Het was “een gok”. Het “maakte niet uit wat die plaat ging doen”, Billy Joe Armstrong moest het erg politieke en recht voor zijn raapse American Idiot uit zijn systeem. Dat viel dus wel heel goed mee: de plaat werd het grootste succes van wat tot voorheen gewoon een bende eeuwige pubers was en Green Day werd plotsklaps een van de grootste rockbands van de Verenigde Staten. Dat moest bevestigd worden, vonden enkele grijze marketingpaardestaarten bij Warner en wel met deze live-cd en dvd.
Het was nogal een triomfantelijk jaar geworden voor Green Day. Uitverkochte zalen werden gevolgd door meebrullende weiden en en passant werden Video-Awards per armlading aangevoerd. Na jaren wat meesmuilend te zijn bekeken als puberpunkers die over hun hoogtepunt heen waren, schoot de groep door het dak. Wraak smaakt soms zoet als je jezelf plots on top of the world bevindt.
Dat is te zien aan Bullet In A Bible– de dvd. “Dit is de beste tournee die we ooit deden”, laat de groep weten, en we zien niets dan glunderende gezichten (let vooral op de erg entertainende drummer Tré Cool) terwijl de band door een selectie van American Idiot scheurt, in de bochten ook nog wat oud werk meeritsend. Het was daar wel een feestje — vuurwerk incluis — deze zomer.
Zowel dvd als cd van Bullet In A Bible zijn een weerslag van hetzelfde concert in de Milton Keynes Bowl, waarbij dvd tussen de nummers in wat documentair lekkers biedt. Snoeihard opent Green Day netjes met de eerste helft van American Idiot: eerst die titeltrack en dan meteen de geniale tien minuten punkprog van “Jesus Of Suburbia”. Het is pathos, het is breed gaan tot het gebaar bijna niet meer grootser kan, het wordt ook zo feilloos gebracht en is zo fan-fuckin’-tastic dat het armwuiven vanuit de zetel vanzelf komt. We schamen ons niet zo snel en schakelen dus met een brede grijns net zo lief over op achtereenvolgens luchtgitaar, -bas en -drum.
Het is het probleem van elke punkband die langer dan vijf jaar bezig is, dixit (jb): live moet er gedold worden. Dat zagen we op Werchter, op Bullet In A Bible zien we echter geen glunderende jonkies die even het podium op mogen of supersoakerongein. Laat staan een roos konijn. En toch kan dat niet verhinderen dat halverwege wordt gedipt. Niet verwonderlijk: het werk van de jaren tussen die geweldige doorbraakplaat Dookie en American Idiot is nu eenmaal niet zo sterk, als “King For A Day” dan nog onmogelijk lang wordt uitgerekt en er ook nog de Isley Brothersklassieker “Shout” wordt aangebreid, overspeelt de groep zijn hand. Het is tijd voor een krachtige finale.
De donderende drumbreak van het machtige “Wake Me Up When September Ends” geeft een punkvorm aan het begrip “aanstekerballad” én slaagt er tegelijk in het niet-wansmakelijke aan Queen in herinnering te brengen. Jammer genoeg krijgen we niet hun “We Are The Champions” zoals op Werchter, maar een aangenaam knetterend “Minority” en “Boulevard Of Broken Dreams”. Het publiek heeft tegen dan duidelijk de voorlopige tijd van zijn leven gehad, meer moet er dus niet meer gezegd worden dan dat. Voorspelbare en ook gepaste afsluiter wordt “Good Riddance”.
En zo bevestigt Bullet In A Bible weliswaar de herwonnen status van Green Day, maar toont ze tegelijk ook het kleine tekort aan. Laat de groep nog één plaat maken van het niveau van American Idiot, hun liveshows nog iets strakker beperken tot het gedreven spelen van dat materiaal zonder al te veel onnozeliteiten, en stadions zijn straks te klein. Het gebeurt omzeggens nooit dat wij blij worden van een liveplaat, Green Day slaagt er in: it’s just something unpredictable, but in the end it’s right.
