Een goed jaar al bevinden we ons op dat tropische eiland waar we met Sung Tongs zijn aangespoeld, en het voelt al een stuk minder vreemd aan. We hebben leren leven met de bizarre inboorlingen Avey Tare en Panda Bear en zie: van de andere kant van het woud kwamen ook Deakin en The Geologist terug op de proppen. Rond het kampvuur ’s avonds ontstond Feels, een plaat waarop de heren zich nog minder dan op Sung Tongs bang tonen van het concept song.
Het is een "collectief", weet u. Geen "popgroep" zoals die de hitparade bevolken. En dus horen er geen vragen gesteld te worden als op de ene plaat het collectief uit vier man bestaat, een volgende keer als duo opereert, en even later opnieuw voltallig functioneert. Na enkele strubbelingen in het Animal Collective-vriendenclubje vorig jaar, is de band met Feels terug in full force.
Die ruimere bezetting vertaalt zich op Feels in een grotere klankrijkdom. Hier zijn niet alleen stem en gitaar (ook elektrisch deze keer) te horen, maar ook veel drums die het geheel bij momenten een erg tribaal karakter geven. Zo is "Purple Bottle" de opzwepende indianendans waar het Sung Tongs nog aan ontbrak.
De groep mag het experiment dan wel hoog in het vaandel dragen, het moet wel pópmuziek blijven. Zoveel is duidelijk. Eerste single "Grass" levert in dat verband een bibliotheek vol bewijsmateriaal. Dit is het dichtste dat de band al in de buurt van een popsong kwam. Ook de meer dan uitstekende opener "Did You See The Words" ademt meer de sfeer van de vroege Mercury Rev uit dan het freaky gepingel van weleer. Met vier rond een kampvuur maak je al snel meer plezier dan met zijn tweeën, natuurlijk.
Al is de sfeer van Sung Tongs nog niet weg. In "Banshee Beat" hoor je bij wijze van spreken de druppels vallen in het regenwoud. Subtiel opgebouwd neemt het zijn tijd. Een ritme versnelt bijna onmerkbaar, teksten worden almaar dwingender gezongen tot een gedempte climax waarin de wolven huilen, maar waarbij het woud uiteindelijk het geluid weer opslokt.
Waarna Feels in het euvel verstrikt raakt waar we ook Sung Tongs een beetje kwijtraakten. Zowel "Bees" als "Daffy Duck" zijn wat te richtingloos freaky om freaky te zijn, "Loch Raven" twijfelt tussen boeien of toch maar op de achtergrond kabbelen. Het krijgt het voordeel van de twijfel, maar het is wachten op afsluiter "Turn Into Something" voor we echt nog eens opkijken van een portie gezonde gekte-in-songvorm.
Animal Collective weet op Feels het ijzersterke begin niet vast te houden tot het einde. Dat is jammer, maar geen reden om deze groep af te schrijven of deze plaat als "een mindere" te klasseren. Met songs als "Did You See The Words", "Grass" en "Banshee Beat" wordt de lat immers wel héél hoog gelegd. Onze Top Tien haalt Animal Collective dit jaar niet, maar het zal nu ook weer niet zo veel schelen. Deze groep blijft er een om in het oog te houden.
