Conceptuele muziek en wat er mee aangevangen: het is een vraag die ons bij tijd en wijlen uit onze slaap houdt. Tarantula AD levert ons met Book Of Sand een gigantisch slaapprobleem op. We wisten niet dat het nog bestond, maar blijkbaar benaderen sommige bands hun platen nog steeds als een kosmische eenheid van goddelijke oorsprong.
Book Of Sand is het soort plaat dat medio jaren zeventig een gretig publiek gevonden zou hebben. De plaat klinkt dan ook episch, monumentaal en bij momenten strontvervelend. Het bevat, wat een verrassing, een trilogie die, verspreid over het album, zo’n beetje de rode draad vormt. Gokken we, want het echt snappen doen we eerlijk gezegd niet helemaal. Zo opent Book Of Sand met "The Century Trilogy I: Conquest". Wat daarmee bedoeld wordt, is ons niet geheel duidelijk. Het instrumentale nummer serveert enkele stevige riffs, maar of dat het conquest-aspect verklaart, wij zijn er nog niet zo zeker van. Ergens halverwege de plaat komt het tweede deel, "Empire", met donderend geraas voorbij drijven. Het album en de trilogie worden afgesloten met "The Fall", een nummer waarop — juich hippies, juich — een gastbijdrage van Devandra Banhart te horen is.
Van deze "Century Trilogy" vinden wij "II: Empire" nog het sterkste, of eerder boeiendste, nummer. Het heeft een zeer filmische sfeer en de gitaaruitbarstingen zijn prima getimed. "The Fall" zou eventueel ook nog voor het etiket ’draaglijk’ in aanmerking komen, ware het niet dat we als luisteraar al zoveel hebben moeten verdragen voor dit nummer begint dat we nog amper interesse hebben voor de klanken die uit onze speakers rollen.
Tussen de delen van de trilogie door serveert Tarantula AD nog enkele losse nummers, die allen uiteraard op een of andere manier deel uitmaken van een groter geheel. "Prelude To The Fall" blinkt door het vogelgekwetter en de licht verteerbare pianoklanken uit in rustgevendheid. Iets waarnaar we eerlijk gezegd ook niet op zoek zijn in een rockplaat, maar goed, gezien de omstandigheden gaan we hierover niet moeilijk doen.
Het tweeluik "Who Took Berlin" vergt al genoeg van ons tolerantievermogen. In het eerste deel van dit nummer kunnen we ons nog min of meer vinden: de stevige gitaarklanken doen denken aan de hoogdagen van Black Sabbath, een eeuw of zes geleden. Wat de viool in dit nummer komt doen, is een zoveelste onogelost raadsel, maar het onderzoek loopt nog. Deel twee is echter weer zo’n nummer dat alleen tot zijn recht komt als het in een soundtrack gebruikt zou worden bij een scène waarin totale verveling overgebracht moet worden op de kijker.
Er zullen uiteraard mensen rondlopen die Book Of Sand een meesterwerk vinden. Dat is ze volstrekt gegund, net zoals het ze ook gegund is al hun spaargeld samen te leggen, er een eiland mee te kopen en er samen met de leden van Tarantula AD te gaan wonen.
