Er zijn zo van die optredens die je niet vergeet. Die blijvende
herinnering hoeft niet per se te liggen aan de kwaliteit van de
gespeelde songs of de tomeloze overgave van een band in topvorm,
het kan vaak te maken hebben met een triviaal iets. Bij het concert
van Qotsa op Pukkelpop enkele jaren geleden was dat triviale iets
het scrotum van Nick Olivieri, dat hij vrijwillig vanuit
verschillende perspectieven aan het publiek openbaarde. Gelukkig is
me van dat optreden meer bijgebleven dat enkel de genitalieën van
de bassist, die later persona non grata zou worden binnen de band
(anders zou ik me ernstige vragen moeten beginnen stellen ).
‘Rated R’ was toen net uit en de groep combineerde overrompelende
versies van ‘Feel Good Hit Of The Summer’ en ‘The Lost Art Of
Keeping A Secret’ met de pletwalsen van hun debuut, culminerend in
een paar flink toegetakelde trommelvliezen. Een band op de rand van
de grote doorbraak, zoveel was zeker.
Zowaar een profetische gedachte, want sindsdien zijn Queens of the
Stone Age aan een niet te stuiten opmars begonnen. Met Songs for the Deaf schreven ze een
instant-klassieker op hun naam (de ‘Nevermind van de 21ste eeuw,
volgens sommigen) en het dit jaar verschenen opvolger Lullabies to Paralyze kan, ondanks een
gewijzigde bezetting, zonder schaamrood op de wangen naast haar
voorganger gaan staan. Bovendien is Qotsa uitgegroeid tot een van
de beste live-acts die het rocklandschap rijk is. Dave Grohl en
zijn Foo Fighters moeten nog flink wat boterhammekes verorberen om
de combinatie tussen brute kracht en technische verfijning, die zo
eigen is aan Qotsa, te evenaren.
Wie het succesvolle parcours van deze groep tot op vandaag in de
huiskamer wil ervaren, dient zich stande pede ‘Over the Years and
Through the Woods’ aan te schaffen. In tijden waarin groepen op
schaamteloze wijze het geld uit de zakken van hun al te naiëve
aanhangers kloppen, leveren Qotsa hun fans waar voor hun
zuurverdiende centen. Naast een dvd met meer dan drie uur aan
materiaal krijgen ze er namelijk nog een fantastische audio-cd
bovenop.
Over de live-plaat kunnen we kort zijn: de cd doet voor Qotsa wat
Scabdates niet kon voor The Mars
Volta, namelijk de live-reputatie van de band eer aandoen. Alles
wat de groep kenmerkt, wordt door een zuivere geluidskwaliteit
extra in de verf gezet: de loden riffs, meanderende solo’s,
melodieuze zanglijnen en moordende drumpartijen spatten werkelijk
uit de luidsprekers. De tracklist is bovendien zo opgesteld dat
songs uit alle Qotsa-platen aan bod komen, aangevuld met het
gezapige, uit de Desert Sessions afkomstige ‘I Wanna Make It With
Chu’. “A song about fucking“, zo horen we Josh Homme
verklaren.
Het belangrijkste argument om ‘Over the Years and Through the
Woods’ in huis te halen is echter de dvd. Deze is niet zomaar een
concertregistratie, maar een uitmuntend carrière-overzicht van een
in alle opzichten dynamische band. De concertbeelden uit Kokos en
Brixton Academy (twee Londense zalen) worden namelijk doorspekt met
een amalgaam van nostalgische snapshots van vroegere concerten en
ex-leden van de band. Zo zullen fans van het eerste uur verheugd
zijn om naast Dave Grohl, Mark Lanegan, Billy Gibbons, Nick
Olivieri ook de eerste Qotsa-drummer Gene Trautman aan te treffen.
Er is al geopperd dat deze tussenkomsten de verdienste van de
huidige bezetting van Qotsa tekortdoen maar daar is weinig van aan.
De twee concerten maken immers voldoende duidelijk dat zowel Joey
“The Animal” Castillo als Alain Johannes meer dan waardige
vervangers zijn van hun beroemde voorgangers. Het nut van
toetseniste Natasha Shneider lijkt ons echter een mindere zet van
Homme, maar soit.
De dvd begint sterk met Josh Homme die in een donkere Londense
steeg een intieme versie van ‘This Lullaby’ ten berde brengt.
Daarna volgen de hoogtepunten zich in een sneltreinvaart op. Een
kleine greep uit het aanbod: stevige versies van ‘Regular John’ en
‘Avon’, een licht aangepast ‘No One Knows’, het met blazers
versterkte, in een catharsis eindigende ‘I Never Came’ (“I am
healed now“, deelt Homme ons mee ) en de gedroomde afsluiter
van de set: ‘Long Slow Goodbye’.
De muggezifter in ons wil toch nog enkele minpuntjes aangeven: de
beelden van mannen met een wolvenmasker (een erfenis van de
‘Someone’s In The Wolf’-clip) halen soms de vaart uit het optreden
en de grofkorrelige beelden uit Kokos hadden we graag even
loepzuiver gezien als die uit de Brixton Academy. De aandachtige
lezer heeft echter wel door dat het hier om detailkritiek gaat. De
dvd bevat trouwens nog een boel interessant bonusmateriaal maar dat
laten we u graag zelf ontdekken.
Wie ‘Over the Years and Through the Woods’ onder de kerstboom
aantreft, mag zich erg gelukkig prijzen. Hij of zij kan een band
aan het werk zien die in bloedvorm verkeert en die alle Nickelbacks
van deze aardkloot met de staart tussen de benen huiswaarts stuurt.
Klasse!
