Een nieuwe plaat van Alias is als een praline met vulling; je weet niet wàt erin zit, maar je kan er van op aan dat het verslavend lekker zal zijn. Na onder meer de abstracte DJ Shadowesque collageplaat Muted en Lillian, een jazzhop-uitstapje met kleine broer Ehren, levert het Anticonlid met Brookland/Oaklyn een hypnotiserend triphopalbum af.
Met het — al dan niet tijdelijke — uiteengaan van de pioniers Lamb en Portishead, ontstond er een leemte in de magische wereld van de triphop. De unieke mix van dub en hiphop leek op sterven na dood. Morcheeba zocht meteen na het debuut al de geijkte wegen van de populaire muziek op, en de gitzwarte soundscapes op Massive Attacks Mezzanine en 100th Window kunnen bezwaarlijk nog onder de noemer triphop geplaatst worden. Velen probeerden de afgelopen jaren het genre te doen herleven, maar veel verder dan een smaakloos doorslagje kwamen ze meestal niet. De scheidingslijn tussen spanning, diepgang en emotie werd niet meer bereikt. Alias levert met Brookland/Oaklyn een meer dan verdienstelijke poging af, waarmee hij aardig in de buurt komt van de Groten van weleer.
De beatmaster van het Anticonlabel beseft als geen ander dat het geen nut heeft de sound van de hoogdagen te kopiëren, maar wel dat karakteristieke gevoel op te roepen. Het gevoel van een haast stoïcijnse kalmte, badend in de Weltschmerz. Op Brookland/Oaklyn kent Alias de piano een prominente rol toe. Verder komt er af en toe een batterij strijkers voorbij en wordt het sacrale "Picking The Same Lock" met een postrockgitaartje versierd. Meer heeft Alias niet nodig om een beklijvende indruk na te laten.
De klagende sirene van dienst is de New Yorkse Tarsier — voluit Rona ’Tarsier’ Rapidas — wiens stemtimbre het midden houdt tussen dat van Björk en dat van dat andere IJslandse elfje Emiliana Torrini. Verwacht je dus eerder aan frisse stemmingmakerij à la Lou Rhodes dan aan de enigmatisch mystieke gezangen van een Beth Gibbons. Toch blijft de synergie tussen Tarsier en Alias hangen. Geruggensteund door vaak niet meer dan een haunting pianotoets bovenop een halfzachte beat, weet haar zoete stem de aandacht vast te houden.
Doseone, lid van de Anticonfamile en een van de snelste rappers van dit universum, komt op het broeierige "Luck And Fear" het tempo even opdrijven. Op "Last Nail" horen we Alias zelf een stukje rappen. Het nummer is volgens hetzelfde stramien opgebouwd als Styrofoams "Misguided", waarop Valerie Trebeljahrs zoetgevooisde stem even prachtig weerwerk bood aan de rhymes van Alias. "Rising Sun" doet dan weer sterk aan Paul Oakenfolds Bunkka denken, dezelfde hyperpsychedelische klanken vormen een solide basis waarrond Tarsier vakkundig haar klanktapijten spint.
Brookland/Oaklyn is een ware voltreffer, een plaat die even atmosferisch als bezwerend klinkt. Alias creëert de ultieme sluipweg tussen de paden die reeds door Lamb, Four Tet, Sixtoo, Arvo Pärt, Fog en DJ Krush bewandeld zijn. Betreden op eigen risico.
