Tanglewood Numbers is alweer het zesde album van de Silver Jews. Observaties en de weerslag daarvan lijken de hoofdmoot van dit album te zijn, dat een avondplaat bij uitstek geworden is: sfeervol en intens, en soms een beetje vervelend.
Opener "Punks In The Beerlight" is een goudeerlijke crooner, en de titel verraadt al waar het nummer over gaat: het is laat, héél laat en er is bier aan te pas gekomen. De vermoeidheid die in de zang doorklinkt, lijkt te willen suggereren dat de Silver Jews aanwezig waren. Maar bovenal is "Punks In The Beerlight" een liefdesliedje. Zijn trouwens àlle liedjes in de grond geen liefdesliedjes?
Pas na de drie eerste nummers, die het best tot hun recht lijken te komen ergens rond sluitingstijd, komt met "Animal Shapes" een eerste nummer dat tegen daglicht lijkt te kunnen. De achtkoppige band laat in dit nummer duidelijk horen dat zijn thuisbasis Nashville, Tennessee is. Bij het horen van zo’n nummer beginnen we net niet spontaan te linedancen — te weinig talent — wel drijven onze gedachten af naar ruige woestijnlandschappen, Stetsons en — vraag ons niet waarom — Clint Eastwood. Gelukkig blijven de Spaghettiwesternassociaties op een aanvaardbaar niveau. "I’m Getting Back In Getting Back Into You" draagt nog wel Nashville-sporen, maar had evengoed uit Perth, Australië kunnen komen. Hadden The Triffids nog bestaan, dat spreekt.
Maakt dit alles Tanglewood Numbers tot een braaf album vol luisterliedjes? Uiteraard niet. "The Poor, The Fair And The Good" begint nogal experimenteel alvorens over te gaan in een, we noemen een kat een kat, conventioneel luisterliedje. In "Sometimes A Pony Gets Depressed" zit een gitaar met weerhaakjes — zei daar iemand Sonic Youth? — die lijkt te willen losbarsten in een noise-explosie maar dat, gezien de omstandigheden, niet doet. Zoals je op een begrafenis geen polonaise in gang zet. Er is een plaats en een tijd voor alles, ook voor noise-explosies.
Afsluitend trio "Sleeping Is The Only Love", "The Farmers Hotel" en "There Is A Place" zendt je met een gerust gemoed de nacht in. Na dit plaatje drink je nog een slaapmutsje, bij voorkeur onder de sterrenhemel, om vervolgens, in diepe gedachten verzonken, je bed op te zoeken. Het moge duidelijk zijn: Tanglewood Numbers is een plaat die het beste tot zijn recht komt na zonsondergang. Meermaals te beluisteren met geestrijke drank binnen handbereik. Het is verre van rock-’n-roll, het is misschien zelfs niet hip, maar zoals al reeds eerder gezegd: er is een tijd en een plaats voor alles.
