallendste kenmerk van de eerste plaat was de gouden driehoek
Harmonie, Energie en Melodie. Voor ‘News and Tributes’ lijkt de
groep haar parameters een beetje te hebben bijgesteld: de twaalf
songs klinken nog steeds even melodieus, maar de vocale harmonieën
hebben een stapje achteruit gezet ten faveure van de energie.
Bovendien hebben de vier ook begrepen dat snelsnelsnel niet
automatisch synoniem is voor intensiteit. Nog een pluspunt: er
staan dus minder songs op dan op de vorige plaat, maar ze klinken
veel gevarieerder.
Nog steeds zijn er raakvlakken met de gitaarbands uit de vroeger
eighties: XTC, Gang of Four (maar iets minder nadrukkelijk als
vroeger) en de stem van Barry Hyde die vaak ergens tussen die van
Ian McNab van Icicle Works en (haha) The Proclaimers (zonder de
foute ideeën) inzit. Een andere naam waar we geregeld aan moesten
denken (zoals in de uitstekende single ‘Skip to the End’) is die
van Big Country (zonder de doedelzakgitaren).
Een gedateerd plaatje, denkt u nu misschien? Verre van, want de
songs op zich zijn sterk genoeg om de tand des tijds te doorstaan.
Wij kunnen ons alleszins voorstellen dat wij binnen enkele jaren
nog steeds aangestoken worden door de vinnige opener ‘Yes/No’ (pure
Maxïmo-kamikazestijl), het naar Blur neigende ‘Cope’, het eerder
vernoemde ‘Skip to the End’ en vooral ‘Worry About it Later’, het
‘Pak al je zorgen in je plunjezak’ van de postpunk/artpop-versie.
Het zijn maar enkele voorbeelden, want er staat nog veel meer dat
de moeite waard is op deze plaat, zoals het zachtere
titelnummer.
‘News and Tributes’ zal de eindejaarslijstjes misschien niet halen,
maar is dat nodig? The Futureheads zetten een paar grote stappen
voorwaarts na hun al aardige debuut, bovendien zullen we vaker naar
dit frisse schijfje grijpen om deze zomer onze feestjes op te
luisteren dan naar The Drift van
Scott Walker of de tweede van The
Zutons.
