Ondanks zijn naam is Asimov, naar de gelijknamige sciencefictionschrijver, geen Russische maar 100% Belgische groep en daar mogen we verdomd fier op zijn ook. De Oost-Vlamingen brengen het soort rock waar uw favoriete alternatieve zender gek op is. En wij met hen.
Asimov zag het licht in 2000, maar brengt pas vijf jaar later zijn volwaardige debuut uit. Een werk van lange adem dus, en dan zijn we altijd geneigd wat dieper te spitten. Het viertal heeft met zijn sound alleszins een gat gevonden in de Belgische muziekwereld. Op hun website komen namen als The Posies en Depeche Mode naar boven, maar wij merken toch vooral gelijkenis met de powerrock van Three Doors Down, de slepende emo van The Sheila Divine en de klasse van de Foo Fighters. Asimov verzorgt de komende maanden de aftershow van de Grand-theatertournee van Monza. Niet echt de ideale setting voor de groep, lijkt ons, maar wel een manier om het grote publiek warm te maken.
"Mentalistic Moves" mag dit zelfgetitelde debuut openen en het is meteen raak. Gitaren met scherpe kantjes scheuren voorbij terwijl zanger Pieter Depouillon bewijst dat hij over de gave beschikt om de muziek met zijn stem veel kracht bij te zetten: zachte passages weet hij met veel gevoel te brengen, een ruwe korrel helpt hem stevig uit te halen tijdens het refrein. Wij hebben meermaals aan de Chris Cornell ten tijde van Soundgarden gedacht en we zijn Asimov en Depouillon daar erg dankbaar voor.
"A Probe" en "Dreamlove" zetten de toon verder: sterke rocksongs zonder veel pretentie, maar met een hoog meeknikgehalte. Wat opvalt is de sterke productie, waardoor Asimov klinkt als the next best thing van over de plas, en niet als vier jonge gasten uit Dendermonde. Wellicht heeft u op Studio Brussel al eens van de eerste single "Metron5" mogen proeven, een nummer dat vrij representatief is voor de rest van de plaat. Toen we het nummer voor de eerste keer hoorden, dachten we dat het de nieuwe single van de Foo Fighters was. Nog maar eens een bewijs dat het productioneel snor zit. Vreemd genoeg staat het nummer erg ver op de plaat.
Jammer, maar we kunnen niet over de ganse lijn positief zijn. Na een aantal songs daalt het tempo aanzienlijk en verslapt de aandacht. "Residue" en "Luxury" kunnen nog door de beugel, maar "Room31" en het naar een stroperige ballade neigende "Letter" zijn slappe kost. We hadden dan ook graag wat meer up-tempo songs met ballen gehoord. Nu blijft het allemaal een beetje op de vlakte en missen we emoties die ons in het gezicht slaan.
Asimov is alleszins het soort groep waarmee je als platenfirma wel eens over de grenzen mag kijken. Dit debuut weegt iets te licht om met superlatieven te goochelen, maar wij twijfelen geen seconde aan de kwaliteiten en daaruit voortvloeiende rooskleurige toekomst van Asimov. Dat is allesbehalve sciencefiction.
